Hoi Diamond, hoe gaat het vandaag met je? Ik hoop dat je je beter voelt dan gisteren.
Ja, gelukkig wel! Ik voel me een stuk beter dan gisteren, dus sorry als ik toen wat afwezig was.

Wat had je eigenlijk gegeten?
Ik weet het niet precies, maar ik vermoed dat het aan de sushi lag. Dat was eigenlijk het enige wat ik echt gegeten had. Later op de avond werd ik ineens supermisselijk en een paar uur daarna begon ik over te geven. Geen idee of het een virus was of gewoon voedselvergiftiging, maar wat het ook was: het was echt vreselijk. Gelukkig is het nu voorbij.

Had je ooit gedacht, toen jullie de band oprichtten, dat het zo groot zou worden?
Ja en nee. Je weet het natuurlijk nooit zeker, zeker niet als je begint als een stel middelbare scholieren. Maar je hoopt het wel – het is je droom om metal te spelen over de hele wereld en in een bekende band te zitten. We keken op naar onze helden en wilden net als zij worden. Dus ja, we hebben altijd gehoopt en gedroomd dat dit mogelijk zou zijn. We hebben er keihard voor gewerkt en alles gedaan wat nodig was om hier te komen. Maar dat het echt zou lukken? Dat blijft bijzonder. Ik voel me echt vereerd dat het allemaal zo is uitgepakt.

Nu-metal is ontstaan in de jaren ’90, maar het is opvallend hoe relevant het vandaag de dag nog steeds is.
Het is eigenlijk best bijzonder. Ik merk dat steeds meer bands – zelfs die al een tijdje meedraaien – die invloeden weer laten horen. Misschien komt het doordat velen van ons ermee zijn opgegroeid. Het was dé muziek van onze jeugd, en nu onze generatie zelf muziek maakt, hoor je dat terug. Toen ik opgroeide, luisterde ik naar allerlei soorten metal. Ik maakte geen onderscheid – of het nu Pantera, Whitechapel of Korn was, ik wilde gewoon alles horen wat zwaar klonk. Nu-metalbands waren echt een steunpilaar voor me. Denk aan Linkin Park, Slipknot, Korn, Disturbed… dat waren de eerste bands die ik op de radio hoorde en live zag. Ze hebben me gevormd. Sommigen kijken neer op het genre, maar ik vind het juist een eer om in dezelfde categorie te vallen als de bands die mij hebben geïnspireerd.

En kijk wat er nu gebeurt Korn verkocht vorig jaar een hele zaal uit, Linkin Park staat op Rock Werchter en die dag was meteen uitverkocht. Pantera ook.
Het genre krijgt soms kritiek, maar het zijn nog steeds de grootste namen in de scene. Dat zegt genoeg.

Over jullie nieuwe album, ‘The Ugly Side of Me’ – jullie brengen maar om de vier jaar een plaat uit. Hou je niet van opnemen?
Gek genoeg hadden Josh (onze zanger) en ik het daar gisteren nog over. Ik zei: “We zouden echt niet weer vier jaar moeten wachten.” Maar het is nooit bewust zo gepland. Sommige bands zijn dol op de studio en schrijven constant. Wij zijn altijd een liveband geweest. We begonnen al jong met optreden en hebben onze albumcycli altijd op de ouderwetse manier gedaan: een paar jaar touren, dan een album maken, en weer op pad. Tegenwoordig brengen bands veel sneller muziek uit. Toen wij jong waren, duurde het soms vijf jaar voor een nieuwe plaat uitkwam. Nu is dat anders. Wij nemen gewoon onze tijd. Voor je het weet zijn er drieënhalf jaar voorbij. Maar het is nooit met opzet – het gebeurt gewoon.

