Voor het vierde album heeft deze jonge band uit Hamburg – opgericht in 2014 – duidelijk een nautisch thema verkozen. Daar vallen genoeg avontuurlijke, epische verhalen over te vertellen, met bravoure vertolkt in heel vlotte power metal. Tristan Harders blijkt hier de stuwende kracht te zijn als componist en multi-instrumentalist. Zang en gitaar zijn het belangrijkste, maar ook piano verfraait sommige songs en ook belangrijk zijn de orkestrale arrangementen, al overdrijft men daar gelukkig niet mee.

Als je het cinematisch wilt, dan is zijn wat strijkers echter altijd wel welkom in de intro en dat geldt dan ook voor ‘Ocean Fever’ waarbij weemoedige piano overgaat in glorieus vertellen. Dan volgt het ware gelaat in ‘Back To The Sea’ met vlotte intense power metal riffs voorzien van veel melodie. Het refrein doet meteen aan Avantasia en Edguy denken, dat is geen toeval. Vaste prik worden de achtergrondkoortjes die verbeten en stoer overkomen. Soms ook een beetje cheesy, dat is onvermijdelijk. Je hoort meteen bekend in de oren klinkende melodieën in het opgewekte ‘Hoist The Sail’. Dit nummer heeft een aanstekelijk folk sausje in Alestorm stijl. De band heeft vervolgens zijn tenten opgeslagen op ‘Caribbean Shores’ en het kan niet anders of deze zonnige, etnische klanken zijn dan ook te horen in dit akoestisch startende nummer. In ‘Through The Water And The Waves’ hijst men Piet Sielck even aan boord om wat mee te spelen. Geen avonturentocht zonder een moment van bezinning. Dat volgt dan ook met ‘Where My Brothers Await’, een knap uitgevoerde ballade met prima zang en gitaarwerk. ‘Land Of Submarines’ koos men als vlotte pomprock uit als eerste video en een ritje Sabaton krijgen we met ‘To The Realm Of Gods’. Gewoonlijk sluit Terra Atlantica af met een lang episch nummer. Ditmaal is dit het tien minuten durende ‘Oceans Of Eternity’. Dat is leuk en onderhoudend om naar te luisteren, maar verwerkt wel heel veel ‘geleende’ melodieën in het gitaarwerk. Het trekt de luisteraar meteen aan boord – denk maar aan de klassieke solo in ‘Metal Heart’ van Accept – maar we krijgen wel de indruk dat deze sympathieke band nogal veel van zijn voorbeelden in de eigen muziek toelaat. Op het juiste tijdstip kan de band op festivals echter wel een goede beurt maken om ongedwongen de nekspieren los te gooien. Dat is ook al een verdienste op zich.