Het Dordtse trio The Machine is intussen een veteraan en vaste waarde in de stoner rock scene. Na een lange pauze, de langste in de geschiedenis van de band tot nu toe, verschijnt het achtste album ‘Wave Cannon’. Na een uitstapje richting noise rock keert de band op dit album terug naar de core business van de psychedelische, in fuzz en feedback gedrenkte stoner waarbij het niet moeilijk is om de invloed van bands als Kyuss en Colour Haze terug te horen. ‘Wave Cannon’ is tevens het eerste album waarop bassist Chris Both te horen is en het laatste met drummer van het eerste uur Davy Boogaard. Both verving Hans van Heemst kort na het verschijnen van ‘Face Shift’ in 2018 en Boogaard verliet de band na het voltooien van ‘Wave Cannon’. De band gaat verder met Klaas Dijkstra achter de drumkit en gitarist-zanger David Eering als enige overgeblevene van het originele drietal.

In de zes songs op ‘Wave Cannon’ zoekt The Machine meer dan ooit de grenzen van wat er mogelijk is binnen het genre. Hoe kun je anders de extreem lange songs ‘Return to Sphere’ en ‘Wave Cannon’ verklaren? Ruim 36 minuten duren deze twee nummers bij elkaar opgeteld en gek genoeg is dat niet eens te lang. De songs kennen zoveel variatie dat andere bands ze in hapklare brokjes hadden geknipt en er een heel album mee zouden vullen. Niet The Machine dus, in ware spacerocktraditie

word je meegenomen op een lange reis waarbij pas bij herhaalde beluistering opvalt hoe subtiel bepaalde thema’s gedurende die plaatkantvullende trip steeds weer terugkomen. Natuurlijk is het extravagant om 21 minuten lang los te gaan in een psychedelische roes, maar daar staat tegenover dat je het ook maar moet kunnen. Hoe makkelijk was het geweest om een kwartier lang te soleren en te jammen en daarbij te vervallen in geneuzel dat alleen interessant is als je zelf meespeelt? The Machine kiest een andere route door het heelal, ‘Return to Sphere’ is als een achtbaan in slow motion of 2001, A Space Odyssey in muzikale vorm, een mix van ingetogen gemijmer en full blast riffen. De rijkdom en diepgang van dit nummer nodigen uit tot een repeat tot in de eeuwigheid, waarbij de kans dat de verveling toeslaat ook bij de tigste keer verwaarloosbaar is.

Dat is dus de ene kant van ‘Wave Cannon’, bij zoveel sonisch geweld zou je bijna vergeten dat er nog vier hapklare brokken aan vooraf gaan. Stukken van gemiddeld zes minuten die ons meevoeren naar de woestijn die zich blijkbaar in het Dordtse tussen Spuiboulevard en Wijnstraat bevindt. Zonder gekheid, bij het beluisteren van deze plaat hoef je de ogen maar te sluiten om op de sludgy psychedelica meegevoerd te worden naar Palm Desert. Er zijn een paar dingen die steeds terugkomen: de heerlijk groovende bas van Chris Both, die al ronkend een stevig anker biedt voor de dromerige, bijna shoegaze-achtige gitaar en vervormde vocalen van David Eering, die zonder dat tegenwicht zo het zonnestelsel uit zou zweven. Meer dan ooit is er een vlaagje van, of een hint naar de legendarische My Bloody Valentine te horen. Prima, als je dan toch geïnspireerd wil zijn, doe het dan meteen goed.

Het is duidelijk, zelfs al waren deze underground-stoner helden nooit echt weg, met ‘Wave Cannon’ hebben ze zich weer heel nadrukkelijk gemeld als vaandeldragers van de scene.