Het vorige album, ‘Unstable’, was jullie doorbraak. Voelden jullie extra druk voor deze plaat?
Een beetje wel. ‘Unstable’ kwam uit tijdens de pandemie, wat een bizarre tijd was. We twijfelden of we überhaupt iets moesten uitbrengen, maar besloten het toch te doen. Mensen zaten thuis en hadden tijd om nieuwe muziek te ontdekken. Dat album betekende veel voor ons – het gaf ons vertrouwen. Dat hadden we niet toen we ‘Unstable’ schreven. Dus ja, er was wat druk, maar ook veel meer zelfvertrouwen. Tegenwoordig brengen veel bands losse nummers of EP’s uit. Er zijn zoveel manieren om muziek te delen. Een volledig album is nog steeds tof, maar fans willen continu iets nieuws. Dus af en toe een single of videoclip uitbrengen is ook prima. Misschien gaan wij dat ook doen. We zien wel.

Wat opvalt aan het nieuwe album zijn de refreinen – elk nummer heeft er één die meteen blijft hangen. Is dat bewust?
Zeker. Voor ons is dat altijd belangrijk geweest. Veel bands in ons genre focussen daar minder op, maar wij houden van catchy stukken – of het nu een riff of een refrein is. De bands waar wij mee zijn opgegroeid waren zwaar, maar hadden ook altijd iets pakkends. We willen nummers maken die zelfs mensen aanspreken die normaal niet naar metal luisteren. Grote refreinen zijn voor ons een bewuste keuze. En het lijkt te werken, want mensen noemen het vaak. Dat is gaaf om te horen.

Pas bij het derde nummer, ‘Life Not Fantasized’, hoor je de eerste gitaarsolo. Waarom zo laat?
Grappig genoeg begonnen we ooit als een thrashband – echt jaren ’80 stijl. Onze nummers duurden negen minuten en hadden drie solo’s. Maar naarmate we groeiden en onze eigen stijl vonden, veranderde dat. Tegenwoordig voegen we alleen een solo toe als het echt iets toevoegt. In nu-metal of alternatieve metal hoor je sowieso niet veel solo’s – Disturbed is een uitzondering. We hebben moeten leren hoe we solo’s op een natuurlijke manier in onze muziek kunnen verwerken. Ik denk dat ik dat nu goed onder de knie heb. Maar het draait om timing: als het past, doen we het. Als het niet nodig is, laten we het weg. Zo blijft het relevant en niet overdreven.

Kun je ons meenemen in jullie schrijfproces? Hoe begint een nummer bij jullie? Is het alleen jij en Josh, of werkt de hele band mee?
Het begint meestal met Josh (Fore- vocalist/gitarist) en mij. Soms heb ik een riff die ik op mijn computer of in Pro Tools heb gemaakt, en dan laat ik die aan Josh horen. We bouwen er dan samen op verder. Soms heb ik al een bijna compleet nummer, of juist hij, en dan werken we het samen uit. Er zijn ook momenten waarop we gewoon samen gaan zitten en een heel nummer vanaf nul schrijven. Als we een goed gevoel hebben bij het idee, nemen we het mee naar de oefenruimte. Daar spelen we het met Ryan (Lerner – basgitaar)  en Ruben (Limas – drummer), die er hun eigen draai aan geven. Daarna nemen we het meestal op. Maar ja, het begint eigenlijk altijd met een basisidee van Josh, mij, of ons beiden.

De titel van het album, ‘The Ugly Side of Me’, klinkt donker en emotioneel. Wat betekent het voor jullie?
We halen onze inspiratie uit het echte leven – dat kunnen onze eigen ervaringen zijn, maar ook die van vrienden, familie of mensen om ons heen. Vaak zijn het situaties die iedereen wel herkent of ooit zal meemaken. We proberen teksten te schrijven die direct en begrijpelijk zijn. Geen ingewikkelde metaforen, maar woorden die mensen meteen voelen. We willen dat luisteraars zich kunnen identificeren met wat we zeggen. Iedereen mag het op zijn eigen manier interpreteren, maar de emotie moet meteen binnenkomen. Dat is altijd ons doel.