Nadat het album ‘Mandylion’ eindelijk werd bekroond met de gouden status doemde het 30 jarige bestaan ervan op. En ineens kwam daar het heuglijke nieuws dat The Gathering in de bezetting van die tijd dit middels een paar optredens wilde vieren. Wederom in het Nijmeegse Doornroosje, de locatie waar het 25 jarige bestaan van de band in november 2014 met twee live shows werd belicht, compleet met gastoptredens van ex-leden en extra muzikanten. Die twee shows waren memorabel en zelfs verrassend.

De voorverkoop voor de twee ‘Mandylion 30’ shows schoot uit de startblokken en aan het einde van de dag bleken er maar liefst drie extra dagen bijgeboekt te zijn. Vijf live shows verrasten de band zelf ook enorm en er werd ook internationaal meteen grote interesse getoond in dit evenement.

Van woensdag 27 tot en met zondag 31 augustus trad de band aan in de bezetting van toen; Hans Rutten (drums), René Rutten (gitaar), Frank Boeijen (keys), Hugo Prinsen Geerligs (bas), Jelmer Wiersma (gitaar) en Anneke van Giersbergen (zang). Er werd vooraf veel gerepeteerd in het gezellige Nijmeegse oefenhok en toevalligerwijs hoorde ondergetekende op de gang van het oefenruimte complex een paar maanden vooraf een instrumentale sessie waarin een niet ‘Mandylion’ nummer herkent werd. En dat beloofde al veel; The Gathering ging deze shows serieus aan!

Op donderdag 28 augustus (tweede van de vijf) bezocht ik het evenement, wat het ook echt was. Honderden fans uit het ook verre buitenland zag ik hoopvol verzameld in Doornroosje, een zaal bij uitstek geschikt voor dit gebeuren. Centraal gelegen, naast het treinstation en gezegend met misschien wel het beste geluid voor een zaal met een grootte van 1100 bezoekers. Allerlei talen zwermden door elkaar hoorbaar in het publiek o.a. Spaans, Portugees, Italiaans, Duits en Engels. Anneke vroeg na het derde of vierde nummer wie er achtereenvolgend uit Nijmegen, Nederland en het buitenland kwamen en de reactie van de derde categorie was verbazingwekkend groot.

Dat alle nummers van ‘Mandylion’ gespeeld zouden worden was een no-brainer natuurlijk, maar toch was er gekozen om het niet integraal te doen. De nummers werden door de setlist gelardeerd zodat het de vraag bleef welk nummer zou volgen. Ik had van tevoren dus ook niet gespiekt op internet naar de setlist van de optredens. Het instrumentale ‘Mandylion’ opende sfeervol de voorstelling, in een wat uitgerekte vorm waarbij één voor één de bandleden zich op het podium begaven, een mooie sfeervolle opening. Toen iedereen zijn en haar plekje had gevonden werd met ‘Eleanor’ meteen doorgepakt met het album en dat viel meteen in goede aarde bij het meteen al dankbare publiek. Een groot videoscherm achter de band liet bij elk nummer toepasselijke beelden zien. Ok, misschien niet zo geavanceerd als Iron Maiden dat enkele weken geleden deed maar toch wel passend bij de muziek.

De bandleden Hans, René, Hugo, Jelmer en Frank bleken uiterlijk en spelvaardig geen moeite hebben gehad met de tand des tijds en Anneke, immer charmant, is mede door haar professionele carrière sinds haar begintijd uitgegroeid van het springerige meisje naar een volwassen en zekere frontvrouw. En wat een ontwikkeling heeft ze gehad. Ik durf te stellen dat ze nu, in haar vroege jaren 50 (dat haar geenszins is aan te zien), op de top van haar vocale kracht is. Meermaals liet ze dat horen. In ‘Waking Hour’(van ‘Home’) en het nog steeds aangrijpende ‘Sand And Mercury’ hoorde je haar toegenomen kracht en techniek, met een doodstil en gehypnotiseerd publiek als gevolg.

Slechts één nummer van  de opvolger van ‘Mandylion‘, te weten ‘Nighttime Birds’ in de vorm van ‘On Most Surfaces (Inuït)’ en ik transporteerde mezelf in de tijd van die live shows toen ik de band erg vaak zag. Ik weet dat de band dit album niet als hun meest favoriete ziet, wat ik jammer vind. Daarom wel treffend dat de band tijdens de laatste shop, op zondag, heel even het podium verliet om wat speciaals te doen. Wat bleek? In de middag van die dag was de band verrast met een gouden plaat voor ‘Nighttime Birds’! Vol trots showde de bandleden hun nieuwe trofee en of Anneke’s opmerking een grap was dat ze dan over 2 jaar weer moesten terugkeren voor dit album? Ik mag hopen dat het er van komt, uit voor mij nostalgische redenen.

Van ‘How To Measure A Planet?’ werden drie nummers gespeeld met het machtige ‘Travel’ als centraal punt in de drie toegiften. Van ‘If Then Else’ werd ‘Analog Park’ en als afsluiter ‘Saturnine’ gespeeld en ik vraag me af of de fans die met de trein naar Nijmegen waren gekomen hebben geweten dat ze door de locatie van de hoes van dat album hebben gelopen, al is die als zodanig niet meer hetzelfde. ‘Saturnine’ was het ideale laatste nummer, de melodie van het thema werd door het publiek tijdens het nummer al hard meegezongen en werd ook weer opgepikt tijdens het slotapplaus.

‘Souvenirs’, ook een prachtige plaat met het titelnummer ervan in mijn persoonlijke top 3 van de band, moest het doen met ‘Broken Glass’ een intens nummer met de hevig solerende René Rutten in de glansrol. De hit ‘Strange Machines’ werd natuurlijk niet vergeten, het nummer dat min of meer de grondslag is voor de doorbraak van The Gathering en diende als opening van de drie toegiften, als is dat begrip eigenlijk al jaren achterhaald.

En dan het 7^e bandlid; het uitzinnige publiek. Uit Nijmegen (ja), Nederland (ja) en buitenland (JA!) – aldus door Anneke uitgevraagd. Indrukwekkend om te zien en horen dat veel fans soms duizenden kilometers hebben gereisd om dit mee te kunnen maken. Dit is door de band ook onderkend en zo zijn er inmiddels opvolgende live optredens aangekondigd in Chili, Brazilië en Mexico. En voor de Europeanen is het volgende doel het grote Wacken Open Air 2026. Daar zal ondergetekende graag de volgende review gaan maken, van dit toch wel om trots op te zijnde bandje uit Oss. Had ik dit allemaal verwacht toen ik de band voor de eerste keer zag op de Markt in Den Bosch tijdens Koninginnedag 1995? Nee. Had ik ze deze carrière toen al gegund? Ja, en hoe!

Setlist:
Mandylion
Eléanor
Fear the Sea
In Motion #1
On Most Surfaces (Inuït)
Broken Glass
Waking Hour
Great Ocean Road
Probably Built in the Fifties
Analog Park
In Motion #2
Leaves
Sand and Mercury
–
Strange Machines
Travel
Saturnine