Dag 1.

Na aankomst in Nijmegen en ingecheckt te hebben in het hotel (het festival is voor de eerste keer twee dagen) begeven we ons naar Doornroosje om binnen te komen in de Red Stage (de grotere van de twee zalen), waar Kal-El net begonnen is met hun set. De band heeft de klassieke samenstelling van vijf man – alhoewel de vier-man band ook redelijk klassiek is, al is die vaak uit nood geboren – en zet een strakke, zware set neer, met in de duistere krochten van Doornroosje een vrij heftige lichtshow. De zanger is goed, alhoewel hij er met enige regelmaat naast zit. Qua geliktheid past de zang ook goed bij een band als Volbeat of Disturbed. De band krijgt het publiek, dat nog aan het opwarmen is, al goed mee met hun tomeloze riffdrift. Afsluiter ‘Dark Majesty’ hakt er in als een effectbal die de Dam opgeschoten wordt.

Vervolgens speelt Supersonic Blues, en zij doen hun naam eer aan door een heerlijke blues ondergrond neer te zetten die ze opvullen met stoner riffs en psychedelisch solowerk. Dit Neerlands kwartet oogt toch bijzonder San Francisco-achtig en neemt ons daardoor nog meer mee naar tijden en plekken waar psychedelische muziek de hoogtijdagen vierde. Heavy blues, een genre waar bijvoorbeeld Deep Purple uit voortvloeide, is een mooi label om hieraan te hangen. Het optreden gaat de heren goed af. Er is veel oogcontact tussen met name de gitaristen en de band is goed op elkaar ingespeeld. De stem past ook perfect. Supersonic Blues blaast een frisse wind door de wereld van de zware muziek.

In verband met het avondeten mis ik een groot deel van het optreden van Sacri Monti, maar wanneer ik halverwege de zaal in stap voelt de sfeer gelijk goed. Dubbele gitaren en orgel, het zou niet misstaan op een jaren zeventig hardrock festival. We gaan van ruige geluidschappen naar rustigere vaarwateren en weer terug. Dat de helft van de band Elder naast mij staat en instemmend meeknikt zegt uiteraard ook wel iets. Sacri Monti heeft zijn zaken duidelijk op orde en speelt ijzersterk. Ze neemt het publiek hendig mee in hun dromerige maar zware strofes. Met tijden voelt het als Heep meets Maiden en de band straalt een krachtige energie uit. Ze weten met het overweldigende gitaarspel en de overtuigende zang de snaren van de ziel flink in vervoering te brengen.

Have Blue is weer heel andere koek en gooit het over een ruigere boeg. Dat wil niet zeggen dat het een beukfestijn is, want ondanks de, tja, wat is het? Zware bluesrock in combinatie met hardcore? Ondanks dat spelen ze super geraffineerd. Hier staan muzikanten die alle drie een eigenzinnige speelstijl hebben en deze tot een mooi, passend geheel weten te smeden. Van sfeervolle blues tot snelle, punkachtige toestanden: een kunstzinnigheid die je zou verwachten uit Berlijn, waar de band vandaan komt.

Hedvig Mollestad klonk op papier als een vreemde eend in de bijt en de contrabas die op het podium ligt bevestigt dit enigszins. Ik las iets over jazzy… Maar ik had het behoorlijk mis. Met een fuzzy, ietwat valse gitaar (duidelijk opzettelijk) begint de set. Jazzy en mathematisch. Beide dames – op gitaar en op bas – dragen parmantige jurkjes, de drummer één of ander voetbalshirt. Dit is slechts een sluwe vermomming want de muziek die uit de speakers knalt is bijzonder heftige rock. Van desert rock – galmende gitaren tussen de canyons – tot stevige, sonische herhalingen. Na een paar nummers meldt de gitariste ons dat ze een Noorse jazzband zijn en nu wat jazz gaan spelen. Vervolgens begint de band een ware riffage aan te richten die veel minder van jazz weg heeft dan wat al de revue gepasseerd heeft. Fijn, een band met humor! Dit nummer heeft overigens een Burton-waardige bassolo. Wat volgt is zo ontzettend groovy dat het bijzonder moeilijk is om stil te blijven staan. De ene spetterende solo volgt de andere op. Een enkeling, mijzelf incluis, bangt zijn hoofd, maar de menigte staat te swingen en te dansen! Dan wordt uiteindelijk de basgitaar omgeruild voor de contrabas. Na twee wederom zwierende nummers dan toch weer de basgitaar voor de afsluiting. Hier zit een drumsolo bij. En drumsolo’s zijn voor veel mensen niet zo interessant. Als na een halve minuut de lichten doven, de spotlight op de drummer komt te staan en ik denk “oh nee”, is de drumsolo voorbij. Geniaal! De band sluit af in stijl en groot applaus en gejuich vallen hen ten deel.

