Sonic Whip in Doornroosje – Nijmegen – 5 mei 2023
“Een goede band die dit hoogtepunt nog zou overtreffen”
Waar Roadburn zich door blijft ontwikkelen ontstaan er de laatste jaren nieuwe festivals die doorborduren op stijlen en genres die in Tilburg steeds minder aan bod komen. Sonic Whip in Nijmegen concentreert zich met name op stoner en psychedelisch en doet dat al even door zowel grote als obscure namen te boeken. King Buffalo staat al een tijdlang op mijn verlanglijst, maar ook Radar Men From The Moon is nog niet tegengevallen. We gaan weer naar Nimma, om ons onder te dompelen in een flinks dosis zware muziek.
16 mei 2023 I Tekst Bart Meijer| Fotografie: Lorenzo Smulders
Samavayo is al bezig als we Doornroosje betreden en is een terechte starter, de stoner spat er vanaf en het beukt aan alle kanten. Riff na riff wordt onze kant op geslagen, de zaal is al goed gevuld en de toon is gelijk gezet. Shaman Elephant is de volgende en die naam doen ze al vanaf de eerste minuut eer aan. Er vanuit gaande dat de sjamaan ook die persoon is die de stam hypnotisch in een trance weet te brengen. Vier man sterk beginnen ze psychedelische golven de zaal in te zenden, waarin gitarist en keyboardist het meest opvallen. Opzwepend en ritmisch. Even vraag ik me af of het een goed idee was om er bij te gaan zingen, maar al snel mengen de vocalen zich met de muziek tot één bijzonder acceptabele brei.
Bij Psychotic Monks lopen we tijdens de soundcheck binnen en dan is al duidelijk dat we met zwaar materiaal te maken krijgen. Het grappige, voor mij althans, is dat het Engels met Frans accent als ze de instrumenten afstemmen precies zo klinkt als ik Engels praat met mijn (Italiaanse) vriendin en we de Fransen op de hak nemen. Als het optreden begint is duidelijk dat hun sound absoluut niet op de hak te nemen valt, een vrij industriële intro (qua geluid, maar zeker qua kille belichting) luidt een bijzondere en zeer vermakelijke set in. In eerste instantie lijken we te maken te hebben met een jonge Depeche Mode, zelfs de zang heeft dat accent. De looks, bewegingen en de manier waarop de zanger aan de microfoon hangt. Toch gaat dit van elektronisch tot heftig industriëel en neemt de zwaarte toe naarmate het nummer vordert. De band staat te swingen en heeft er duidelijk net zoveel plezier in als yours sincerely, als bandleden vocale verplichtingen afwisselen en hun geluid nog een notch of twee opvoeren. Op een gegeven moment kom ik bijna tegen het plafond aan met mijn hoofd als ik beweeg op de dingen die ik hoor. Binnen dit heftige vertoon van macht creëren de personen ook hier en daar wat uitgeveegde soundscapes waarop je eigenlijk alleen maar kan meedeinen. Terwijl de trompet schalt klimt één van de bandleden op de bar om vanaf daar zijn epitoom/klaagzang ten gehore te brengen. Uiteindelijk staat het gehele viertal weer op het podium en knallen ze er nog een ritmische stonermelodie of wat op los. Het eindigt in een explosie van intensiteit.
Lowrider keert na meer dan twintig jaar afwezigheid terug naar de Lage Landen. “De vorige keer had ik nog geen eens baardgroei” geeft zanger en bassist Bergstrand toe. Ondanks dat gegeven zorgt de band er voor dat de zaal binnen de kortste keren staat te swingen en te knikken. Hun merk stoner is precies het soort waar door veel van ons fan van het genre zijn geworden. Stevige riffs, herhaling, en die heerlijke zoete psychedelische gitaarsound. Het orgel geeft er met tijd en wijle nog een 70’s rock vibe aan. Dit zijn melodieën die nooit zullen gaan vervelen. Zowel de band als het publiek hebben er enorm veel zin in en de zaal schudt op zijn gevesten. Sabbathiaanse geluiden duwen me uiteindelijk de zaal uit naar het volgende optreden.
