Steve Hackett heeft als één van de meest opmerkelijke gitaristen uit de jaren zeventig na zijn legendarische Genesis periode al heel wat soloalbums uitgebracht en is ook nog steeds één van de drukst toerende bands in het progressieve rockgenre. Waarvoor hulde en respect! ‘The Circus And The Nightwhale’ is immers al zijn dertigste soloworp en deze opvolger van het akoestische ‘Under A Mediterranean Sky’ verdient speciale aandacht, want dit is echt een kanjer in het genre.

Het is een conceptueel album met ene Travla als protagonist, maar in feite is het een erg persoonlijke, autobiografische plaat die stilstaat bij het Londen in de jaren vijftig, toen Hackett er opgroeide. Londen was in die naoorlogse periode een erg vervuilde stad vol rook en fabrieken. Dat wordt erg treffend met geluidsfragmenten geïllustreerd in de eerste song ‘People Of The Smoke’. Weldra bloeit de track rockend open met verhalende zang en mooie vurige gitaarsolo’s vol elegantie. Zodra de man de eerste noten laat galmen, weet je dat er kippenvel volgt! De zang wordt op dit album trouwens netjes verdeeld tussen Nad Sylvan en Hackett zelf (en in mindere mate ook Amanda Lehmann). De conceptuele aanpak van het geheel houdt in dat er heel wat korte (sfeer) passages tussen de songs hun opwachting maken. Geen enkel moment is dit storend, alles vloeit in elkaar over op een fantastische manier.

Een ander sterk punt is de variatie in de songs. ‘Taking You Down’ vangt aan met plompe riffs en reverb op de zang, maar dit stevige nummer wordt later jazzy door de sax van Rob Townsend. ‘Found And Lost’ charmeert met akoestische gitaren en weemoedige zang. ‘Enter The Ring’ is een song die naar vroege Genesis knipoogt, met dwarsfluit (John Hackett, broer van) en een theatrale zweem. De warmhartige zang in ‘Get Me Out!’ moet daar niet voor onderdoen. Die (samen)zang wordt zelfs heel sereen en devoot in het rustige ‘’Ghost Moon And Living Love’. Oosterse invloeden (tar?) duiken summier op in ‘Circo Inferno’ dat later onrustig wordt en uitmondt in nog meer sax extravaganza. Vervolgens wordt het heel atmosferisch – ja zelfs psychedelisch) als we afdalen in de oceaan tijdens ‘At The Sea’ en ‘Into The Nightwhale’ (gitaargeluiden neigen wat naar walviskreten). Dit alles overgoten met Steve’s exquise gitaarornamenten uiteraard. Toegankelijk, maar weer doorweven met weemoed, is de zang in de single ‘Wherever You Are’, om dan te besluiten met het kalme, instrumentale ‘White Dove’ dat ons passend een vredig gevoel geeft. Dit schitterende Steve Hackett album is de gedroomde symbiose tussen escapisme en de werkelijkheid en dit alles met tonnen talent. Prachtig!