Een erg uitgebreide introductie heeft Tony Martin denk ik niet nodig. De Engelse zanger is het meest bekend om zijn werk met Black Sabbath (lees: Tony Iommi) in de jaren negentig. Tony had bij Sabbath de ondankbare taak om illustere voorgangers als Ozzy Osbourne, Ronnie James Dio en zelfs Ray Gillen te doen vergeten. Een taak waar hij slechts gedeeltelijk in slaagde. Want hoewel Martin gezegend was (en is!) met een geweldige stem, moest hij het qua uitstraling en charisma toch afleggen tegen zijn zingende voorgangers (en opvolgers).

De flexibiliteit in zijn stem was evident in zijn Sabbath dagen. Martin kon op het podium zonder enige moeite zowel het Sabbath werk aan met Ozzy als dat met Dio. Dat maakte hem echter niet onmisbaar voor Iommi, die hem zonder pardon zijn band uit kickte toen eerst Dio en daarna Osbourne weer klaar stonden om hun rol bij Sabbath opnieuw op te eisen.

Uiteindelijk is Martin op vier ijzersterke albums van Black Sabbath te horen (‘Eternal Idol’ uit 1987, ‘Headless Cross’ uit 1989, ‘Tyr’ uit 1990 en ‘Cross Purposes’ uit 1994) en één middelmatige (‘Forbidden’ uit 1995). In 1992 nam Martin zijn soloalbum ‘Back where I belong’ op en in 2005 was daar nog de CD ‘Scream’. Op solo gebied werd het daarna stil rond de gewezen Sabbath voorman.

Tot nu dan, want het begin van 2022 verwelkomt het nieuwe soloalbum ‘Thorns’ dat verrassend stevig klinkt. Samen met gitarist Scott McClellan schreef Martin alle tracks. De band wordt verder gecompleteerd door drummer Danny Needham en de bassisten Magnus Rosen en Greg Smith. Die laatste was de voorganger van Chuck Garric in de band van Alice Cooper en is voor mij de enige min of meer bekende naam op dit album, hoewel Needham tegenwoordig ook bij Venom schijnt te trommelen.

‘Thorns’ trapt lekker heavy af met ‘As the world burns’. Waar ik vooraf een beetje bang voor was blijkt gelukkig niet te kloppen: de band klinkt nergens ouderwets of oubollig. De opener kan zelfs een voorzichtig predicaat ‘modern’ mee krijgen. Belangrijkste wat direct opvalt, is dat Tony Martin wel zijn haar heeft verloren maar niet zijn krachtige en flexibele stem. De uithalen schieten links en rechts aan je voorbij. ‘Book of Shadows’ erg sterk nummer met mystieke melodielijnen gesterkt door een prachtige koorpartij. Wat mij betreft het meest indrukwekkende nummer van het album. ‘Crying Wolf’ volgt als lekker akoestisch tussendoor nummertje met Hammond tapijtje. De uithaal in de zanglijn van het refrein doet me (in positieve) erg aan Dio denken.

Het album kent één miskleun; het overbodige en langdradige ‘Nowhere to fly’, een powerballad van een bedenkelijk niveau. Dan is het afsluitende titelnummer ‘Thorns’ veel beter gelukt. Opvallend is de vioolpartij in ‘Damned by You’ die het nummer draagt in plaats van een gitaarpartij.

Het is Tony Martin gelukt om met een sterk, heavy en afwisselend album terug voor de dag te komen. Het is jammer te moeten constateren dat een man met zo’n kaliber stem en zo’n indrukwekkende muzikale geschiedenis zijn album uit moet brengen bij een klein Australisch label met de naam Battlegod Productions. Gelukkig heeft Battlegod zijn zaakjes in Europa goed voor elkaar als het om distributie gaat en zal het album als het goed is prima te verkrijgen zijn in Europa.

Nu nog een manager of personal assistent regelen die ervoor zorgt dat de social media  lekker worden gevuld en bijgehouden en dat Martin een mooi plekje krijgt op Spotify. Het is een gemiste kans dat Tony die gratis publiciteitsmogelijkheden laat liggen.