The Haunted – Interview met Marco Aro (vocals)
Marco Aro: “Wat het album echt onderscheidt, is dat we alles wat The Haunted is, hebben genomen en het volume op 11 hebben gezet.”
Acht jaar. Zó lang was het stil rond The Haunted. Maar nu zijn ze terug – en hoe. Met hun tiende studioalbum Songs of the Last Resort blaast de Zweedse thrashmachine het stof van de speakers en laten ze horen hoe een moderne metalplaat hoort te klinken: rauw, strak en compromisloos. Ik sprak met frontman Marco Aro voor een openhartig gesprek over het nieuwe album en de staat van de band. Wat meteen duidelijk werd: The Haunted doet het tegenwoordig puur voor het plezier. Geen druk, geen verplichtingen – alleen passie. “We hebben niets meer te bewijzen,” zegt Marco. En dat hoor je. ‘Songs of the Last Resort’ is geen routineklus, maar een statement. Een album dat klinkt als een vuistslag – en tegelijk als een bevrijding.
Koen de Waele Ι 16 juni 2025
‘Songs Of Last Resort’ is jullie tiende studioalbum. Wat onderscheidt dit album van de vorige?”
Dit album… allereerst: het heeft ons acht jaar gekost om het te maken, dus we vonden dat het dan ook maar goed moest zijn. Wat het echt onderscheidt, is dat we alles wat The Haunted is, hebben genomen en het volume op 11 hebben gezet. We hebben acht jaar geprobeerd om een nieuw album te maken, maar het leven kwam ertussen, en ook de pandemie. Bovendien wonen we niet allemaal in dezelfde stad – zelfs niet in hetzelfde land. Adrian Lee woont bijvoorbeeld in het Verenigd Koninkrijk. Dus het was moeilijk om samen te komen en daadwerkelijk een album te maken. Maar toen we vorig jaar op het Sweden Rock Festival speelden, besloten we: “Genoeg met de excuses, we moeten dit nu gewoon doen.” Enkele maanden later was het hele album geschreven, begonnen we met demo’s maken, en het resultaat is geweldig geworden. We zijn er echt blij mee.
Het is behoorlijk impressionant, vooral met dat aftellen aan het begin van het eerste nummer ‘Warhead’. Is dat nummer geschreven met liveshows in gedachten? Want ik denk dat het publiek gaat ontploffen als jullie daarmee openen.
Hopelijk wel! We hebben de setlist nog niet samengesteld, maar die nummers komen er sowieso in. Toen we de demo van ‘Warhead’ hoorden, wisten we eigenlijk meteen: dit is het. Het was niet het eerste nummer dat we schreven – eerder het derde of vierde – maar vanaf dat moment wisten we welke richting we op wilden. We hebben toen alle eerdere nummers aangepast om ze agressiever te maken. De enige bewuste keuze die we voor dit album hebben gemaakt, was: agressie. We wilden het zo agressief mogelijk maken. Want The Haunted is altijd een band geweest die draait om adrenaline – adrenaline én finesse. We houden ervan om dingen met finesse te doen.
Maar toen ik je hoorde zingen, dacht ik: drink jij soms thee met stukjes staal en ijzer erin?
Haha, het zit zo: ik kom oorspronkelijk uit de hardcore- en punkrockscene, dus mijn zang is niet per se typisch metal. In mijn ogen klinkt het meer als hardcore, omdat ik graag articuleer. Daardoor komen de teksten agressiever over. Voor dit album werkte ik ook met een nieuwe zangproducer. Vroeger werkte ik altijd met Jocke Skog van Clawfinger – al vijftien, twintig jaar, in projecten als The Resistance, Face Down, enzovoort. Maar deze keer besloot ik iets anders te proberen, omdat Jocke naar het hoge noorden van Zweden is verhuisd – zo’n twaalf uur rijden. Dus nam ik contact op met een oude vriend: Björn Strid. Björn is echt een zanger-zanger. Hij schreeuwt niet alleen, hij zingt ook echt. Ik ben zelf een oud-drummer, dus als ik teksten schrijf, denk ik in ritmes. Björn denkt in melodieën. Als ik vastzat in mijn ideeën, kwam hij met suggesties: ‘Probeer dit eens, of dat.’ Je hoeft niet per se te zingen, maar voeg een beetje melodie toe. En dat werkte geweldig. Normaal ben ik ook nogal lui – als ik een take goed genoeg vind, laat ik het zo. Maar Björn zei dan: ‘Nee man, we zijn er nog lang niet.’ Hij heeft me echt gepusht voor dit album.”
