Hey, hallo Carla. Hoe gaat het met je?
Goed hoor.

Ik ken je natuurlijk van Butcher Babies. En ik had echt geen idee wat ik moest verwachten van The Violent Tower. Eerlijk gezegd was ik erg verrast. Dat is het soort rock waar ik echt blij van word.
Oh, dank je wel.

Dat hoor je tegenwoordig niet vaak meer. Was het maken van dat soort muziek een droom voor jou?
Absoluut. Toen ik een tiener was, hield ik enorm van klassieke rock — bands als Aerosmith, Lynyrd Skynyrd en Guns N’ Roses waren mijn wereld. Dit album voelt dan ook als een eerbetoon aan de zestienjarige versie van mezelf. Die komt er helemaal in naar boven. Natuurlijk blijft mijn liefde voor metal bestaan — dat zit in me. We werken momenteel aan een tweede EP, en sommige nummers zijn wat zwaarder. Maar toen ik dit album samen met Charlie schreef, wilde ik niets forceren. Het moest niet per se metal worden. Het moest natuurlijk aanvoelen, organisch. Wat eruit kwam, moest gewoon zijn wat er op dat moment in me leefde. En ik ben ontzettend blij met het resultaat.

Charlie Benante schreef alle muziek. Was hij een grote steun voor jou?
Charlie was een enorme steun voor mij in deze periode. Toen Butcher Babies en ik uit elkaar gingen, zat ik in een fase waarin ik niet wist wat ik muzikaal — of überhaupt — wilde doen. Hij kent me beter dan de meeste mensen; we kennen elkaar al tien jaar. Op een gegeven moment zei hij: “Je gaat opstaan, en we gaan dit album schrijven.” Er veranderde iets in hem — hij wilde me echt steunen en helpen. Elke dag schreef hij muziek. Elke ochtend haalden we koffie, hij pakte zijn gitaar, en we begonnen te schrijven. Omdat hij mijn muzikale roots kent, speelde hij daar bewust op in. Dat maakte het proces spannend. Hij weet dat ik van Aerosmith en Guns N’ Roses hou, dus schreef hij het nummer ‘Hell Or Hollywood’ met die invloeden in gedachten. Hij weet ook dat ik van Motörhead hou, ‘Sick Ones’ heeft dan ook een echte Motörhead-vibe. Hij sloot perfect aan bij wat mij inspireert en waar ik van hou. En het werkte. Ik begon weer te schrijven, mijn teksten kwamen terug, ik schreef zanglijnen en voelde opnieuw die opwinding. Ik was weer enthousiast om muziek te maken.

Ik was onder de indruk van elk nummer, maar vooral van je zang op de titeltrack, ‘The Violent Hour’.  Waarom heb je die stem al die jaren verborgen gehouden en vooral geschreeuwd op het podium?
Weet je wat het grappige is? Toen ik dat nummer voor het eerst in de studio ging inzingen, was ik echt zenuwachtig. Ik dacht: Wat als er niets uitkomt? Wat als mijn stem me in de steek laat? Ik wist niet goed hoe ik het refrein moest brengen. Ik had het wel geschreven, maar ik had geen idee hoe ik het moest uitvoeren. En toen kwam die eerste take. De producer keek me aan en zei: Waar kwam dát vandaan? Ik antwoordde: Tja, ik denk dat dit het is. Dit is de juiste aanpak. Het afgelopen jaar, of eigenlijk anderhalf jaar, is er iets in mij gegroeid. Ik begon steeds meer te zingen. De eerste keer dat ik de studio inging, zat ik echt vast in mijn hoofd. Ik wist niet wat mensen van mij verwachtten. Als je jarenlang hetzelfde doet — in mijn geval die rauwe, diepe vocalen — dan voelt het alsof je geen ruimte hebt om iets anders te proberen. Alsof mensen je niet meer willen horen als je afwijkt van wat ze kennen. Het voelde letterlijk alsof mijn stem vastzat in mijn keel. Tot ik het losliet. Ik stopte met me zorgen maken over wat anderen zouden denken. Ik vroeg mezelf af: Wat vind ík leuk? Wat wil ík doen? En ik begon gewoon te zingen. En het werd steeds makkelijker. Het laatste nummer dat ik opnam was ‘The Violent Hour’, en dat vloeide er gewoon uit. Ik kan het niet eens goed uitleggen. Maar ik ben in die tijd zó gegroeid.

Je hebt eigenlijk alleen maar topmuzikanten in de band. Charlie zelf, John 5, Zakk Wylde, hoe hebben die toegezegd om mee te doen?
Het was echt geweldig om zulke fantastische gastmuzikanten bij het project te hebben. Ik kon me niets beters wensen — het voelde alsof ik mezelf moest knijpen: is dit echt? Ik had eerder al met John 5 gewerkt en was te horen op een van zijn nummers. Ook heb ik een paar keer met Zakk Wylde getourd, dus we zijn al jaren vrienden. En natuurlijk zijn ze ook goede vrienden van Charlie. Toen hij hen vroeg om mee te doen, zeiden ze meteen: natuurlijk! Maar het is één ding om ja te zeggen tegen een gastbijdrage —wat we uiteindelijk kregen was echt bijzonder. De solo van John 5 in ‘Sick Ones’ is zó uniek en precies wat het nummer nodig had, maar totaal onverwacht. En Zakk Wylde bracht die typische swagger mee die perfect past bij ‘Hell or Hollywood’. Charlie zelf speelt alle andere instrumenten op het album, wat echt indrukwekkend is. Ik hoop dat mensen erkennen hoe goed hij is. Hij heeft niet alleen de nummers geschreven, maar ook alles ingespeeld — van slidegitaar tot de kleinste details. Dat vind ik echt bewonderenswaardig.

