Na drie jaar afwezigheid keert het Poolse gezelschap Tides From Nebula terug aan het front met het vijfde album. De eerste vier zijn volledig aan mijn aandacht ontsprongen, maar afgaand op de verhalen van mijn collega-recensenten heb ik daardoor een vakkundig staaltje postrock à la Mogwai gemist. Luisterend naar ‘From Voodoo To Zen’ is dat moeilijk voorstelbaar, want postrock is niet bepaald wat als eerste opkomt bij het beluisteren van dit album. Het is eerder een overmatig van keyboards voorziene jaren tachtig new wave pastiche.

Na het verschijnen van de tot nu toe laatste plaat ‘Safehaven’ is de band gereduceerd tot een trio. Of het bandgeluid hieronder heeft geleden geen idee, maar door het ontbreken van vocalen en het over het algemeen vrij lage tempo heeft het allemaal iets plechtstatigs. Met name tijdens songs als ‘Radionoize’ klinkt Tides From Nebula als een soort van Simple Minds zonder Jim Kerr. Oftewel saai, achterhaald en op de een of andere manier onaf. Tijdens meer geïnspireerde momenten lijkt vooral het gitaargeluid in de verte op hetgeen een band als Solstafir de laatste jaren met veel succes op de wereld heeft losgelaten. Helaas gebeurt dat maar weinig en zitten steeds die verdomde synths in de weg die als muzikale purschuim elk gaatje opvullen. Een ander makke van dit album is dat de meeste nummers een aantal minuten te lang zijn. ‘Nothing To Fear And Nothing To Doubt’ had een pakkende song kunnen zijn, een van de beste pogingen van deze plaat zelfs, als het nummer niet acht maar vier minuten had geduurd. Bij de meeste tracks had dit ook makkelijk gekund, gewoon wat strenger bij het editen mannen! Kill your idols…

Al met al is ‘From Voodoo To Zen’ maar weinig verwijderd van ordinaire liftmuziek. Op zich gaat er wel iets ontspannends van uit, maar als dat je hoofddoel is, dan kun je net zo goed een diazepammetje slikken.