Heb je nieuwe technieken of inzichten opgedaan door met Björn te werken? Hij heeft immers zowel zijn schreeuwstem bij Soilwork als zijn melodieuze zang bij The Night Flight Orchestra.
Niet dat ik niet weet hoe ik moet zingen – ik wil het gewoon meestal niet. Ik vind namelijk dat schreeuwen en zingen niet goed samengaan. Je moet kiezen: óf je schreeuwt, óf je zingt. Maar Björn kwam met veel ideeën en daagde me uit om nieuwe dingen te proberen. Het was ook de eerste keer dat iemand tegen me zei: ‘Ik hoor dat je een toon in je stem hebt. Je gromt niet alleen, je hebt echt een toon.’ Dat wist ik zelf niet eens – ik dacht dat ik gewoon aan het schreeuwen was.”
‘Letters of Last Resort’ klinkt als een beladen titel. Kun je uitleggen waar die op slaat?”
Die titel verwijst naar iets dat echt bestaat. Groot-Brittannië heeft vier nucleaire onderzeeërs die constant over de wereld reizen, bewapend met kernwapens. Elke nieuwe premier die aantreedt, moet vier identieke brieven schrijven. Die brieven worden de “Letters of Last Resort” genoemd. Ze worden verdeeld over die onderzeeërs. Als het Verenigd Koninkrijk wordt aangevallen en de regering wordt vernietigd, worden die brieven geopend. Daarin staan instructies over wat er dan moet gebeuren.
Wauw, sterk verhaal. Wie kwam met dat idee?
Dat is echt iets wat ze doen. Elke nieuwe premier moet als eerste taak die brieven schrijven. Niemand weet wat erin staat – alleen de premier zelf. Maar het gaat om instructies zoals: aan wie geef je je over, hoe reageer je, enzovoort. Zodra er een nieuwe premier is, worden de oude brieven vernietigd en komen er nieuwe. Vandaar dus de titel: Letters of Last Resort. En dit album zijn dan de Songs of Last Resort.
Het klinkt alsof metal voor jou een politieke of sociale boodschap draagt.
Het ding is: wij zijn geen politieke band. Dat zijn we nooit geweest en dat zullen we ook nooit zijn. Maar de teksten op dit album… we hadden niet het plan om het hierover te laten gaan. Alleen, ik, Jensen (Patrick – gitaar) en Ola (Englund – gitaar) schreven elk afzonderlijk teksten, op verschillende locaties. En toen we onze ideeën samenbrachten, bleek dat we allemaal over hetzelfde schreven: de complete puinhoop waarin de wereld zich momenteel bevindt. Het is moeilijk om dat te negeren.
Dus het was geen bewuste keuze, maar het is gewoon zo gelopen. We proberen geen politiek statement te maken – het zijn gewoon observaties van de verschrikkelijke wereld waarin we nu leven. ‘Warhead’ is bijvoorbeeld een anti-oorlogslied, en ‘In Fire Reborn’ gaat over het perspectief van de soldaat – wat het met iemand doet als hij zijn menselijkheid verliest en als het ware opnieuw geboren wordt in het vuur.
Jullie vorige album, ‘Strength In Numbers’, kwam uit in februari 2017. Wat was er nodig om jullie wakker te schudden en weer te beginnen schrijven? Waarom duurde het zo lang?
Zoals ik al zei: we wonen niet in dezelfde stad, zelfs niet in hetzelfde land. De enige momenten waarop we echt samenkomen, zijn voor optredens. En telkens als we samen zijn, zeggen we: “We moeten echt een nieuw album maken.” Iedereen is dan enthousiast. Maar twee, drie weken later… gebeurt er niets. We hadden op onze Dropbox zo’n acht jaar aan demo’s staan. Maar voor dit album hebben we daar geen enkel nummer van gebruikt. Alles is volledig nieuw geschreven. Een paar maanden later was het hele album af. Vorig jaar zeiden we: “Genoeg met de onzin, we gaan dit nu doen.” Maar ja, het leven komt ertussen. We hebben allemaal gezinnen, banen, rekeningen te betalen. We zitten nu in een comfortabele positie waarin we kunnen kiezen wat we willen doen. Het draait niet meer om overleven of geld. The Haunted draait tegenwoordig om plezier. Het mag geen verplichting worden. Als het dat wel wordt, moeten we echt even gaan zitten en nadenken. Daarom kiezen we voor kwaliteit boven kwantiteit.
