En toen was het 2022, tijd om de symfonische black metal waar bands als Borknagar, Old Man’s Child en Gehenna zo’n 25 jaar geleden groot mee werden nieuw leven in te blazen. Met andere woorden, symfonische, melodieuze black metal is het nieuwe retro. Althans, dat zou je denken na het beluisteren van het debuut album van de Finse formatie The Mist From The Mountains. In het kader van groot, groter, grootst brengt deze band een cinerama breedbeeld 4k versie van dit bijna vergeten sub-sub-sub genre van de black metal. Voor wie het vergeten is, er was een tijd tussen de rauwe “trve” black metal waarmee bands als Dark Funeral en Mayhem het genre op de kaart zetten en de post-black-gaze dan wel “cascadian” black metal die tegenwoordig zo populair is. Een tijd waarin niet gekeken werd op een synthesizer meer of minder en drumstellen vooral veel crash bekkens en double kick pedalen moesten hebben. Die enigszins megalomane muziekvorm is het dus die we horen op ‘Monumental, The Temple of Twilight’ en het moet gezegd worden: waarom is er niet eerder voor gekozen om dit in de muzikale recycling te gooien? Er zijn natuurlijk bands die sinds de jaren negentig alle trends negerend zijn doorgegaan met hun vorm van Symphonica In Nero, maar in de meeste gevallen zijn dit bands wiens houdbaarheidsdatum al enige tijd is verstreken.

The Mist From The Mountains herinnert aan een tijd waarin het niet raar was om Iron Maiden achtige riffs te koppelen aan blast beats en alle resterende ruimte dicht te smeren met dikke synthesizerplamuur. Het gevaar van metalkitsch is nooit ver weg, maar deze vijf Finnen weten alle valkuilen vakkundig te omzeilen en reanimeren een dood gewaand genre. In het openingsnummer ‘Empyrean Fields’ zijn de mondharpen van het stof ontdaan voor een stukje Bathory om het kampvuur om na een minuut of twee resoluut om te schakelen naar de hoofdmoot: dikke black metal die weliswaar hard en snel is, maar nergens vuig of gevaarlijk klinkt. Dat hoeft ook niet per se, als je doel is om je publiek om ver te blazen met een triomfantelijk vertoon van extreme maar beluisterbare metal, dan is dit hoe je dat moet doen. Ook in de overige vijf songs worden alle zeilen bijgezet voor een soundtrack bij Ragnarok. Met echo’s van folk en af en toe aanzwellende koortjes (echt of synthetisch, dat doet er niet toe) zijn dit strijdliederen die zo catchy zijn dat zelfs de momenten dat het lijkt alsof Jan Hammer of Jean Michel Jarre ineens de studio zijn binnengeslopen met de mantel der liefde worden bedekt.

Echt origineel is het zelden, het meeste van wat The Mist From The Mountains doet is een generatie geleden al tot vervelens toe gedaan. Misschien zou je iets kunnen vinden van het eclectische karakter van dit album, het hoort wel een beetje bij het genre. En een vergelijkbaar akoestisch slot, met onversterkte gitaren en (oké, dat blijft een dingetje – al dan niet echte) violen – kom daar maar eens om bij de Dimmu’s, Gehenna’s en aanverwanten waar deze Finse band zo goed naar heeft gekeken en geluisterd. Kortom, een nieuwe generatie is opgestaan en eist met veel aplomb een plekje in het Asgard van de symfonische black metal.