Wat zeg je? Of ik nu eindelijk ook wat over de muziek ga vertellen? Voor mensen die wel eens vaker in de Ziggo zijn geweest: hoe groot de zaal ook is – 90 bij 90 meter – het geluid is verduveld goed afgesteld. Massief, vol en toch helder en duidelijk. En het is bijna nauwelijks voor te stellen dat de heren tegen de zestig lopen (Danny is zelfs 61 en alleen Justin weet pas sinds kort waar Abraham de mosterd haalt), want ze spelen veel harder en vetter hun oudere werk dan ik had verwacht. Hun laatste album ‘Fear Inoculum’ mist wellicht de hooks en riffs van weleer en compenseert dat met meer sfeer en bijna mantra-achtige metal, dit betekent niet dat oudere beuknummers als ‘Opiate’, ‘Pushit’ of ‘The Grudge’ met minder zeggingskracht en meer spirituele beleving worden gebracht. Regelmatig headbang ik tussen de stoeltjes. Met steeds meer bewegingsruimte trouwens, want ook de drie opeenvolgende linkerbuurmannen naast mij zijn er niet meer. Ook al naar buiten gelazerd? Nouja, ideaal om met enige bewegingsruimte lekker uit mijn plaat te gaan.

“Amsterdam!” roept James ons na een aantal nummers toe.
“Amsterdam!!” herhaalt hij. Een gejoel klinkt op. Ik heb de band een paar keer eerder gezien en ik was op voorhand voorbereid op weinig interactie met het publiek, maar nu spreekt James ons toch toe. “Amsterdam! You sound like my grandmother in rehab.” De lachers, klappers en joelers heeft hij meteen op zijn hand. Na een uurtje richt hij zich opnieuw naar het publiek. ‘Everyone who’s 58 years or older, raise your hands. […] Well, I am 58 years old and I am standing up, so why are you all sitting down, Amsterdam?” Vermakelijk cynisme, al viel de werkelijkheid gelukkig mee, want ook al waren het overal zitplaatsen, ik zag in de Arena werkelijk niemand zitten. Voor een setlist verwijs ik je naar setlist.fm, daar kan je precies zien wat ze deze avond hebben gespeeld. Hierin viel het me wel op dat de band zeker niet elke dag van hun tournee dezelfde setlist als een automatische piloot afwerkt. In elk optreden zitten er wel de nodige aanpassingen. Zo wordt bijvoorbeeld deze avond ‘Sober’ (helaas) en ‘Hooker With A Penis’ niet gespeeld, maar ‘The Patient’ (gelukkig) en ‘7Empest’ wel.

De band speelt maar elf nummers, maar weet daarmee toch het publiek ruim twee uur aan zich te binden. Exclusief tien minuten pauze, waarbij de zaallichten ook aangaan, een timer die aftelt, en we even een plas-, adem- en/of bijpraatpauze hebben. Alsof we in een bioscoop zaten met een 4D-vertoning van een kunstzinnige arthouseblockbuster met het succes van een gemiddelde Marvel-film. Na deze pauze volgt nog een ruim half uur aan materiaal van ‘Fear Inoculum’, zegge: drie nummers, waarvan vooral het cryptische en experimentele ‘Chocolate Chip Trip’ opvalt, een solowerk van Danny waarin aparte drumstijlen en elektronische loops een vervreemdend, surrealistische sonische én visuele ervaring oplevert. En dan, toch nog en als niemand dat meer verwacht, heeft James, als hij zich weer tot ons wendt, nog iets te zeggen dat ons erg doet opluchten: “Thank you very much Amsterdam. Hope to see you next summer with Puscifer [luid gejoel]. And with this last song the security will step aside, so you can take your pictures, or whatever you want to do. It’s okay. Thank you!” En al juich ik het verbod toe, het mobieltje heeft wel dik twee uur in mijn broekzak gebrand: het wil zó graag iets van de visuele pracht vastleggen. Dus tijdens het slotnummer, ‘Invincible’, ga ik dan ook als een malle Japanse toerist te keer. Tsja, iets verbieden doet juist triggeren. De foto’s die je hier ziet, zijn dus afkomstig tijdens alleen het laatste nummer. Zoals deze foto’s zijn, zo was ongeveer het gehele optreden, alleen elk nummer met een andere “intensiteit”. Klokslag elf uur zijn de laatste overdonderende, Meshuggiaanse powerriffs gespeeld van ‘Invincible’, gaan de zaallichten aan en stroomt het publiek naar buiten onder de muziek van…Abba’s ‘Dancing Queen’. Net als drie jaar geleden toen ze ook in de Ziggo stonden.

Over dat optreden gesproken: toen had Tool de Franse band Fiend mee als support act. Deze keer nam de band een andere band op sleeptouw. En dat was wel een apart geval. Die band was Brass Against uit New York en dat is van origine een Rage Against The Machine-coverband, maar dan geen gewone. Zoals de naam doet vermoeden is het een blazersgezelschap met naast de reguliere gitarist, bassist en drummer ook nog zeven toeteraars. Het is een band rondom zangeres Sophia Urista en zij zingt protestmetalrapsongs als ware zij de vrouw van Zack de la Rocha. Hun repertoire is de laatste jaren uitgebreid, waaronder ook nummers van Tool. We kregen dus als opwarmband een blazersband die hardrock, grunge, en metalnummers speelt, waaronder die van de hoofdact. Dat heeft toch iets potsierlijks en narcistisch, ware het niet dat het verdomd goed klonk! Ik moest wel even in hun sound komen, maar nadat ze o.a. Rage’s ‘Bull On The Parade’ en Tools ‘Stinkfist’ speelden, kwam er een ingekorte en sterk geïmproviseerde versie van Led Zeppelins ‘Kashmir’ langs en daarin klonken de trombones en trompetten zo cool en vet dat ik steeds enthousiaster werd. Dat werd nog beter tijdens ‘Aerials’ van System Of A Down en toen er weer een Tool nummer werd gecoverd, ‘Forty Six And 2’, vond ik dat alleen maar supergaaf. Zo gaaf, dat ik benieuwd was of Tool dat later die avond zou kunnen overtreffen. Het enige minpunt was, spijtig genoeg, zangeres Sophia zelf, want haar zangkwaliteiten waren niet meer dan okay en nergens opmerkelijk of onderscheidend. Hoe anders was dat met de lage tonen van de sousafoon, die waren zo fokking lowwwwww dat je middenrif al trillend via je slokdarm naar buiten kwam gestuiterd. Het klonk geweldig! Toepasselijk en zwaar overtuigend, ook de zangeres zelf, sloot de band hun korte kennismaking af met ‘Killing In The Name’. 28 Mei speelt deze band in Doornroosje, Nijmegen. Als je wil ervaren met hoeveel overdonderend geraas een blazerssectie bekende grunge- en metalklassiekers in een kleine zaal kan klinken: gaan!