Na lange tijd muziek geschreven en opgenomen te hebben – de band is sinds 2020 bezig – komt Ter Ziele nu met hun debuutalbum: ‘Embodiment of Death’. Mocht je overigens denken dat dit gaat over de Belgische black metal band, dan kan ik je vertellen dat die reeds ter ziele is gegaan. Deze band komt uit Friesland en dat zag ik niet aankomen. Vrij naïef, ik weet het. Ik heb in Friesland gewoond en de winters daar, vooral op de wat vlakkere stukken buiten de stad, vond ik behoorlijk deprimerend.

De zwaarmoedigheid des levens geeft meer dan voldoende inspiratie voor de muziek die Ter Ziele ons schenkt. Alhoewel het meegezonden schrijven de band in het doom genre zet en de band dit ook beaamt in interviews, wordt al snel duidelijk dat deze doom doorspekt is van post metal en kunnen we ook andere invloeden horen. Het instrumentale begin, ‘As Long as I Breathe’, of intro, is niet heel bijzonder maar geeft je al wel een beetje kippenvel terwijl je benieuwd raakt naar wat dit gaat worden. De klanken kunnen een voorbode zijn van beide genres.

Dit gaat over in de logge en subtiel melodische, sonische dreunen van ‘The Separation of Body and Soul’, dat je als je het vertaald kunt zien als dat ene nummer, met dezelfde naam als de band. De schreeuwende, bijna krijsende vocalen van zanger Jonathan luiden het begin in van een iets meer up-tempo maar nog steeds vrij traag ritme. En zo kabbelt het album voort door het grauwe en soms leeg voelende landschap des levens. Sommige stukken, en ook de zang, doen erg veel denken aan Amenra. Maar net voor de momenten dat je denkt, dit ken ik, verandert de toon van de muziek en maken ze er iets heel anders van. Zoals ik al aangaf, dit is niet pure doom, dit is een heel hechte combinatie van post en doom. Een prachtige, weemoedige gitaarsolo (meer een lead guitar stuk) in ‘Of Noumenon Reality’ a la My Dying Bride, wordt afgewisseld met ver weg klinkende krijsen die het kippenvel aanspannen.

Op ‘This Mortal Coil’ krijgt het album even een iets sneller tempo, waardoor voorkomen wordt dat er in monotonie vervallen wordt, maar dit maakt het niet minder vergruizend. Integendeel, ik denk dat door een nummer als dit het album als geheel in kwaliteit stijgt, omdat nu ook de tragere stukken beter tot hun recht komen. Het album eindigt met ‘As Long as I Breathe, I am to Suffer’, wat ik dus helemaal geweldig vind omdat het qua titel een reprise lijkt op de intro, alleen is het veel meer dan dat. Niet alleen qua tijd – het duurt tien keer zo lang – maar ook qua inhoud, stevigheid en gewoon, ja, hoe intens dit alles is. Het bevat een aantal veranderingen van tempo en toon, die zo fijn op elkaar aansluiten dat ik er echt even mijn ogen dicht bij heb moeten doen om het helemaal tot me door te laten dringen. Een emotionele afsluiter.

‘Embodiment of Death’ is een heel mooi debuut. Wat er hierna komt weet nog niemand, maar voor zover ik het begreep komt er een wisseling van de wacht op de vocalen (Dictated zanger Yorick Keijer is inmiddels toegetreden, red.). Dat kan weer een heel andere chemie in de groep teweegbrengen, wat wellicht betekent dat we een Ter Ziele te horen krijgen die net anders klinkt. In mei volgt er een aantal release shows, waaronder één in Tilburg!