Uit het Verenigd Koninkrijk komen een heleboel hele interessante, tegendraadse bands. Vorig jaar was hier Hey Colossus, onlangs zag ik Famyne, en nu staat USA Nails op het menu. De soundcheck belooft al veel goeds, en dat Londense accent maakt dat alleen maar beter. En fuck, wat was het optreden nog ontzettend veel vetter dan de soundcheck! Punkrock? Meeeh. Slayer? Cool. USA Nails zat daar ergens tussenin en wist binnen vijf seconden de zaal te domineren en plat te spelen! Vervolgens hielden ze dit vol en vol. Een energieke band die het makkelijk met z’n drieën af hadden gekund, maar door die tweede gitarist werd de muziek nog veel interessanter. Ik kon niks anders dan genieten en toen er op een gegeven moment rook over het podium voer was ik niet zeker of dit de rookmachine was of dat de muzikanten gewoon veel te snel speelden. Mosh pits in overvloed. Korte, heftige nummers a la punk, doorspekt met interessante gitaarafwijkingen. Een goede band die dit hoogtepunt nog zou overtreffen. Ik hou echt heel veel van de Engelsen.
Maar…De psychedelische stoner van Casua Sui doet een goede poging voor de Denen. Met mooie beelden op de achtergrond en een overtuigend geluid, geleid door zware hooks en riffs en de melancholisch psychedelische gitaar weet de band het publiek al snel te vangen in een web van intrige en hypnose. Wederom een band die laat horen waar het genre over gaat: keihard headbangen, afgewisseld met prachtige gitaarstukken die oproepen tot bezinning. Ach ja, bezinning, eigenlijk gewoon even wat rustiger op en neer deinen voor ze de volle stoner-furie weer op de zaal loslaten. Wellicht niet heel vernieuwend, maar zoals eerder gezegd, dit verveelt niet en er is geen ziel in de zaal die dit niet vol enthousiasme naar binnen laat. Het is fantastisch en ook niet normaal dat vier muzikanten zo een meeslepende muziek en ritme kunnen creëren met schijnbaar zoveel gemak. Niet normaal, ik wil het nog een keer zeggen, om te benadrukken hoe ontzettend goed de bands tot nu toe zijn en wat voor sprookjesachtige noten ze uit hun instrumenten weten te persen.
Deathchant begint met een één nul achterstand door de ontzettend blije hillbilly muziek die van tevoren door de speakers schalt. Aan de andere kant, dit kan alleen maar beter worden. En die notie is waar. Die notie is oh zo waar. Want zodra Deathchant inzet blaast er een metal door de speakers zo trve, zo heavy en zo ontzettend lekker. Als je Manowar, Motörhead, de Olympische Spelen, twee strijdbijlen en een dosis adrenaline in de blender gooit is dit het resultaat. Bijna te goed om waar te zijn, deze band blijft doorgaan op een niveau waar veel bands nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik zie in het publiek en voel ook bij mezelf die bijzondere glimlach die je alleen krijgt door het luisteren van seizoensgebonden metal. En dit is een vierseizoenen band. Met solos.
De koning van alle stoner rock op dit moment moet wel King Buffalo zijn. Sinds mijn eerste recensie van hen precies twee jaar geleden ben ik al betoverd door hun ontzettend innemende geluid. De albums die volgden werden beter en nog beter en de live beelden die ik van hen zag brachten kippenvel naar mijn huid. Er groeide een grote behoefte hen live te zien. Het is druk. Het is héél druk in de zaal. Voor mij staat een man met een rugzak op, en daarmee overtreedt hij één van de (nog) ongeschreven regels van het concert- en festivalbezoek. Gij zult geen rugzak dragen in den zaal. Overal om me heen porren en duwen mensen, en praten mensen. Dit is niet hoe ik het me voorgesteld had, maar voor teleurstelling zich van mij meester maakt word ik geraakt door de indringende bas, de ritmische drum en de fantastische gitaren die King Buffalo laat horen. Een moment van kalmte wordt gesticht tijdens ‘Mammoth’, alhoewel de mensen die de tekst kennen (“my father was a faceless man“) zich allesbehalve gerust voelen. Het megazware eind van het nummer brengt alles weer in beweging. Toch blijft het me storen en denk ik, wat heb je te vertellen dat je boven de muziek uit moet komen met je gepraat? Ik heb daar maar één stoner phrase voor over en dat is ‘Perish In Fire’. King Buffalo heeft daar lak aan en speelt hun ritmische klanken de nacht in, tot grote tevredenheid van iedereen.
