Deze keer hebben we het over de jonge, Griekse power metal band Steel Arctus. In 2020 ontstond deze band uit de koker van gitarist en multi-instrumentalist Thanasis “Nash” Gousis om zijn bewondering voor Manowar, Queenrÿche, Judas Priest en Dio te tonen in eigen composities. Hij vond al vlug een soulmaat in zanger Tasos Lazaris. Nog in hetzelfde jaar kwam het debuutalbum ‘Fire And Blood’ uit, twee jaar later gevolgd door Master Of War’. De band heeft intussen ook live ervaring opgedaan en is met twee andere muzikanten klaar voor de strijd. Er is immers een bassist toegevoegd die ook wat keyboards van Nash kan overnemen (luisterend naar de roepnaam Strutter) en nieuw sinds 2023 is ook drummer Minas Chatziminas.

De elf nieuwe songs op dit derde album ‘Dreamruler’ zijn heroïsch en episch getint. Het concept van de band blijft zich richten op een krijger en diens harde bestaan waarin glorie en nederlaag soms tastbaar worden. Niet alleen de Griekse mythologie wordt vermeld als inspiratiebron, maar ook schrijvers als Tolkien, Lovecraft en Clark Ashton Smith worden aangestipt als invloed. Wat Steel Arctus doet is allerminst vernieuwend of baanbrekend, maar wel entertainend en aangenaam om een klein uurtje te headbangen. En is dat niet het doel van elke muzikant?

Met ‘Cry For Vengeance’ (ook de eerste video/single) gaan de avonturen stevig rockend van start. Tasos blijkt een goede, robuuste stem te hebben die soms de hogere regionen met gilletjes bezoekt. Alles is goed afgebakend: wanneer snelle gitaarsolo’s van Nash G. weerklinken, dan pauzeert de zanger en kan je genieten van Nash zijn vingervlugheid. Zijn spel doet me trouwens denken aan landgenoot Gus G. en dat kan geen toeval zijn. In ‘Defender Of Steel’ wordt een filmische toets toegevoegd, terwijl ‘Fate Of The Beast’ werkelijk strak uit de boxen spat. De band heeft een vette sound, besluiten we tijdens het titelnummer al, terwijl keyboards voor ondersteuning zorgen en dit nummer een pakkend refrein heeft. Traditionele heavy metal wordt behouden, zonder daarbij in gladde cheesiness te vervallen. De single ‘Wicked Lies’ vangt aan met knappe heldere gitaarnoten die tijdens dit mediumtempo nummer met een straffe keyboardmelodie en smeuïge zang exploderen naar een heerlijke gruizige gitaarsolo (wah wah). Alleen het te geëxciteerd gezongen ‘Fires Of Death’ is minder, maar men herpakt zich weldra met het verhalend gezongen, op stotende basis vertolkte ‘Riding Through The Night’. In ‘Will To Power’ leunt men op de meermaals gescandeerde titel, maar het mooiste is de lange afsluiter ‘Legend Of The Warrior’ waar de band zich van zijn sensitieve kant laat zien, ook al wordt de song later energiek. Het is dan dat de vergelijking met Queensrÿche steek houdt en dat levert een hoogtepunt op, om ten slotte diep in de zetel weg te zinken met een weemoedig instrumentale outro. Een beetje stereotiep allemaal misschien, maar leuk voor de eerder traditioneel ingestelde heavy metal fan die dit blind kan aanschaffen.