Alex Richichi: ““Heavy metal bands en fans blijven meestal ver weg van politiek maar wij vinden dat we als artiest mensen moeten bewust maken van wat er leeft en wat er moet veranderen.“
Toen The Offering in 2019 hun debuut ‘Home’ uitbracht, werd dat enorm goed ontvangen. Met hun spervuur van nu metal, death metal en heel wat andere stijlen, waaide een frisse wind door dat soms wat vastgeroeste metal landschap. Jammer genoeg moest de band (zoals iedereen) noodgedwongen een pauze nemen van twee jaar. In die tijd gebeurden er heel wat ingrijpende zaken. Denk maar aan het overlijden van George Floyd en wat bijna een jaar leven in een lockdown teweegbracht. The Offering durft het aan om politieke en sociale problemen te verwerken in hun teksten en doet mensen hierover nadenken. Met het tweede en alweer schitterende album ‘Seeing The Elephant’ laat het combo horen dat ze als muzikanten nog steviger in hun rol gegroeid zijn. Zanger Alex en gitarist Nish gaven woord en uitleg tijdens een onderhoudend (video) gesprek over het nieuwe album, de band en hoe de huidige situatie in hun thuisland is.
Koen de Waele Ι 22november 2022
De meeste bands beschouwen hun tweede album als het moeilijkste. Zeker na een fijn debuut. Spookte dat een beetje in jullie hoofd?
Nish: Je hebt heel je leven om een debuut te schrijven en te maken. Dan krijg je twee jaar de tijd om een opvolger te maken. Wij hadden de pandemie en dan nog eens twee jaar extra. Dus zonder de pandemie was ons derde album al klaar. Eigenlijk verliep heel dat schrijven wel fijn.
Jullie geluid is nogal exclusief te noemen. Soms dacht ik zelf dat jullie allemaal een vorm van ADHD hadden (beide gesprekspartners moeten hierop eventjes bekomen van het lachen).
Alex: Ik bewonder dat je met onze gezondheid in zit. Dat is het meest leuke dat ooit iemand over ons gezegd heeft. We starten normaal met de invloeden in de muziek. Het moet meer theatraal klinken dan normaal en dat is waar we naar zoeken.
Jullie debuut ‘Home’ was uitstekend maar nu hoor je dat elk lid nog gegroeid is als muzikant. Zou je dit album kunnen maken hebben vijf jaar geleden?
Alex: Die vraag laat ik over aan Nish. Ik doe enkel de zangpartijen.
Nish: Ik denk van niet. Nu heb ik meer vertrouwen in ons kunnen. Heel wat bands verstoppen hun onvermogen door extreem technisch te gaan spelen. Wij zijn vertrouwd geraakt met de manier waarop we nu spelen en verstoppen ons nergens achter. Wat je nu hoort is zoals wij zijn.
Juist nadat ‘Home’ uitkwam, viel de wereld ten prooi aan een algemene lockdown. Had dat een grote invloed op de band? Zouden jullie als band al verder gestaan hebben zonder die lockdown?
Alex: Ja, we bevonden ons in een situatie waar we ‘Home’ uitbrachten en ermee op Wacken in Duitsland stonden. Er volgden nog enkele festivals maar dan stopte het momentum. Het voelt nu aan alsof we nog steeds op dezelfde plaats staan toen we ons eerste album uitbrachten.
Afgelopen twee jaar is er heel wat gebeurd. Je had de moord op George Floyd en de daaropvolgende aanklachten tegenover politiegeweld in de V.S. Er was de bestorming van het Capitool. Jullie zijn niet bang om allerlei onrecht aan te kaarten. Was dat een grote inspiratie voor jullie?
Alex: Ja hoor, dat was de voornaamste inspiratie voor het schrijven. Heavy metal bands en fans blijven meestal ver weg van politiek maar wij vinden dat we als artiest mensen moeten bewust maken van wat er leeft en wat er moet veranderen. Ik denk dat door de huidige tijd, waar ik leef en alles rondom covid zorgde voor de nodige inspiratie voor zaken die me alarmeerden.