Als zij de aftocht blazen is er nog één band over vanavond: The Gluts. Dit is echt de perfecte afsluiter met hun heavy rock ‘n roll die in alle onstuimigheid alles overtreft qua geluid. Een Roadburnesque band die alleen maar positief verrast. Het publiek reageert er in elk geval uitzinnig op en een dans scène ontvouwt zich op deze metal tonen. De band weet het publiek murw te slaan met zijn superzware beats en, uiteindelijk, bedankt de zanger ons om nog hier te zijn en begint er een wederom erg dansbaar en stonerig nummer. Ik kan amper geloven dat ik vandaag alleen maar hele goede optredens heb gezien.
We proberen hierna nog een kroeg of club in te komen, het nachteven van deze prachtige stad enigszins te ontdekken, maar we merken een bepaalde weerstand op bij dit uitgaanspubliek en eindigen met een sixpack Desperados op de Van Schaeck Mathonsingel en uiteraard op het beruchte Keizer Karelplein. De volgende ochtend na het uitchecken hebben we nog genoeg tijd om ergens te lunchen en dan komen we er achter dat het straatorgel een voor ons terugkerend fenomeen is tijdens Sonic Whip. Net als vorig jaar proberen we van het geluid af te lopen, maar merken we dat het orgel telkens dichterbij komt en elke hoek die we omslaan maakt de tonen luider, tot we uiteindelijk weer gewoon oog in oog staan met dit gedrochtige gevaarte. Het geluid van kinderdromen die uiteen spatten, dus toch ook wel metal.
Door al deze commotie (en ook de meer dan geweldige lunch) missen we Psychlona, helaas, want dit klonk mij wel heel goed in de oren op de verscheidene platformen die ik geraadpleegd had. De zon die schijnt en de sfeer hier buiten is fantastisch, dus heel veel gelegenheid om te rouwen is er niet. En dan is daar Vinnum Sabbathi. Deze band heeft te maken met een volle zaal en het kost me, al zei het weinig, moeite om vooraan aan het podium te komen. Waarom iedereen hier op afkomt is mij wel duidelijk want gelijk als ik de band hoor en de ambiance zie voel ik me alsof ik me op een fantastische en kleurrijke reis door de ruimte begeef. Diepe, rommelende herhaling die doorklieft wordt door intercom geluiden, ruimteklanken en scheurend gitaarwerk. Denk aan Spaceslug (en Sonic Whip, boek die band alsjeblieft zo snel mogelijk) maar dan anders, en zonder zang. Waar Spaceslug de final frontier opzoekt en voorbij gaat strijkt Vinnum neer op vergeten planeten om daar muzikaal de ruïnes van te verkennen. Loodzwaar en heftig, deze band maakt furore in het land der headbangers.
The Machine doet een soundcheck met een Black Sabbath nummer. Altijd een instant hit. De vraag is kun je dat dan met het optreden nog overtreffen? De muziek begint traag en loom, bijna rustgevend, tot het al snel een zwaar riff-fest wordt met toch ook weer dat kosmonauten gevoel. Dat wordt afgewisseld met een gezonde dosis desert rock. Het drietal speelt er lekker op los en weet de stoner vibe die de vorige band startte vast te houden. Als dit een belofte is van wat er nog komen gaat vandaag dan kunnen we in onze handjes knijpen. The Machine gaat los en zendt niet alleen hele vette riffs de zaal in, maar ook fantastische gitaarsolos, en voor je een ei kan bakken staat de zaal te swingen voor z’n leven. Ik ben behoorlijk onder de indruk van het sonische geweld van deze band en kan niks doen aan de glimlach die op mijn gezicht gekerfd staat.