Als er een tour wordt voorgesteld, bespreken we: is het de moeite waard? Gaat het ons iets opleveren? Is het met een band die we kennen en waar we vrienden mee zijn? Toen we 25 waren, grepen we elke kans. Nu hebben we het geluk dat we kunnen kiezen.
Dus die krankzinnige, lange tourperiodes van vroeger – dat is nu echt verleden tijd?
Ja, dat is verleden tijd, in die zin dat we nu nog wel twee à drie weken kunnen touren, maar we zien er het nut niet meer van in. Zoals ik al zei: het draait nu om plezier. En het is gewoon niet leuk om vijf weken in een tourbus te zitten en je ellendig te voelen omdat je vijftien goede shows hebt en de rest gewoon waardeloos is. Dus nee, we zien daar geen meerwaarde meer in.
We hebben zelfs een paar erg goede tournees aangeboden gekregen, maar die hebben we afgewezen omdat het niet het juiste moment of de juiste plek was. We willen ons nu richten op de grote steden. We willen dat “Mohammed naar de berg komt”, niet andersom.
Maar dit is jullie tiende album, toch? Komt er iets speciaals?
We hebben het erover gehad om iets te doen voor het 25-jarig of 30-jarig jubileum, maar dat is nog in ontwikkeling. We hebben nog niets definitief besloten. Volgend jaar wordt waarschijnlijk erg druk, want dit jaar hebben we alle festivals gemist – die zijn meestal al volgeboekt tegen de tijd dat het vorige festival eindigt. Maar we krijgen nu constant aanbiedingen, dus volgend jaar ziet er veelbelovend uit.
En zoals ik al zei: we hebben het geluk dat we kunnen kiezen. Het draait niet meer om overleven of geld. Het draait puur om plezier. En dat zie je ook als we live spelen – dan staan er vijf beste vrienden op het podium die de tijd van hun leven hebben.
We schelen maar drie jaar in leeftijd.
Ik ben 53.
Ik ben 51. Ik neem aan dat je kinderen nu volwassen en zelfstandig zijn?
Ja, mijn jongste is 21. Het is nu alleen nog mijn vrouw en ik – de kinderen zijn het huis uit. De oudste is 30, de middelste 23 en de jongste dus 21. Die stress van “ik moet thuis zijn” is er niet meer. Het draait nu echt om plezier – en dat is een fijne bijzaak.
Ongeveer de helft van The Haunted heeft banden met At The Gates. Is het in Zweden gewoon één grote vriendengroep of zo?
De muziekscene in Zweden – vooral bij de oudere bands zoals Entombed, At The Gates, enzovoort – is inderdaad één grote vriendengroep. Iedereen heeft wel een geschiedenis met elkaar. Het is niet alsof we een groot metal-overleg houden of zo, maar het zijn gewoon oude vrienden.
We deden een tour met Meshuggah in het VK, dat is nu zo’n vier à vijf jaar geleden. We deden die tour puur omdat we goede vrienden zijn. We wisten dat we er geen geld aan zouden verdienen – we wilden gewoon plezier maken met vrienden. Ze hebben zelfs onze geluidstechnicus ingevlogen, omdat wij niet genoeg budget hadden om hem mee te nemen. Meshuggah kocht zijn vliegtickets zodat hij erbij kon zijn. Wij reden achter hun tourbus aan in een oude, versleten Mercedes-bus – net als vroeger. Maar het was geweldig.
Wat heb je gedaan met al die miljoenen die je in vijfentwintig jaar hebt verdiend?
Haha, we hebben helemaal geen miljoenen verdiend. Het punt is: er zit tegenwoordig gewoon geen geld meer in muziek, zoals vroeger. En zelfs in de beginjaren van The Haunted sprongen we op bijna elk optreden dat we konden krijgen, maar we hebben nooit echt grof geld verdiend. The Haunted is altijd een beetje de underdog geweest.
En toch hebben jullie een uniek geluid.
