Black metal is waarschijnlijk het genre waarvoor meer dan bij welk genre dan ook geldt “anything goes”. De afgelopen jaren buitelen de mengvormen en innovaties over elkaar heen: black metal met shoegaze, folk, doom, blues, negro spirituals… je kunt het zo gek niet bedenken of het is al een keer gedaan. Niet alleen de meer hedendaagse black metal krijgt op die manier een makeover, ook de klassieke oer-black uit de vroege jaren tachtig wordt gereanimeerd, zo blijkt bij het beluisteren van ‘Dark Steel and Fire’, het debuutalbum van het Amerikaanse The Gauntlet. Het recept van de achter een mysterieuze integraalhelm verscholen Ace Meggido (The Gauntlet is een eenmanszaak): neem Bathory en Venom en combineer hun primitieve black metal en een quasi occulte wereld vol met zwaardzwaaiende helden en hel en verdoemenis met… motorfietsen.

Die motorfietsen zien we vooral op de hoes van de plaat en in de promotieplaatjes want verder is het een en al verhalen over bloedige veldslagen en op elkaar inhakkende ridders die aan het eind van het liedje een heldendood sterven wat de klok slaat, begeleid door onverstoorbaar doorbeukende mid tempo metal. Pure epische viking black metal dus, zij het dan zonder het expliciet over vikingen te hebben. Muzikaal beweegt ‘Dark Steel and Fire’ zich tussen de vroege, primitieve Bathory ten tijde van ‘Under The Sign Of The Black Mark’ en het wat gepolijstere latere werk à la ‘Hammerheart’. De negen songs kenmerken zich door hun eenvoud (verwacht geen ingewikkelde gitaarhalsacrobatiek of moeilijkdoenerij met wisselende maatsoorten, eerder een stug volgehouden vierkwartsmaat waaraan alles is opgehangen) met raspende vocalen en een laaggestemde in distortion gedrenkte thrashgitaar die non stop vette riffs uitbraakt. De enige variatie van het Bathory idioom is een uitstapje richting even ouderwetse maar prettig in het gehoor liggende thrash op ‘Winds Without Mercy’. De gashendel mag dan even helemaal open en met gierende banden scheurt The Gauntlet weg, om in de favoriete beeldspraak van de band te blijven.

Is dit origineel? Afgezien van de motorfietsen fetish die ik niet helemaal begrijp, nee. Is dat erg? Nee, absoluut niet, want het album slaagt met vlag en wimpel in de belangrijkste missie voor een metalalbum, als je luistert krijg je namelijk een niet te onderdrukken neiging tot headbangen en het brengen van de aloude metalgroet. Dat in het titelnummer van het album hoefgetrappel klinkt in plaats van een optrekkende Harley, het is The Gauntlet vergeven. Als je zo duidelijk door Bathory geïnspireerd bent, dan zorgt Quorthon hoogstpersoonlijk vanuit Walhalla voor de passende achtergrondgeluiden.