Het verhaal van de Zwitserse band Tar Pond is het verhaal van wat had kunnen zijn. Tar Pond had de band kunnen zijn waarmee de legendarische bassist van Hellhammer en Celtic Frost Martin Eric Ain een glorieuze comeback aan het metalfront maakte na het uiteenvallen van Celtic Frost en een focus op andere zaken. In 2015 werd Tar Pond opgericht en een eerste album was opgenomen toen het noodlot toesloeg: in oktober 2017 overleed Ain na een hartaanval, slechts 50 jaar oud. Het album verscheen uiteindelijk in 2020 en na wat personeelswisselingen is er ‘Petrol’, het tweede album, in vele opzichten tegelijkertijd een eerste. De bandleden die achterbleven moesten verder zonder de niet langer levende legende. Gitarist Alain Kupper besloot de band te verlaten maar heeft nog wel aan drie songs bijgedragen. Bassiste Monika Schori, aan boord gekomen in plaats van Ain, stapte op toen de opnames voor het tweede album al vergevorderd waren. Haar vervanger Chris Perez is op één nummer te horen.

Met deze voorgeschiedenis zou je kunnen denken dat ‘Petrol’ een soort van lappendeken is en voor Tar Pond wat ‘Full Circle’ was voor The Doors: een overbodige epiloog. Niets is minder waar, aan de vijf songs is absoluut niet te horen dat de ontstaansgeschiedenis zo rommelig was of dat dit een band is waar een onderdeel ontbreekt. Wat meteen opvalt is dat Tar Pond niet teruggrijpt naar het geluid van Celtic Frost, maar kiest voor een andere, niet minder zware route. ‘Petrol’ is een heerlijk logge doomplaat die enerzijds de mosterd haalt bij proto doom legendes als Saint Vitus, maar ook wat eigentijdsere doomdino’s als Electric Wizard tot de inspiratiebronnen rekent. De vijf lange songs zijn trage doom meets sludge exercities waarbij de tamelijk atypische, bijna poppy (of is het grungy?) zang van Thomas Ott opvalt. Zelfs al is een song als ‘Blind’ vrij uptempo, Tar Pond doet de bandnaam alle eer aan. De songs zijn zwaar en duister en klinken inderdaad als een vijver inktzwarte teer waarin de bandleden met alle macht proberen te roeren. Lang aangehouden powerchords die stijf staan van de Big Muff fuzz en distortion, een drummer die klinkt alsof hij in de studio is aangekomen na eerst twee marathons gelopen te hebben (achter elkaar) en songteksten die even duister zijn als Thomas Otts tekeningen (de zanger is van huis uit illustrator). Alles bij elkaar opgeteld zou je Tar Pond net zo makkelijk een doom-metalversie van Mudhoney of Tad kunnen noemen. Maar dat doet er niet toe, wat vooral telt is dat dit een sterk album is, stijlvast en zonder zwakke momenten. Dat het laatste nummer ‘Dirt’ heet, daarmee de deur openzettend voor makkelijke vergelijkingen met Alice in Chains, het is deze Zwitsers vergeven. Al zouden ze dat hele album van Layne Staley en zijn companen hebben nagespeeld, dan nog ben ik er van overtuigd dat het geweldig geklonken zou hebben.

Een Doom’n’Gloom anti-supergroep noemt Tar Pond zichzelf. Mag ik ze ook gewoon super vinden?