Opener ‘Wasp’ is een indrukwekkend nummer. Het deed me zelfs wat denken aan Queen’s ‘Bohemian Rhapsody’. Niet dat de muziek gelijkenissen vertoond maar door het aantal wendingen die op ingenieuze manier met elkaar verweven zijn. Hoe moeilijk is het om zo een nummer te schrijven?
Nish: Ik kan niet spreken voor Alex maar enkel voor mezelf. Het nummer was er op twee dagen. Toen Alexi Laiho van Children Of Bodom stierf, luisterde ik enkele weken erg intensief naar Children Of Bodom. Ik was al erg fan van hun muziek. Zo kwam die invloed er wat bij. Het nummer lijkt een beetje op ‘Home’, de afsluiter van ons debuut. Drie weken voor we het opnamen in de studio, had ik het helemaal afgewerkt.
Hoe zwaar is het eigenlijk om allemaal die verschillende stukken samen te smelten tot één geheel?
Nish: Ze schrijven is niet het moeilijkste stuk. De productie is het zwaarste stuk. Pro Tools heeft heel hard werk moeten leveren.
‘Ghost Mother’ is nog zo een leuk nummer. Het is een beetje alsof je bands als Slipknot, Korn en het Zweedse Avatar met elkaar vermengd tot jullie eigen stijl.
Alex: Heel wat mensen vragen naar het genre dat we spelen maar we zeggen dat het gewoon metal is. Het is soms nogal moeilijk om al onze inspiratie in een bepaald genre te steken. We zijn ook niet bang om het nu metal te noemen. Die muziek ontstond toen we zelf een jaar of tien waren en de invloed op ons is erg groot.
Nish: Eigenlijk houden we van alles. Het is interessant want verschillende types van metal hebben verschillende stemmingen. Het is onze emotionele respons die zegt wat we spelen.
Alex, de eerste keer dat ik The Offering hoorde, dacht ik dat er twee of drie zangers bezig waren. Doe jij alleen alle zangpartijen?
Alex: Ja hoor, ik heb gewoon een obsessie met vocale lagen. Die harmonie is een passie van mij en ik wilde het doen in een metalband. Ik ben niet beschaamd te zeggen dat ik hou van Broadway, theater en alles met heel veel harmonie.
Hoe doen jullie het dan live want jij bent enige zanger en Nish is de enige gitarist.
Nish: We passen het schoentje zoals het loopt. Onze filosofie met backing tracks is dat als ze stoppen of wegvallen, we nog steeds live moeten kunnen spelen. Normaal is er een gitaar extra voorzien in de backing tracks. Live durf ik ook wel eens in stereo te spelen. De basis van de band zijn vier leden en we moeten eenvoudig ons plan kunnen trekken zonder backing tracks. Heel wat bands sterven als dat wegvalt.
Alex: Ik denk dat de traditie om op te nemen en live te spelen twee verschillende mediums zijn. Bij het opnemen willen we een perfecte productie laten horen. Live willen we zoveel mogelijk energie verspreiden en mensen doen bewegen.
Het artwork met de olifant is echt wel tof gedaan. En dan is er nog eens de album titel ‘Sleeping The Elephant’. Waar komt dat vandaan?
Alex: ‘Seeing The Elephant’ is een typische Amerikaanse zin die gebruikt werd tijdens de burgeroorlog. Het betekent eigenlijk een moeilijke les of de oorlog zien. Dus een zin die strikt Amerikaans was en dat met de bedoeling om het politieke aspect hier te benadrukken.
Nish: We hadden eigenlijk geen idee wat te gebruiken als artwork. Toen herinnerde ik me een oud kinderverhaal over een olifant. We kwamen bij Taylor Adam terecht die gespecialiseerd is in digitale kunst. Je kijkt en ziet een intimiderende olifant maar ook eentje die expressie uitstraalt en triestig kijkt. Het is zoals het album, grotesk maar ook ontroerend.
