Kristian Eivind Espedal – beter bekend onder de naam Gaahl – stond mede aan de wieg van Noorse black metal. Dit is de terugkeer van zijn eerste band Trelldom, die hij in 1992 oprichtte met gitarist Tyrant en bassist Taakeheim. Tussen 1995 en 2007 brachten ze drie snoeiharde black metal platen uit (die binnenkort overigens terug uitgebracht worden door hun nieuwe label Prophecy Productions). In 1998 werd Gaahl ook de frontman in Gorgoroth en hij zou met hen vier albums inzingen. In 2012 was er God Seed. In 2015 ook nog Gaahls Wyrd en bovendien was de man betrokken bij het ontstaan en de muzikale richting van Wardruna. Laat het dus duidelijk wezen: hier is een belangrijk en eminent kunstenaar bezig.

Nooit heeft Gaahl zich beperkt tot één stijl of één kunstvorm, getuige zijn uitstapjes naar acteerwerk, zijn werk als schilder en zijn expertise in organische wijnen. Waarom verwachtten we dan een (veredelde?) vorm van black metal wanneer de comeback van Trelldom ons bereikt? Vast een vreemde hersenkronkel in de afdeling ‘hokjesgeest’ van mijn brein. Want dat is het NIET! Ik kan de muziek op ‘…By The Shadows…’ op geen enkel momenten omschrijven als zwartgeblakerde furie. Daarentegen wordt er een akelig, maar bezwerend klankentapijt geweven dat luistert naar termen als ‘avant-garde’, ‘dissonant’, ja zelfs free jazz want saxofonist Kjetil Møster kreeg behoorlijk wat ruimte in de onvoorspelbare composities. Dat is voor de modale metalfan natuurlijk altijd riskant, ook al kunnen we dit best appreciëren in bands als Ihsahn, het Noorse Shining of…. de oervaders van psychedelica Pink Floyd. Opener ‘The Voice Of What Whispers’ voelt zelfs het meest ongemakkelijk aan met zijn gierende blaaspartijen en half gesproken tekst van Gaahl. We zijn eerlijk opgelucht wanneer er in ‘Exit Existence’ traditionele gitaartokkels en een melancholieke bariton als zang weerklinkt. Wat mellotron, weer de sax met zijn dominante klankkleur en waardige zang. Het lijkt wel alsof we een nieuw David Bowie album beluisteren, geïnspireerd door een plek waar die nu vertoeft. Raakvlakken met de Swans en Michael Gira schieten me ook te binnen. ‘Return The Distance’ is vrijblijvend instrumentaal, maar het traag verlopende ‘Between The World’ bijt zich daarna meteen vast in je bast. Nazinderende noten als een tractor die zich vast gereden heeft in een bietenveld, daarna fluistert Gaahl zich er op bezwerende wijze doorheen. Maar men kan ook rocken! Dat bewijst men in ‘I Drink Out Of My Head’, al blijven de cleane bezwerende zangpartijen de boventoon voeren. Dit album is ook erg psychedelisch. Luister maar naar de aarzelende klanken aan het begin van ‘Hiding Invisible’. Vervolgens wordt het zo experimenteel dat Pink Floyd ervan zou verbleken. Een LSD trip uit de jaren zestig is er niks tegen en dat blijft zo tot na de helft: heel wat effecten. Ook het afsluitende titelnummer (inmiddels zijn de nummers ook een pak langer geworden) is een Walhalla van onbestemde klanken. Wel met waardige zang. De geest van krautrock (Gong, Neu) is hen vast niet vreemd. Er is later een wilde uitbarsting waarin alle geesten van Ragnarök zich lijken te verzamelen om allen ondergedompeld te worden in de bezeten voordracht van de frontman. Dit moet zowat de meest bizarre plaat zijn die ik de laatste jaren gehoord heb. Ik heb wel het gevoel dat het een groeiplaat is, dus zal het huidige cijfer vast nog stijgen na elke luisterbeurt.