Ik kende The Temple nog niet. Als je van doom metal houdt en/of graag naar Griekenland op vakantie gaat, ken je ze misschien al wel. Hun eerste album ‘The Temple’ kwam vorig jaar uit toen de groep nog bestond uit een duo. Inmiddels is The Temple tot een trio gegroeid: Father Alex (bas, zang), Felipe (gitaar) en Stefanos (gitaar). Wie de drums heeft ingespeeld vermeldt de bio helaas niet.

De doom van The Temple is traag, loom en modderig en voorzien van heerlijk (twin-)gitaarwerk. Vader Alex is niet het enige paar stembanden dat op de nummers te horen is; The Temple heeft er een kunst van gemaakt hun metalen ondertonen te vermengen met (Gregoriaanse) koorzang waardoor een aparte mengeling ontstaat van duivelse klanken en hemelse vocale partijen.

Het slepende ‘Reborn In Virtue’ is daar een goed voorbeeld van en ik moet zeggen dat de aanpak best goed uitpakt. Het nadeel is wel dat alle nummers dezelfde aanpak kennen en daardoor na een paar tracks als de spreekwoordelijke eenheidsworst gaan klinken. Wat daarbij niet helpt is dat het album met slechts zeven tracks klokt op precies vijftig minuten, met andere woorden: de nummers zijn lang waardoor de traagheid waarmee zij zich voortslepen nogal een uitdaging kunnen worden voor de luisteraar.

Het album zou wel mooi dienst kunnen doen als soundtrack in een klooster of abdij, of als achtergrondmuziek wanneer je in een zwaarmoedige bui bent en het liefst op zoek zou gaan naar een dik touw. Hoewel er op de techniek verder niet zoveel is aan te merken, is de broodnodige variatie iets wat ik node mis op ‘Of Solitude Triumphant’. Een sneller liedje of een instrumentale track tussendoor had wonderen kunnen doen wat dat betreft. Daar kan ook het prachtige artwork niets aan veranderen.