De naam Stoned Jesus doet denken aan bands die kind aan huis zijn bij Roadburn of Desert Fest, maar hier gaat het breder. Deze Oekraïense band bestaat sinds 2009. ‘Songs To Sun’ is al hun zesde album en na ‘Father Light’ is dit het tweede album dat uitgebracht wordt bij Season Of Mist. De band is het geesteskind van de uit Lviv komende zanger/muzikant/componist Igor Sydorenko  die al heel wat watertjes doorzwommen heeft. In uiterst moeilijke omstandigheden is hij er altijd in geslaagd om een mix van stoner, progressieve rock en US alternatieve rock te maken die erg begeesterd is en die je weldra in je hart sluit.

Ook nu ging dat niet zonder hindernissen. Wie de band al langer volgt zal weten dat men voor ‘Father Light’ zoveel materiaal geschreven had dat het een dubbelalbum zou worden. Dat is destijds niet gebeurd, ondanks het feit dat er nog opgenomen songs op de planken liggen. Daar gebeurt voorlopig niets mee. ‘Songs To Sun’ is geen vervolg, maar een nieuwe start met een collectie kakelnieuwe songs, opgenomen als trio in een nieuwe bezetting. Igor is verhuisd naar een nieuwe stek in Europa en daar liep hij drummer Yurii Ciel tegen het lijf. Het duurde niet lang of hij vervoegde de reïncarnatie van Stoned Jesus, samen met bassist Andrew Rodin. Het maakt dat de ritmesectie van White Ward nu dus in Igor’s band speelt.

Het is in zekere zin een album dat rust in je hoofd brengt. Dat mag vreemd klinken wanneer we aan de situatie van de schepper denken, maar het niet te propvol steken van de muziek werkt helend. Daar hebben we groot respect voor, want teksten en muziek kennen een grote diepgang. Enerzijds is er de bedachtzame, traag opbouwende kant van de band dat zich uit in lange songs die zich nauwlettend ontplooien. Openingstrack ‘New Dawn’ is daar een treffend, pakkend voorbeeld van. De kalme gitaaraccenten worden gesteund door prominente baspartijen en keyboards. Wat een warme, innemende stem heeft de frontman! De uitval leidt naar smooth rockende stukken, maar de zang blijft vol weemoed. Ook het mediumtempo ‘Shadowland’, waar een video voor gemaakt is, steunt op gitaar en ietwat lijzige zang die herinneringen aan grunge en alternatieve rock oproept. Dit klinkt erg Amerikaans, voor sommigen misschien te gepolijst, maar daar malen wij niet om. We krijgen dan meteen een publiekslieveling in spé voor de kiezen. In het langere ‘Lost In The Rain’ weet men de juiste snaar te raken. De rustige gitaren worden aangezet met zwevende Mellotron, de bas valt in, achtergrondzang tilt alles naar een hogere niveau en de sensitieve zang brengt me in een sfeer van Opeth’s ‘In My Time Of Need’. Prog invloeden? Check! Inclusief bluesy huilende gitaarsolo’s (want die zijn eerder schaars). Maar Stoned Jesus heeft ook een simpelweg rockende kant. Die komt aan bod in uptempo, kortere songs als ‘Low’ en ‘See You On The Road’. Deze afwisseling houdt het boeiend, al is het kippenvel behouden voor de lange afsluiter ‘Quicksand’ met zijn meesterlijke tekst en zang die erg diep gaat. Probeer je maar eens te distantiëren van de ontwapenende frustraties in de tekst, eerst half gesproken met een zekere dreiging, later volop een catharsis om U tegen te zeggen. Met slechts sobere percussie en semi-akoestische gitaren als begeleiding. Stoned Jesus is een klasse apart en valt niet onder te brengen in één muzikaal genre. Wat wel constant aanwezig is, is intensiteit en talent.