“nooit gleed een bloemsignaal
tegen de steilte van mijn schemernacht, 
waar ik, gewelfd over de rand der ruimte,
de geur der eeuwen puur uit de bokaal der lucht”

Wie denkt dat die lui bij Arrow Lords of Metal nu echt helemaal de weg kwijt zijn – geen paniek! Dit is een groot deel van het gedicht ‘Einde’ van Hendrik Marsman, het gedicht waarin de Utrechtse post-black metal band Terzij de Horde zijn naam vond. Een eigenzinnige naam voor een eigenzinnige band en passender dan je op het eerste gezicht zou denken. Vertaal (als je dat per se nodig vindt) de gedichten van vitalisten als Marsman en Slauerhoff in het Engels en het resultaat is meer metal dan menig metalband het kan schrijven.  

Wie Terzij de Horde de afgelopen jaren een beetje heeft gevolgd zal kunnen beamen dat deze band een beetje de Dik Trom van de vaderlandse metal is. Vaak op een hoop gegooid met andere vertegenwoordigers van de bloeiende Nederlandse black metal scene waartoe ook bands als Laster, Verwoed, Witte Wieven, Turia, Fluisteraars en Grey Aura worden gerekend, is Terzij de Horde tegelijkertijd één van die bands als een unieke einzelgänger. Het is een bijzondere band, en dat is het.

Zoals een simpel feit als het kiezen van de bandnaam uit een voor de gemiddelde metalfan onbegrijpelijk en ouderwets gedicht al doet vermoeden is Terzij de Horde niet de band waar je moet wezen voor simplistische uitbarstingen van gitaargeweld gebaseerd op powerchords en massa’s distortion. Terzij de Horde heeft zich nooit laten beperken door de conventies die horen bij een genre. Nee, dit is een band die altijd elementen van progressieve doom, screamo en extreme hardcore heeft vermengd in zijn black metal, wat overigens nooit geleid heeft tot een vreemd samenraapsel. Naar mate de jaren verstreken werd Terzij de Horde steeds minder een mix van Wolves in the Throne Room en Khanate en meer zijn eigen onvergelijkbare zelf.

‘Self’, zo heette toevallig ook het debuut van Terzij de Horde. Het heeft bijna zeven jaar geduurd voordat de opvolger ‘In One Of These, I Am Your Enemy’ verscheen. Zeven jaar is bijna een mensenleven in het bestaan van een band en er is heel wat gebeurd in de tussentijd. De band is gegroeid en de bandleden hebben het ook druk gehad. Zanger Joost Vervoort is tegenwoordig naast brulboei van dienst bij Terzij de Horde universitair hoofddocent Duurzame Ontwikkeling aan de Utrechtse Universiteit en als de Nederlandse evenknie van Greg Graffin verwerkt hij zijn wetenschappelijk werk in de muziek. Althans zo lijkt het wel, want ‘In One Of These, I Am Your Enemy’ heeft de aandacht verlegd van het individu – het centrale thema op ‘Self’ – naar de krachten die er voor zorgen dat werelden ontstaan en weer vernietigd worden, hoe machthebbers de werkelijkheid vormen en misvormen, beslissen over leven en dood en hoe de verdeling van macht onherroepelijk leidt tot confrontatie. De hoesfoto van een eenzame brandweerman die gelaten (of is het verslagen?) toekijkt hoe de wereld om hem heen in vlammen opgaat als gevolg van ongebreidelde hebzucht is wat dat betreft heel treffend gekozen en Terzij de Horde verzorgt de soundtrack.

Deze vrolijkheid wordt vormgegeven in een album dat ergens tussen EP en volledig album inhangt en meerdere jaren rijping en continu bijschaven heeft ondergaan. Drie nummers, nog geen dertig minuten, maar wel een rauwe en immens krachtige maalstroom van dissonante black metal die je het ene moment meesleept in alles vernietigende heftigheid om je even later weer uit te kotsen als een drenkeling op een verlaten strand. De verstilde en vervreemdende momenten in de twee zeer lange nummers – het titelnummer en ‘Precipice’ – zorgen ervoor dat de muziek extra hard aankomt als de voet weer op het gaspedaal gaat. Het vormt ook een welkom tegenwicht; een album, zelfs een black metal album, kan nu eenmaal niet dertig minuten lang een en hetzelfde orgasme van tremelo gitaarriffs en blastbeats zijn. Terzij de Horde overbrugt op ‘In One Of These, I Am Your Enemy’ met ogenschijnlijk speels gemak de gapende kloof tussen black metal en post metal met een album dat misschien kort is, maar lang genoeg om de status van deze band te bevestigen.