Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Soul Demise – Against The Abyss
Apostasy Records
Release datum: 21 maart 2025
“Ons vertrouwen in de Beierse scène is weer gesterkt met ‘Against The Abyss’.”
8.2/10
Vera Matthijssens I 23 april 2025

De fundamenten voor het Beierse Soul Demise werden al gelegd tussen 1993 en 1998 met Inhuman als bandnaam. Althans, gitarist Andreas Schuhmeier was toen al van de partij en deze band veranderde van naam. Soul Demise was geboren en ‘Against The Abyss’ is hun zevende studioalbum met die moniker. De band speelt melodieuze death metal, wat inhoudt dat de Gothenburg sound nagalmt in hun compacte, gebalde composities. Dit wordt wel naar de twintigste eeuw overgeheveld mits wat modernere invloeden. Zo is de productie – mix en mastering in de bekende Kohlekelle studio – transparant en vet, zit er een onweerstaanbare groove in de songs en moet zanger Roman Zimmerhackel niet onderdoen voor huidige screamo artiesten.

Het blijft echter diep geworteld in een herkenbare sound die erg melodieus is. De schreeuwerige stem doet me nog het meest aan At The Gates denken, op het randje van wanhoop soms. Na een akoestische intro, gevolgd door een groots klinken uitval barst het eerste nummer ‘Destiny’s Edge’ van vinnig gitaarwerk inclusief snelle solo’s, maar de song is ook voorzien van een sterk refrein, ook al blijft de zang schreeuwerig. Er zit afwisseling in de songs qua tempo en sfeer. Een uitschieter is ‘Lost In Reality’. Het vangt aan met fraaie leads, maar later is er een trager middenstuk waarin de gitaarsolo’s eerder sensitief zijn. Het raggende ‘Glimmer Of Hope’ kon gezongen worden door Mikael Stanne, de intonatie lijkt er hier erg op. Naast tien compacte songs, is er een zeven minuten durende afsluiter die luistert naar de titel ‘Veil Of Solitude’ en daarin is meer ruimte om de spanning langer op te bouwen. Eerst slaat men een traag akkoord aan met nagalmende epiek, een krabbelende gitaarmelodie heerst in strakheid. Later wordt het meer atmosferisch, dit alles met dezelfde zang nochtans. Tot er ook een mysterieus gesproken stuk in voorkomt. Een mooie bekroning van het werk. Luistertips zijn ‘Destiny’s Edge’ (refrein), het snelheidsduiveltje ‘Unbreakable’ en ‘Lost In Reality’, maar de uitsmijter ‘Veil Of Solitude’ overklast alles (tenzij je strikt compact werk verkiest). Ons vertrouwen in de Beierse scène is weer gesterkt met ‘Against The Abyss’.