The Ferrymen is een samenwerking van drie veteranen in de metalscene, Ronnie Romero, Magnus Karlsson en Mike Terrana. Deze drie mannen hebben elk een CV waar je U tegen zegt en hebben al niks meer te bewijzen. Toch hebben de heren elkaar helemaal gevonden, want ‘Iron Will’ is alweer het vierde album van deze supergroep. Het gevaar van zulke grote namen achter de muziek lezen is dat je met té hooggespannen verwachtingen komt te zitten, en dan uiteindelijk toch teleurgesteld bent dat het niet een optelsom is van in dit geval bijvoorbeeld Rainbow, Primal Fear en Axel Rudi Pell. En nee, een ultiem legendarisch album moet je niet verwachten van ‘Iron Will’, maar van deze telg van The Ferrymen zal je ook zeker niet het heen en weer krijgen.

Na een rustig, bijna zen intro trapt het album af met ‘Choke Hold’, wat je al een goed idee geeft welke kant dit album opgaat. Met de namen aan op dit album hebben gewerkt hoef ik niet uit te leggen dat het muzikaal vakmanschap staat als een huis. De speelse drums van Mike Terrana contrasteren mooi met het strakke riffwerk van Magnus Karlsson, die op ‘Choke Hold’ ook de eerste van een aantal erg fraaie solo’s laat horen. En ja, Ronnie Romero, wat een zanger! Hij wordt nogal eens aangeduid als de ware opvolger van Dio, maar hoewel ze een voornaam delen vind ik dit persoonlijk een vreemde vergelijking. Nee, Romero klinkt gewoon als Romero en moet gewoon genoemd worden in zijn eigen eer, want die komt hem zeker toe! Met in zijn stemgeluid een bak emotie waar de meeste zangers in de “nieuwere” bands alleen maar van kunnen dromen, geeft hij kleur aan de muziek. Het tiental nummers waaruit ‘Iron Will’ bestaat is meer gitaargedreven dan de muziek op voorganger ‘One More River to Cross’, die wat elektronischer uitviel en mij dan ook iets minder kon bekoren. Stukken als ‘Mother Unholy’, het fantastische titelnummer en het paradoxaal opbeurend klinkende ‘Darkest Storm’ klinken allemaal alsof ze live in de studio zijn opgenomen. Het is jammer dat deze groep nooit live speelt, want deze muziek schreeuwt daar gewoon om! En heb ik het al gehad over de fraaie ballad ‘Dreams And Destiny’?

Juist het feit dat deze mannen niks meer te bewijzen hebben maakt dit album zo lekker. Geen opgepompte dubbelbas-monoloog, geen snelheidswedstrijdjes bij de gitaarsolo’s en ook niet de klassieke “hoe hoog kan ik gillen” challenge. Nee, bij The Ferrymen gaat het gewoon om mooie en lekkere muziek schrijven en deze muziek delen met hun trouwe fans. Dus ben jij die traditionele metalhead nog steeds graag zijn albums van Rainbow, Savatage en Queensrÿche blijft draaien? Dan is ‘Iron Will’ van The Ferrymen jouw aftrapper van 2025!