Met Dommengang gaan we vervolgens de psychedelische kant weer op. Psychedelica uit de Verenigde Staten, waar dat genre soort van zijn oorsprong had. Dat kan niet mis gaan – en ik denk gelijk aan een zilveren auto die we vanochtend bij het verkeerslicht zagen staan en van waaruit “dont you need somebody to love” schalde. Grace Slick, major goosebumps. Dommengang, Portland Oregon, creëert eigenlijk gelijk al een heerlijke muur van bas, drums en schallende gitaren, waarin kaleidoscopische, soms bijna bluesachtige solos niet gespaard worden.
(Een tip, wederom uit het nog ongeschreven concerten handboek, doe een lekker geurtje op als je lomp langs mensen naar voren marcheert, dat verzacht de pijn.)
Vergelijkbaar met maar niet hetzelfde als All Them Witches, speelt Dommengang een soort van lengthy jams die heerlijk tot de verbeelding spreken en keihard inslaan.
Les Big Byrd, ik kom de zaal in en zie een intiem dansende menigte aldaar. Repeterende bastonen, scherpe gitaren en groovy vocalen, dit is alsof ik in een jaren zeventig film ben beland, op de brede straten van San Francisco, en daar gewoon relaxed de straat uit loop. Dat gevoel geeft deze band mij. Het is heel goed, maar ik kom nu wel een beetje met mezelf in de knoei. Ik zei dat je met de juiste stoner-formule niet de fout in kon gaan en dat doet Les Big Byrd zeker niet, maar ik merk nu wel dat ik even behoefte heb aan iets anders. De band speelt een fantastische set, maar ik heb vanwege het aanbod even niet de kracht om mijn aandacht er bij te houden.
Radar Men From The Moon is gelukkig the next one up. Het meest opvallende aan deze band zijn de twee drumstellen. De soundcheck van deze mannen alleen al helpt om even uit de repetitie te komen en ik zie nu al een grote berg enthousiasme. Als de band opkomt is alles gelijk al anders en zwaar, de perfecte afwisseling. Heavy en groovy zijn slechts twee van de vele woorden die hier nu van toepassing zijn en bij elke noot die de band aanslaat kan ik niks anders dan instemmen en genieten. Soms heb je bij bands het idee dat je dingen in de gaten moet houden want anders zou het wel eens fout kunnen gaan, maar bij RMFTM kun je dat loslaten want alles is in goede handen. Energie, enthousiasme, totale vernietiging. De emotie spat er vanaf en ik heb moeite om het droog te houden. Ik kijk met heel veel plezier de set af, pink een traantje weg en ga dan naar de andere zaal voor het volgende optreden.
Pigs X7.speelde als ik het goed heb in een eerder jaar in de kleinere zaal. Ze zijn er op vooruit gegaan en ik kan nu ook een betere blik op hen werpen. Ik doe dit met name omdat de fotograaf zegt dat ze WEL vet zijn. Pigs is een beetje raar, afwijkend. Spastische Engelsen in gymkleren. Daar moet je echter toch even voorbij kijken. Want de muziek die ze brengen is echt totale Sabbath worship! Om niet goed van te worden, en je vingers bij af te likken, Pigs staat hier om, in hun woorden, de hele ceremoniële kroningsshit te ontwijken en hier muziek te maken. En je moet wel een erg uitgebrande sigaar zijn om daar niet van te genieten. Ik sta op het balkon, en zie dingen van een afstand nu, voorheen direct op het podium, maar nu is duidelijk waarom deze band hip is. Ken je die bokser met die krulsnor? Die blijft springen en bewegen? Dat is de zanger van Pigs. Ik ben bijzonder blij met dit optreden en alhoewel er nog een band of vijf op het schema staan besluiten we om er voor nu een einde aan te breien. Sonic Whip 2023 was echt meer dan geweldig en kijk bijzonder hard uit naar aankomend jaar.
