Eén ding is zeker. De originaliteitsprijs gaat de Mexicaanse band Thunderslave nooit krijgen. Niet voor hun bandnaam, niet voor hun albumtitel (‘Unchain The Night’, was die niet van Dokken?) en niet voor de songtitels. Ik bedoel,‘Lightning Strikes’? ‘Maniac’? ‘Heavy Metal Master’? Zeg nou zelf, in 2020 kan dat toch echt niet meer. Maar aan de andere kant zijn de wonderen de wereld nog niet uit, want Thunderslave zet wel een hele lekkere pot traditionele heavy metal neer op hun debuutplaat.

Verrassing alom dus. Toegegeven, ook de muziek lijkt rechtstreeks uit de eighties te komen maar is met zo’n geweldig enthousiasme ingespeeld dat de titels en teksten er eigenlijk niet zo heel veel meer toe doen. Uiteindelijk vormt zich een glimlach om mijn mond tijdens het luisteren naar het album, in plaats van een dikke frons op mijn voorhoofd. Tijdens de opener ‘Lightning Strikes’ (geen Kiss of Loudness cover) horen we dat brulboei Carlos Wild een stem heeft die erg doet denken aan die van Ron Keel (Steeler, Keel) waarmee hij erg hoog kan komen. Wild speelt ook gitaar op de plaat en doet dat helemaal niet onverdienstelijk. De leadgitarist van de band heet Ranzig Mendoza, de man met de beste voornaam in heavy metal land! Zijn solo’s zijn dik in orde, zijn tokkelwerk is prima, al scheurt hij af en toe de bocht uit (luister maar eens naar het middenstuk van ‘Still On Time’) tijdens zijn escapades. Hier en daar komen de inspiratiebronnen van de groep iets te overdreven bovendrijven, met name in de intro’s (hallo Iron Maiden). De productie is daarbij wat vlak en een beetje dof, maar als je het volume flink opendraait (en dat moet je bij deze muziek echt doen) heb je daar niet zo’n last van.

Hou je van traditionele metal, ben je fan van Ron Keel of ga je graag naar Mexico op vakantie: pak dit album mee. In Europa zou Thunderslave het niet slecht doen op de traditionele metal festivals bij onze Oosterburen. Volgende zomer hopelijk weer. Ik zet inmiddels prijstrack ‘Wicked Night’ (weer zo’n goede titel!) nog eens op.