Uit het land van de duizend meren, of is het gewoon het land van de duizend metal bands, komt de sludge meets post-metal band Sunniva tot ons met hun debuutalbum ‘Hypostasis’. Deze Finnen zijn al sinds 2016 bezig en hebben tot nu toe 2 EP’s en een single op de mensheid losgelaten. Het album wordt uitgebracht bij het illustere Svart Records en dat schept verwachtingen. Svart staat bekend als eigenzinnig. Eigenzinnigheid die zich enerzijds uit in de vorm van indrukwekkende releases (denk aan bands als Messa, Hexvessel, Dark Buddha Rising), en tegelijkertijd in albums en acts die buiten Finland volstrekt onbegrepen blijven. Enerzijds door de Finse taal, maar net zo vaak door iets dat we voor het gemak Finse humor noemen en buiten Finland eerder als onbeluisterbare ongein wordt gekwalificeerd.

Gelukkig blijkt Sunniva bloedserieus, wat onder meer blijkt uit de opgegeven referenties: Amenra, Neurosis en – daar heb je ze weer – Dark Buddha Rising. Sunniva wil ons dus met verpletterende soundscapes en monolithische ritmes deelgenoot maken van elementaire vraagstukken als de mythe van vooruitgang en de vraag wat vrijheid nu werkelijk is. “Ons wordt voortdurend de droom van vrijheid aangepraat”, stelt de band, “maar de realiteit is dat slechts weinigen begrijpen wat ware vrijheid is – en of het überhaupt kan bestaan.” Dat Sunniva dit soort dilemma’s met ons deelt in afwisselend Engels en Fins helpt niet bepaald met het doeltreffend overbrengen van de boodschap, althans niet buiten Finland, maar soit, een kniesoor die daar op let.

Gelukkig heeft dit viertal uit Turku meer te bieden dan een stoomcursus gnostiek en Schopenhaueriaanse filosofie. Van bij de eerste klanken gooit Sunniva de beuk erin met een portie verzengende avant-sludge die bij volgende nummers worden afgewisseld met vervreemdende en beklemmende, vaak dissonante verstilling. In ‘Valovaltimo’ maakt de band, gewild of ongewild, duidelijk uit het zelfde hout te zijn gesneden als landgenoten Oranssi Pazuzu met die wonderlijke, moeilijk te omschrijven mix van black, sludge en psychedelica. Met zwaar vervormde vocalen gaat het in een straf marstempo naar de finale, steeds iets sneller, steeds iets harder. Het is een song die je meerdere keren moet horen om alle elementen op zijn plaats te laten vallen. Het eerste nummer van de tweede helft van het album geeft aan dat ‘Hypostasis’ een tweekoppig monster is. Kant 2 is experimenteler, diverser en daardoor niet altijd even makkelijk te verteren. Het geluid schiet alle kanten op, van een soort van triphop naar een met dungeon synth besmette vorm van black, tot psychedelische post metal die eindigt met het geluid van vogeltjes en piepende muizen. Waar de eerste helft van het album nog meer rock (je mag het ook gewoon metal) gedreven is, gaat het in deel twee meer richting abstracte soundscapes. ‘Hypostasis’ is een intrigerend album dat schijnbaar onverenigbare tegenstellingen weet te koppelen. Het is troostend en beangstigend, verstild en verwoestend, modern en traditioneel. Het is eigenlijk precies dat waar fans van voorbeelden Amenra, Dark Buddha Rising enzovoort naar zoeken, al zou het zomaar kunnen zijn dat Sunniva zelfs voor deze verlichte geesten een brug te ver is. ‘Hypostasis’ is voor de volhouders en de anti-hokjesdenkers onder ons.