Het Canadese trio The Tea Party maakte in de jaren negentig een paar geweldige albums vol met prettig in het gehoor liggende hardrock, enerzijds geschoeid op de klassieke hardrock bands uit de jaren zeventig (vooral Led Zeppelin is als inspiratie aanwezig op die platen) en anderzijds zwaar beïnvloed door Oosterse melodieën en thema’s. Denk daarbij maar aan een nummer als ‘Kashmir’ van, jawel, Led Zeppelin. Het in 1995 verschenen ‘The Edges of Twilight’ geldt als de tour-de-force van de band, een album dat eigenlijk in elke rockcollectie thuis hoort.

In het thuisland Canada en in Australië brak de band al vrij snel door en werd veel getoerd, en hoewel de groep in 2000 en 2001 ook in Europa speelde, kreeg men hier geen voet aan de grond. Ook in Amerika kon The Tea Party geen potten breken, ondanks de wat geforceerde poging in 2004 om die markt met het (gedeeltelijk) door Bob Rock geproduceerde radiovriendelijke album ‘Seven Circles’ te veroveren. Na dat album viel de band uit elkaar en ging zanger/gitarist/componist/bandleider Jeff Martin solo. In eerste instantie akoestisch, met nieuw materiaal. In verschillende hoedanigheden kwamen we Martin daarna nog tegen, zowel live als op de plaat: met The Toronto Tabla Ensemble, als JeffMartin777 en in 2008 met The Armada. Met die laatste band maakte Jeff Martin weer rock in dezelfde stijl als The Tea Party. Het was dan ook niet heel verrassend dat er een paar jaar later, in 2011, een reünie werd aangekondigd, gevolgd door een tour in Canada en Australië waarvan een jaar later de registratie ‘Live: Reformation Tour’ verscheen. Een volledig nieuw studioalbum van The Tea Party kwam in 2014 uit, het wat magere ‘The Ocean At The End’.

En nu is er dan ‘Black River’, waarop we zes tracks vinden. De opener is het titelnummer, dat vorig jaar al (digitale) single werd uitgebracht, zij het op deze EP in een kortere radio-edit. Een typisch The Tea Party nummer zoals de groep ze maakte op de eerste drie platen. Lekker rauw: gitaar, bas, zang. Terug naar de basics zo gezegd. ‘Way Way Down’ is een blues-achtige midtempo beuker met een lekker mondharmonica (!) riedeltje, wat prettig bij het blues gehalte van het nummer past. De invloeden van Led Zeppelin zijn goed te herkennen in de gelaagde gitaarpartijen, maar ook in het toetsendekentje (gespeeld door bassist Stuart Chatwood). ‘So Careless’ is een mooie ballad die wordt gevolgd door de beste track van de plaat, het meeslepende ‘Shelter’ dat qua compositie kan wedijveren met de beste tracks die Martin ooit schreef. Spanning, melancholie en geweldig pompend drumwerk van houthakker Jeff Burrows maken het nummer helemaal af. Dat The Tea Party zich niet (meer) schaamt voor hun invloeden laten ze vervolgens horen in de geslaagde cover van Led Zeppelin’s ‘Out On The Tiles’ dat evenwel, zoals vaker met covers, niet zo heel veel toevoegt aan het origineel. Het zesde en laatste nummer ‘Blood Moon Rising’ is een ode aan de eerder dit jaar overleden geluidsman van de band, Wattsy.

Na de mij wat tegenvallende voorganger ‘The Ocean At The End’ laat The Tea Party op deze ‘Black River’ weer horen ‘het’ nog steeds te kunnen. Hopelijk scoort de groep binnenkort een distributiedeal in Europa, want het album is nu alleen nog via de website van de band te bestellen, met hoge verzendkosten als gevolg. Gelukkig bestaan er tegenwoordig streamingdiensten als Spotify, waar de EP op de te vinden is. Op de website belooft de band een aantal interessante nieuwe projecten in 2020. Bescheiden als ik ben hoop ik maar op één project: een Europese toer.