De naam The Vintage Caravan doet het al vermoeden: met deze band gaan we voor een muzikale trip naar het verleden, meer bepaald de warmhartig geproduceerde hardrock uit de jaren zestig en zeventig. Ondanks hun geïsoleerde thuisland IJsland, sloeg dit trio er toch in om sinds het begin in 2006 al een aardig parcours af te leggen. Eerst kregen ze een zetje van Nuclear Blast – de band verhuisde zelfs naar Denemarken om een centralere locatie te hebben – nu is dit al het tweede album voor Napalm Records. Voorganger ‘Monuments’ deed het prima, ook in de Duitse hitlijsten, dus richten we onze pijlen nu op album nummer zes ‘Portals’.

Enkele jaren terug zagen we The Vintage Caravan meer dan eens openen voor de Zweedse progressieve rockhelden van Opeth. Dat heeft geleid tot een verbroedering en vriendschap tussen beide bands. Deze vriendschap heeft als gevolg dat ‘Portals’ opent met ‘Philosopher’ waarin Mikael Åkerfeldt de strofen zingt en Oskar Logi Agustsson het refrein. De song begint rustig met mooie akoestische gitaren en zwevende mellotron waarbij de weemoedige zang van Mikael meteen overvloeit van charisma. Het refrein klinkt er even dunnetjes door, maar deze unie van verschillende generaties wordt ook briljant wanneer de stomende rock voorzien wordt van vurige gitaarsolo’s (want die zijn er in overvloed op deze plaat). Let trouwens op de prominente baspartijen. Ze zijn maar met drieën, bijgevolg is elk lid ‘sterk aanwezig’. Met zo’n klapper aanvangen, doet meteen de vraag rijzen of men dit niveau wel kan vasthouden. Wees gerust, deze heren zijn bekwame songschrijvers die de nodige afwisseling bieden, ze zorgen ervoor dat je al vlug bekend bent met de song door niet te moeilijk te doen en bovendien wordt dit allemaal met piëteit en/of met vurigheid gespeeld.

De titel ‘Portals’ vertaalt zich in vijf ‘transities’ tussen reguliere songs, nog geen minuut geestverruimende muziek die een portaal vormt naar het volgende blokje songs. Deze psychedelisch aandoende passages horen ook bij dit genre uiteraard. Er wordt stevig gerockt in de meeste songs, zoals tijdens het opzwepende ‘Days Go By’, het energieke ‘Give And Take’ of het stompende ‘Freedom’. Het diepst raakt de band ons echter wanneer er wat gas terug genomen wordt en huilende, bluesy leads hun triestige schreeuw doorheen de uitwaaierende muziek leiden. Dat wordt op imposante wijze gedaan in ‘Here You Come Again’ en het verhalende, rustig gezongen ‘Crossroads’. Ook eerder ingetogen is het schitterende ‘Current’ met zijn weemoedige tokkel een beetje folky en een ballade als het ook even sentimenteel mag zijn. Let op voor het hardere einde. Een ander gevoelig nummer met eerder semi-akoestische aanpak is ‘My Aurora’, waarna de stomende kant van de band weerklinkt in afsluiter ‘This Road’. De indruk is op en top energiek, maar met passend ingebouwde momenten van reflectie. Het album klokt af op net geen uur en deze gulheid illustreert dat we nog veel moois van deze ondernemende band kunnen verwachten. Ze vallen onder de noemer vintage classic rock, maar verrijken dit met invloeden uit blues, psychedelica, stoner en prog. Terwijl we dit schrijven is de band al bezig met een headlinetour om ‘Portals’ te promoten. De vaart zit erin!