Het gaat hier over de progressieve metal band Transcendence uit Dallas, Texas. Zij brengen 22 jaar na voorgaand werk ‘Nothing Etched In Stone Pt. 1’ uit en dat is een waar huzarenstukje, want zoals de titel al doet vermoeden is er later nog een tweede deel op komst. Voorlopig echter richten we onze volle aandacht op de elf nieuwe songs van dit eerste deel. De band schreef namelijk een lijvig concept bestaande uit 19 songs.

Wat vooraf ging: waar komt Transcendence ineens vandaan? Wel, de band werd opgericht in 1998, bracht in 2001 een debuutalbum uit met als titel ‘The Meridian Project’, toen nog op Lion Music, twee jaar later gevolgd door een EP ‘3 Stones’ in eigen beheer. Opmerkelijk is dat er in al die tijd weinig bezettingswijzigingen gebeurd zijn. Vlak na de release van hun debuutalbum werd drummer John Von Rosenberg vervangen door Derrek Edwards en meer recentelijk is hun zanger Greg Drew opgestapt. Voor vervanging kwamen ze eerst bij Crimson Glory terecht, maar Travis Wills raadde hen Brian Dixon aan en dat was een gouden suggestie. In al die tijd is de band nooit gesplit en speelde men geregeld als voorprogramma in de VS voor bands als Dream Theater of Geoff Tate.

Het is ook bij Dream Theater en vooral bij Fates Warning dat Transcendence de mosterd haalde om zelf een muzikaal pad uit te stippelen. Niet de minsten en het is dan ook een heel welluidend klinkend  werk. De songs ervaren we meteen als toegankelijk, al is een drietal korte overgangen wel een beetje teveel van het goede qua atmosferische passages, maar we zullen zeggen dat dit past bij het verloop van het verhaal. Songs als ‘Take Control’, ‘Shades Of Winter’ en het van enige AOR pompritmes voorziene ‘The Edge Awaits’ bieden progressieve metal met veel solo’s op gitaar (Jeff Ford) en keyboards (John Hower) waarbij men de uitdrukking ‘kunst- en vliegwerk’ mag hanteren. De Ray Alder-achtige zang van Dixon klinkt zuiver, maar ook bij momenten erg gepolijst. Luister maar eens naar ‘Infect The Nations’ dat waardig gezongen wordt met lang aangehouden syllaben en dat is toch wel iets dat (te) veel wordt aangewend. Verder valt er niets op aan te merken en is dit een album dat liefhebbers van alle vermelde bands zeker een kans moeten geven. Op cd krijg je nog een vlotte bonustrack met als titel ‘Open The Sky’. Aangezien we nu in het midden van het verhaal zitten, kijken we met vrij hoge verwachtingen uit naar het tweede deel. Hopelijk heeft Transcendence daartegen ook in Europa wat bekendheid vergaard. Luistertips: ‘The Edge Awaits’ en de ballade ‘Ruins… Before The Dawn’, al zijn dat de kalmste songs.