Thurisaz volgen we reeds sinds het debuutalbum ‘Scent Of A Dream’ in 2004 uitkwam en we de Belgische atmosferische metal band enkele keren live aan het werk zagen. Hun melancholieke mix van extreme metal (death, black, doom) heeft altijd een zekere toegankelijkheid gekend en was zonder uitzondering een rijk amalgaam van emoties, vervat in heerlijke melodieën. Later volgden er nog drie albums en Europese tournees met o.a. Saturnus, Novembers Doom en Agalloch. Dat de band ook akoestisch zijn mannetje staat, wordt geïllustreerd door de live registratie ‘Live & Acoustic’.

Vijf jaar na het eveneens prachtige ‘The Pulse Of Mourning’ wordt het vijfde album ‘Re-Incentive’ op de wereld losgelaten, ditmaal in eigen beheer. Het is de catharsis van deze periode waarin bandleden (en hun vrienden) te maken kregen met ingrijpende gebeurtenissen als depressie, burn-out, scheidingen en het verlies van mensen die hen nauw aan het hart lagen. Het vijftal heeft dit op een intense en volwassen manier volbracht, in lange composities die het volledige potentieel van een inmiddels erg ervaren team etaleert.

De titel toont al aan dat men langzaam maar zeker de moeilijkheden overwonnen heeft, maar dit nieuwe elan is ook te merken in de songs. Wie opent met een tien minuten durende compositie (‘In-Balance’) waarin zowat alle sterke punten van de heren aan bod komen, getuigt van talent, doorzettingsvermogen en herwonnen zelfvertrouwen. Het is een blauwdruk van de Thurisaz sound, die iets luchtiger, maar niet minder afwisselend gepresenteerd wordt in de singles ‘The Veil’ en ‘Monologue’. Meermaals komt men verrassend uit de hoek, zoals in het akoestische fragment tijdens het verder vlotte ‘Illuminight’. Vocaal is dit werkstuk meer dan ooit het neusje van de zalm en het feit dat Jens Bogren achter de knoppen zat voor mastering draagt ook bij tot een organisch, maar helder geluid.

Nog een verrassing is het feit dat de drie laatste songs enkel cleane zang bevatten en uitermate zwevend en beschouwend zijn. Ze zijn echter van een ongelofelijke schoonheid. Hier treedt toetsenist Kobe meer dan ooit op de voorgrond, ook qua zang, al blijven de sappige death grom van Peter en de snibbige screams van Mattias natuurlijk eveneens een essentieel handelsmerk in de andere nummers. Gebruik van zwevende toetsenlagen, weemoedige zang die in ‘Exemption’ aan The Beatles doet denken en in ‘Isle Of No-Man’ aan Pink Floyd en een grotendeels instrumentale, maar stuwende apotheose in ‘Eternity Expires’. Op die manier laat Thurisaz ons verbluft achter. Dit gaat veel verder dan atmosferische black/death/doom metal en dat op een manier die eerder zeldzaam is in de huidige metal scene. Als ik dan toch een hint zou moeten geven, dan gaat dit in de richting van Finse bands als Insomnium en Ghost Brigade. Aanbevolen als soundtrack voor deze herfst!