Mythic Sunship heb ik met pijn in mijn hart overgeslagen, omdat ik even behoefte had aan buitenlucht, een goede bak koffie (ja, dit is wat ik ben geworden) en ook wat festivalsfeer wil proeven buiten de shows om. En daar geeft Sonic Whip meer dan genoeg ruimte voor. Er zijn eetruimtes, her en der staan lounge sets, de speciaal bierbar is present en uiteraard is daar de merch area, waar men niet alleen door het koopwaar kan struinen, maar ook met de muzikanten kan kletsen. Ook buiten zul je je niet vervelen, aangezien het daar ook een komen en gaan is van mede-muziekliefhebbers.

De voornaamste reden, van tevoren dan, dat ik naar Sonic Whip wilde gaan is Elder, een progressieve band die sinds ik hun nieuwste langspeler ‘Omens’ heb beluisterd uitgegroeid is tot één van mijn favoriete bands. Ik ben er vroeg bij en tijdens de soundcheck wordt al duidelijk dat de heren er veel zin in hebben. Onderling en met het publiek wordt het één en ander aan lolletjes uitgewisseld. Als ze dan voor het echt beginnen barst het los. Gigantische riffgolven wassen over het publiek heen en het headbangen begint. De muziek treedt even naar de achtergrond als Nick’s stem door de hal snijdt. Wat een heerlijk geluid. Een onweersbui, waarin ik even bang ben dat men, omdat er zoveel gebeurt, misschien de subtiliteiten mist die Elder juist zo geweldig maken. Even ben ik bang dat ik moet schrijven dat één van mijn favoriete bands…. Maar dan beginnen ze aan het tweede nummer en wordt duidelijk waarom ze dan zo goed zijn! Een geweldig samen- dan weer tegenspel van de gitaren en een machtige ritmesectie, die als het aan de bassist ligt makkelijk naar de voorgrond kan treden. Hij loopt ondanks zijn verfijnde basspel als een wilde te spelen. Op het podium beginnen aloude krachten op te spelen, krachten die elkaar alleen maar versterken en de betovering van Elder begint sterker en sterker te worden als ze het publiek in haar greep krijgt. Tijdens één van de punten dat de gitaren weer een samenspel hebben heb ik een moment van gelukzaligheid. Alles klopt. Dat gevoel heb je wel eens tijdens optredens, maar het is zeldzaam. De show gaat verder en je ziet bijna hoe langzaam de energie van de band naar de energie van het publiek zweeft en als die twee elkaar vinden vormen ze een soort magische hemisfeer om de hele zaal heen. Afsluiter ‘Halcyon’ levert uiteindelijk een mooi hoogtepunt, een oorgasme op, en onder luid applaus verlaat de band de bühne.

Of dit optreden nog overtroffen kan worden? Dat maakt eigenlijk helemaal geen reet uit, want Kaleidobolt heeft een bijzonder aanstekelijke vorm van rock ‘n roll, met de nadruk op ROCK en ROLL. Vol energie vuurt de band hun rocksalvo’s af op het publiek, dat overigens deels al wel wat minder energievol oogt. (Snap je mijn kop koffie nu?) De aandacht verslapt ietwat, maar aan de band ligt dat zeer zeker niet, die staan daar gewoon een partij uit hun dak te gaan. Na een paar momenten slaat de vonk gelukkig weer over en wordt er feest gevierd in de zaal.

Weer terug naar de Red Stage, waar het viertal van My Sleeping Karma begint met een emotionele groepsknuffel, dat al snel ook onder het publiek gebeurt. Lange, opbouwende composities die doen denken aan de geluiden van de desert rock, maar dan met een twist. En het is die twist waardoor de band mij niet weet te raken. Ik heb nooit iets gehad met oosterse spiritualiteit, wellicht dat dat het is. De backdrop laat bewegende beelden zien die doordrenkt zijn van dat soort zaken en het is met tijden bijna angstaanjagend. Het publiek smult van de gehele presentatie van My Sleeping Karma. De sfeer zit er goed in en het is overduidelijk dat de band speelt met zin en jolijt. Op een gegeven moment begint er iets dat me dan weer wel als muziek in de oren klinkt – een sitar nota bene, en dit mondt uit in een heerlijke muur van geluid waardoor eindelijk ook mijn voeten van de grond komen. Ik denk dat ik de laatste ben want de rest van het publiek zit al helemaal in de zone, en blijft dat tot de laatste noot!

De afsluiter van de dag is Sex Swing. Die moet je overigens niet Googlen zonder het woord band er achter. Of wel. Een kleine schare Whipsters heeft zich in de zaal verzameld als het zestal hun set aanvangt. Het meest opvallende zijn de schrille saksofoonklanken en het kenmerkende stemgeluid, dat in mijn oren oh zo typisch Brits klinkt. Niet het accent, maar de manier waarop. De rest van de band vult dit prima aan met herhalende ritmes, waardoor het publiek gehypnotiseerd wordt en al vrij snel staat het grote deel rustig met het hoofd op en neer te deinen. Door de strobelights, de daarin bewegende menigte, de manier waarop de zanger zijn leuzen de vergetelheid in slingert en de repetitie, krijg ik het idee dat ik bij een apocalyptische samenkomst ben beland. En dat is best een gave manier om deze dag af te sluiten.