Tien stieren, of eigenlijk de tien ossenhoeders zoals verwoord en verbeeld door Kakuan Shien, een twaalfde-eeuwse Chinese monnik: de boeddhisten onder ons weten ongetwijfeld dat Kakuan Shien de Japanse schrijfwijze is van Kuo-an Shih-yuan en dat die ossenhoeders symbool staan voor tien stadia van verlichting. Heel Zen allemaal en perfect materiaal voor een concept album van een Nieuw-Zeelandse instrumentale post metal band. Toch? Gebrek aan ambitie is zo ongeveer het laatste wat gezegd kan worden van Thousand Limbs, een viertal afkomstig uit Auckland – of Tāmaki Makaurau zoals ze het zelf op zijn Maori noemen. Het debuutalbum ‘The Aurochs’ (de oeros) bevat tien songs, een voor iedere houtsnede uit de cyclus van de Ossenhoeders van Kakuan Shien en dient te worden beschouwd als een reis naar verlichting, wat dan weer gelijk staat aan de ervaring van het bereiken van het transcendentale niets en de weg terug. Verbinding, onthechting en opnieuw verbinding. Satori.

Tot zover de inspiratie van Thousand Limbs, maar wacht nog even met het aannemen van de lotushouding en de afdaling naar de diepste en duisterste krochten van je zelf. ‘The Aurochs’ is tenslotte een plaat en het is buitengewoon interessant om te zien hoe deze Kiwi’s oude oosterse wijsheden in moderne metal hebben proberen te gieten. De gekozen vorm, instrumentale post metal, is eigenlijk zo gek nog niet. Post metal heeft wel iets meditatiefs. Het is de riff als ritueel en een manier van beelden opwekken zonder dat die expliciet worden gemaakt met woorden. Het feit dat het instrumentaal is en zang ontbreekt, versterkt het alleen maar. Het is moeilijk en vaak ook abstract, maar dat is zen-boeddhisme ook, als je dat tenminste niet verwart met new age.

Thousand Limbs kiest ervoor om de tien gedichten en de daarbij horende afbeeldingen niet letterlijk te volgen. Het eerste stadium, op zoek naar de os, is gevat in de song ‘A Blessed Life to Suffer’ en het vinden van de sporen wordt behandeld in ‘A Dim Light to Guide’. ‘The Aurochs’ is dus vooral een sonische interpretatie van de filosofie die verscholen gaat achter de zoektocht naar een os, niet tien bijna duizend jaar oude Chinese gedichten op muziek gezet. Dat maakt het ook wat makkelijker om van de muziek te genieten zonder last te hebben van de boeddhistische ballast.

Wat opvalt is de ruimtelijkheid die spreekt uit de songs. Alsof een universum ontspruit uit ieder akkoord, zo voel je je het middelpunt van een wereld die bekend klinkt en tegelijkertijd compleet anders is. Paradoxaal genoeg ademt ‘The Aurochs’ ook een vorm van bedachtzame rust, een beetje bijzonder natuurlijk aangezien het een metal album is. Er wordt tijd genomen om een bepaalde sfeer te bouwen, waarbij je met wat fantasie die Chinese os door de bamboebossen ziet dwalen. Hiervoor trapt Thousand Limbs slechts zelden op het gaspedaal. De meeste songs zijn tamelijk langzaam voortploegende, jammer genoeg niet heel origineel klinkende, post metal werkjes zoals er ooit, in de hoogtijdagen van het genre zo’n twintig jaar geleden, honderden werden gemaakt. De toegevoegde waarde ontstaat als Thousand Limbs écht de verstilling opzoekt. Vooral in de wat kortere nummers kiest de band ervoor om de muziek dusdanig te verdikken dat het bijna stolt. In quasi-ambient intermezzo’s ontstaat een balans met de toch wat lompere riffgedreven metal. Het zou te ver voeren om hier zware, zenboeddhistische betekenissen achter te zoeken. Ook zonder kennis van oosterse mystiek valt er genoeg te genieten. Of Thousand Limbs de competitie met genre grootmeesters als Mono, Pelican of Jesu aankan, dat valt nog te bezien, al doet de band erg zijn best om anders te zijn. Dat lukt nog niet volledig, maar ‘The Aurochs’ is in ieder geval een album dat het verdient om vaker gehoord te worden, al is het maar omdat de muziek dusdanig rijk is dat elke luisterbeurt een ontdekkingsreis is.