Respect! The Outlaws. Die gasten zijn al 45 jaar bezig! Dan mag je jezelf toch wel rekenen tot de vaandeldragers van een genre. Van de southern rock welteverstaan. De band werd opgericht in Florida in 1972. ‘The Florida Guitar Army’ – zoals de band liefkozend werd genoemd door haar fans – was een van de eerste bands die met maar liefst drie gitaristen ten strijde trokken. Na drie albums verliet Henry Paul de band om vervolgens zijn eigen Henry Paul Band op te richten en weer later het aan The Eagles herinnerende Blackhawk, ook een fantastische band. The Outlaws is een band die het nooit heeft meegezeten, afgezien van haar commerciële succes. Ontelbare bandwisselingen, mislukte reünies, het overlijden van Frank O’Keefe en Billy Jones in 1995 en van zanger/gitarist Hughie Thomassen zijn daar sprekende voorbeelden van. Sinds 2012 echter is de band weer actief. Gelukkig maar, en Henry Paul is weer van de partij, samen met nog één oerlid in de persoon van Monte Yoho op drums.

Na het dubbel live album ‘Legacy’ uit 2016 komt er nu een nieuw studioalbum uit, ‘Dixie Highway’. Er lijkt niets veranderd te zijn: The Outlaws staan nog steeds voor traditionele southern rock van het allerbeste soort. Het album opent met ‘Southern Rock Will Never Die’, wat een tikkeltje eenvoudig klinkt en tekstueel alleen echte Amerikanen zal aanspreken, maar als de gitaren het nummer halverwege overnemen is het alleen maar genieten geblazen. Henry Paul, Dale Oliver en Steve Grisham spelen overheerlijke riffs en solo’s. Haast nergens wordt het een notenbrij: de noten klinken smooth en worden slechts functioneel gespeeld. Een verademing. De riff van het titelnummer lijkt zo weggelopen te zijn van een album van Molly Hatchet, terwijl de band in ‘Over Night From Athens’ heel poppy en fris laat horen nog steeds niet over de datum te zijn. In ‘Endless Ride’ heeft de band weer zo’n typisch Outlaws nummer dat het goed gaat doen bij de fans in Amerika, wanneer stadions vol de teksten van de heren mee zullen zingen. Het blijft bijzonder om te horen hoe een band als The Outlaws zo’n herkenbare sound heeft. Of de gitaren nu akoestische akkoorden spelen (‘Dark Horse Run’) of meer een slide sound eruit persen (‘Rattlesnake Road’); het klinkt allemaal vertrouwd. Luister naar het instrumentale ‘Showdown’ en je hoort al die typische zes-snaren facetten van de band voorbij komen. Daar komt nog bij dat ook de vocalen geweldig klinken, zowel de solo –als de samenzang. En als de gitaren én de stemmen janken, dan krijg je iets speciaals als ‘Windy City’s Blue’.

Zowel in het vermogen om songs te schrijven als om ze vervolgens vet uit te voeren, behoren The Outlaws echt nog steeds tot de absolute top. Prachtplaat.