Wij maakten kennis met The Spirit toen Nuclear Blast in 2018 hun een jaar eerder uitgebracht debuutalbum ‘Sounds From The Vortex’ opnieuw uitbracht om het extra onder de aandacht te brengen. Het viertal uit Saarbrücken debuteerde ook heel sterk met een hybride van black en death metal met fraaie melodieën en gitaarsolo’s. Sindsdien bracht de band elke twee jaar een album uit. Twee jaar na ‘Of Clarity And Galactic Structures’ bonst The Spirit op de deur met hun inmiddels vierde album – het derde voor het goed bezig zijnde AOP Records – ‘Songs Against Humanity’.

Niet dat de heren misantropisch zijn, maar één van de spannende dingen was altijd het kosmische element in de teksten van de band, daar is een mens erg nietig tegen. Dat geeft de teksten een spacy, verruimende indruk en de muziek een extra dimensie. Het vorige album was behoorlijk complex. Ook nu zijn er in elke song nog heel wat tempowisselingen, maar het moet gezegd dat het nieuwe materiaal wat toegankelijker en meer recht door zee is. Dat vergemakkelijkt de luisterervaring van deze drie kwartier melodieuze, maar extreme metal.

Tegenwoordig bestaat de band uit twee muzikanten: zanger/gitarist Matthias Trautes en drummer Manuel Steitz. Zij schrijven de muziek, Matthias neemt ook meer en meer het opnameproces van de muziek in handen (voor het eerst ook assistent bij mix en mastering), maar ze blijven trouw aan producer V. Santura in de Woodshed studio. Drums werden wel opgenomen in de Iguana studio door Christoph Brandes. V. Santura gaf de jongens nog een extra zetje door op het nummer ‘Death Is My Salvation’ bas en gitaarsolo’s te spelen. Dat nummer komt ook als beste uit de bus. Het heeft een epische inslag met ruwe, maar verhalende zang en het gitaarspel is wezenlijk een andere stijl dan de rest van de songs. De songs zijn energiek en houden het tempo meestal hoog, maar naar het einde toe komt er nog meer variatie. ‘Nothingness Forever’ is bijvoorbeeld eerder slepend en ‘Orbiting Sol IV’ is een instrumentale afsluiter. Live wordt de band versterkt met gitarist Stanley Robertson en bassist Linus Klausenitzer. Voor de tweede keer werkte de band voor de ruimtelijke cover art samen met de in Berlijn residerende Eliran Kantor. Een verzorgd en vakkundig album met spannende composities in de schemerzone tussen black en death metal.