Blijft Charlie wat op de achtergrond en doe jij alle interviews?
Hij doet ook wel wat interviews, maar hij is nu op tournee met Pantera. Hij heeft het een beetje druk.

Ik zag ze optreden met Pantera hier in België een paar maanden geleden. Niets slechts over Pantera, maar Charlie en Zakk waren de sterkste muzikanten op het podium.
Toen Charlie de kans kreeg om met Pantera te spelen, was ik minstens zo enthousiast als hij. Pantera was namelijk een van mijn favoriete bands toen ik opgroeide. Charlie is iemand die altijd alles tot in de perfectie wil doen — dat zit gewoon in zijn aard. Of het nu gaat om een album met Anthrax, het instuderen van nummers voor Pantera, of het schrijven van de songs voor The Violent Hour samen met mij: hij stort zich er volledig in. Hij doet niets half. Als hij ergens in gelooft, geeft hij zijn hele hart en ziel.

Hetzelfde geldt voor het duet met Brandon van Crobot. Iemand die ik niet meteen zou koppelen aan een duet met jou, maar het resultaat was geweldig om naar te luisteren.
Dat nummer is oorspronkelijk van Loretta Lynn, een countryzangeres uit de VS. Ik heb het altijd een geweldig nummer gevonden — het is luchtig en gaat over een one-night stand. Toen dacht ik: dit is gewoon een leuk, speels liedje. En omdat ik dol ben op Brandon’s stem, was het echt een plezier om dat samen met hem te zingen.

Zijn seks en sigaretten een goede combinatie?
‘Sex And Cigarettes’ was het allereerste nummer dat we schreven voor The Violent Hour. Ik ben dat nummer echt dankbaar, want het hielp me om weer uit mijn schulp te kruipen. Zoals ik eerder al zei, was ik in het begin behoorlijk nerveus om nieuwe nummers te schrijven. Ik had vijftien jaar lang alleen maar muziek gemaakt met Butcher Babies, altijd met dezelfde mensen, en altijd binnen het metalgenre. Dus iets schrijven dat buiten die lijntjes viel, voelde best spannend. Maar ik wilde iets maken dat leuk en sexy was, zonder geforceerd die rauwe metalvocalen erin te stoppen — want dat had dit nummer gewoon niet nodig. Snap je wat ik bedoel? Een goed nummer is een goed nummer, ongeacht het genre. Dat is echt hoe ik ernaar kijk.

Volgens het nummer ‘Hell or Hollywood’ was je pas twintig toen je verhuisde naar Los Angeles zonder vrienden of plan. Zie je jezelf als een avonturier?
Ik was als tiener veel avontuurlijker dan nu, echt waar. Maar ik denk dat dat voor de meeste mensen geldt naarmate ze ouder worden, toch. Als kind was ik helemaal weg van Guns N’ Roses. Ik was een jaar of elf, twaalf toen ik ‘Welcome To The Jungle’ hoorde, en dat veranderde mijn leven. Daarna zag ik hun videoclips, hoe ze rondhingen op de Sunset Strip en bij de Rainbow Bar. En als kind dat opgroeide in Detroit dacht ik: ik wil hier niet zijn — ik wil dáár zijn. Ik wilde naar Los Angeles. Ik wilde muziek maken. Er komt altijd zo’n moment in je jeugd waarop iets je kijk op het leven verandert, en dat moment is me altijd bijgebleven. Ik wist dat ik naar L.A. zou verhuizen. Ik wist dat ik muziek wilde maken. Dus ik kocht een gitaar, begon in bandjes te spelen, spaarde al het geld dat ik kon, en reed uiteindelijk met mijn kleine auto dwars door het land, met alleen een papieren kaart, geen gsm, niets. Toen ik aankwam in Hollywood, vond ik een klein appartementje. Elke avond was ik te vinden in de Rainbow Bar and Grill, op zoek naar bandleden en nieuwe vrienden. Ik had veel doorzettingsvermogen, dat is echt het juiste woord. Ik wist wat ik wilde, en ik ging ervoor. Het nummer ‘Hell or Hollywood’ is dan ook autobiografisch. Het gaat over op jonge leeftijd naar L.A. verhuizen, over de valkuilen waar je in kunt belanden, maar ook over de hoogtepunten. Los Angeles is zo’n plek waar je leven in een oogwenk kan veranderen. Je kunt de slechtste dag van je leven hebben, geen geld, nauwelijks rondkomen en dan ineens krijg je een telefoontje: je mag op auditie komen, je krijgt een rol, of je sluit je aan bij een band. En plots verandert alles. Het heeft iets magisch. Maar het kan ook zomaar weer niets betekenen. Toen moest je echt nog het land doorkruisen om kansen te grijpen. Nu hebben we sociale media, de wereld is kleiner geworden. Je hoeft niet meer zo hard te trekken aan alles. Maar toen moest je echt gaan naar waar het gebeurde — naar New York of naar L.A. En voor mij was het duidelijk: ik ging naar L.A.