Thrash metal, keihard – maar er zitten ook melodieuze stukken in. Ik geloof dat deze band veel groter had kunnen zijn. Maar ik denk dat we ergens onderweg momentum zijn kwijtgeraakt. En ik geloof – en de andere bandleden ook – dat de huidige grootte van de band eigenlijk heel comfortabel is. We kunnen doen wat we willen, en we houden van die kleine clubshows waar het publiek recht voor je neus staat. Festivals zijn natuurlijk ook geweldig, maar daar is toch een zekere afstand. Ik hou echt van die ouderwetse punk- en hardcore-optredens, waar je heel dicht op het publiek zit.
Dus ja, ik denk dat we ons op een fijne plek bevinden – qua grootte en alles. Want ik geloof niet dat de bands aan de top echt gelukkig zijn. Daar is de band geen groep vrienden meer, maar een bedrijf.
Zoals bij Ghost bijvoorbeeld. Daar is alleen nog de oprichter over van de originele line-up, omdat ze ruzie kregen over geld. En dat is voor mij geen muziek meer – dat is een bedrijf. En dat is triest. Wij hebben in The Haunted nog nooit een echte ruzie gehad. Nooit. En dat komt waarschijnlijk doordat we tussen shows door eigenlijk nauwelijks contact hebben. We hebben een WhatsApp-groep waarin we praten, maar verder bellen we elkaar niet of zo. Elke keer dat we samenkomen, is het gewoon een enorm plezier. En ik denk dat dat ons heeft behoed voor veel conflicten. Dat was vroeger ook al zo: tussen tournees door hadden we geen contact, tenzij er shows waren.
Maar jullie moeten natuurlijk nog steeds een album opnemen?
Absoluut. We hebben het nodige contact, maar we zijn geen band die twee keer per week samenkomt in een repetitieruimte. Al weet ik dat sommige bandleden dat wel graag zouden willen – een vast repetitieschema en zo – maar dat doen we niet. We hebben nu een studio gehuurd om productierepetities te doen. Die beginnen op 4 juni. We gaan dan twee dagen lang volledige repetities doen, van twaalf uur per dag. Dat wordt de eerste keer sinds februari 2017 dat we samen in een repetitieruimte staan. Normaal oefent iedereen thuis, en dan komen we samen voor een optreden.
Dus dat romantische idee van thrash als een collectieve inspanning is voor jullie verleden tijd?
Nee, we leveren nog steeds een collectieve inspanning, maar we doen het niet meer op de oude manier. De geografische afstand maakt het gewoon moeilijker. Maar als we samenkomen, voelt het als een familiereünie. Alleen die wekelijkse repetities zoals vroeger – dat doen we niet meer. En dat komt puur door de afstand.
Waar woon je in Zweden? In het zuiden of het noorden?
Ik woon in Stockholm, in de archipel. Ola woont ook in Stockholm, maar in een ander deel van de archipel. Adrian woont in Londen. Jensen woont op ongeveer drie uur rijden hiervandaan, en Jonas ook – maar dan in de andere richting. Drie uur naar het zuiden en drie uur naar het zuidwesten. We hadden tot aan de pandemie een repetitieruimte in de garage van Jonas, maar die heeft hij toen omgebouwd tot kantoor. Dus nu hebben we geen vaste repetitieruimte meer.
Dus het zijn niet van die lange zomerdagen zoals hier in België, waar het nog lang licht blijft?
Het is nog wel licht, maar niet meer zonnig. De zon gaat in het noorden vrij vroeg onder. Maar over ongeveer een maand krijgen we de middernachtzon – dan blijft het de hele tijd licht.
Ik ben erg benieuwd naar wat er nog komt van The Haunted.
Ik ook! Maandag hebben we een leuke actie samen met een grote platenzaak hier in Zweden. We organiseren een luisterfeestje voor twintig fans. Ze kunnen het album vooraf beluisteren, een biertje drinken en wat ouwehoeren. Dat wordt leuk. Daarna spelen we een show op 5 juni, geloof ik. Daarna volgen er een paar losse shows, ook in het najaar. En dan kijken we uit naar de zomer van volgend jaar, want we hebben al veel festivalaanbiedingen gekregen. Het wordt een drukke zomer.
Niets in België of Nederland?
Daar moet ik nog op terugkomen. We krijgen zoveel aanbiedingen dat ik het niet allemaal weet. Jonas – onze bassist – is ook onze manager en boekhouder. Hij regelt al dat soort dingen. Maar ik denk zeker niet dat België en Nederland uitgesloten zijn.