De bandnaam Time Rift is bewust gekozen en best toepasselijk. Dit is een tripje terug in tijd en doet heel snel denken aan vele namen uit het verleden. Het lijstje van muzikale invloeden gaat van Motörhead en MC5 tot Led Zeppelin en Scorpions. Qua vergelijkingen met andere zangeressen gaat het van Sinead O’Çonnor en Grace Slick tot Doro Pesch. Dus zowel muzikaal als vocaal spiegelt de band zich niet aan de minsten.

Eerder genoemde Scorpions en iets meer echt sleazerock a la Motley Crue, maar ook een beetje Kiss of zelfs Girlschool (‘Dancing With the Sun’) en een stukje van de tune van Baretta  (‘In Flight’) komen bij mij boven. In ‘Thunder Calling’ zou Domino Monet je even aan Ann Wilson kunnen doen denken, mede door het galopperende gitaartje en toonhoogtes die je aan de bekende flageoletten van ‘Crazy On You’ kunnen doen denken. Meermaals klinken de riffs en licks best erg bekend in de oren, maar van regelrecht jatwerk is denk ik geen sprake, bovendien is zoveel al eerder gedaan en deze stukken klinken gewoon catchy en interessant genoeg.

De in dit genre vaak kenmerkende, bijzonder geslaagde gitaarsolo’s heb ik jammer genoeg niet kunnen ervaren; Justin Kaye blijft heel erg op safe, met vrij simpele, ongeïnspireerde riedeltjes rondstrooien. Vaak zijn de baslijnen, die ook van de hand van diezelfde Justin Kaye zijn, juist wel heel erg interessant; de man levert dus echt zijn positieve bijdragen wel. Natuurlijk zijn ook solo’s erg smaakafhankelijk, maar misschien zou het aantrekken van een extra gitarist, die zich iets expressiever solerend een weg kan vinden over deze best geslaagde basiscomposities, een overweging waard kunnen zijn. Naast enkele misschien wel kritische kanttekeningen een heel aangenaam en toch best sterk album.