Er zijn heel wat nummers met een triestige ondertoon maar iets als ‘With Consent’ klinkt dan terug positief en gelukkig.
Alex: Voor mij is dat het nummer dat afsluiter ‘Esther Weeps’ inluidt. Het gaat over toestemming geven aan een persoon en is helemaal het tegenovergestelde van ‘Eshter Weeps’ dat een heel ander gegeven is.
Jullie spelen nogal serieuze muziek. Zijn jullie serieuze mensen of is er nog tijd om wat plezier te maken of samen een biertje te drinken?
Nish: Haha, wat zijn in het echt wel degelijk vrolijke mensen. Er is altijd wel een reden om een feestje te geven. Toch zijn we ook erg verantwoordelijk. Ik ken heel wat artiesten die al drinken voor hun optreden maar wij zijn op dat gebied geheelonthouders voor onze voorstelling. Neem ons mee naar een voetbalwedstrijd en je hebt veel plezier met ons. Qua muziek maken en optreden zijn we perfectionisten in wat we doen. Pas na een show zullen we iets van drank aanraken.
Hoe is het momenteel in de V.S.? Is er al iets verantwoord op politiek vlak of op het gebied van politiegeweld want de laatste tijd hoor je er hier niets meer van.
Alex: Ik denk dat het nog steeds hetzelfde is. Europeanen verstaan dat niet maar religie is iets dat hier nog heel heersend is. Het lijkt niet aanwezig te zijn maar is er wel.
Nish: Het voelt nog steeds een beetje triestig. Het is wel interessant dat Europa zo verschillend is en een veel bredere visie daarop heeft. Jullie kijken ook helemaal anders naar Amerika als naar jullie eigen land. Ik ben van Indische origine en mijn familie leeft wereldwijd. Die hebben ook een heel andere gedachte over wat Amerika is als ons. Het is hier dan ook zo groot. Je gaat van Californië naar Texas en dat is alsof het twee compleet verschillende landen zijn, zelfs al zijn het buren.
Heel wat Amerikaanse bands weigeren momenteel om in Europa te touren omdat de kosten te hoog zijn. Niet alleen de kleine maar ook de grote namen. Zo refereer ik naar Anthrax. De energieprijzen swingen hier echt de pan uit. De kost om je voertuig vol te tanken is op enkele jaren bijna verdubbeld.
Alex: Ik weet dat bands zoals Architects en recent ook Cradle Of Filth hun tour hier in Amerika geschrapt hebben.
Nish: Ook hier is het moeilijk om lucratief te touren. De prijs van brandstof is hier ook superduur geworden. En er is dan ook nog eens de afstand. Touren in de westkust of de oostkust gaat goed en brengen wat op. Maar daartussen heb je bijna 3000 kilometer niemandsland waar je moet passeren.
Alex: Ik ben hier ook al naar optredens geweest waar geen volk was. Bijgevolg wordt er gespeeld in kleinere zaaltjes en die zijn dan helemaal overboekt. Ik ben onlangs naar zo een optreden van Lorna Shore gegaan. Dat was in zo een klein en compact zaaltje en dat voor zo een grote band. Ook hier is het moeilijk hoor.
Zijn er bij jullie plannen om naar Europa af te reizen?
Alex: We zouden niets liever doen maar er is nog niets gepland.
Nish: Onze favoriete herinneringen zijn nog steeds die van 2019 toen we in Europa tourden.
Heel wat interviews worden beëindigd met de vraag of jullie nog iets te zeggen hebben tegen onze lezers. Laten we dat eens veranderen en onze lezers een tip geven wat te drinken als ze dit interview lezen.
Nish: Tof idee. Ik ben gisteren naar een Japans café geweest en heb er een whisky gedronken met een exotisch drankje in. Dat zou ik wel willen proberen.
Alex: Ik ben een rasechte potroker. Ik drink bijgevolg niet veel alcohol en een gewone cola zou perfect zijn.
