Ergens in februari – analoog met de bandnaam – maakten we kennis met Sometime In February, een Amerikaanse progressieve metal band die instrumentale, melodieuze songs maakt. Spil van dit alles is gitarist Tristan Auman die in 2020 dit (solo)project in gang stak. Eerder bracht men een EP uit en debuutalbum ‘There Goes’ werd in 2023 uitgebracht. Het zal echter pas nu ze getekend zijn bij InsideOut Music voor dit tweede album ‘Where Mountains Hide’, resulteren in een breder publiek dat de band uit Charlotte, North Carolina leert kennen.

De band komt daarbij behoorlijk beslagen ten ijs. Men heeft intussen een ruime live ervaring nadat de band echt gevormd werd door toevoeging van bassist Morgan Johnson en drummer Scott Barber. Voor dit album ‘Where Mountains Hide’ vroeg men daar nog keyboard speler Eric Guenther (The Contortionist) bij om het instrumentale spectrum nog breder te maken. De songs zijn meestal niet al te lang en ondanks de virtuoze capriolen liggen ze niet te zwaar op de maag. Dat komt door een overvloed aan mooie melodieën die veelal wat rust geven tussen het complexe kunst- en vliegwerk. Het blijft natuurlijk wel een vereiste dat je instrumentale muziek een kans geeft, want ook al is er veel afwisseling, het toegankelijke van zang ontbreekt. Een voorbeeld van hun verscheiden palet: opener ‘Palantir’ heeft wat jazz/fusion invloeden. ‘Outside In’ beantwoordt aan de verwachtingen wanneer we over progressieve complexiteit spreken. En afsluiter ‘Funeral House’ is erg melodieus en door blues geïnspireerd.

Er is ook een connectie tussen de band en Between The Buried And Me, met name met Paul Waggoner en Dan Briggs. Tristan Auman heeft zelfs al BTBAM live uit de brand geholpen door occasioneel in te vallen voor Waggoner toen die verhinderd was. Een reden te meer dat je Waggoner hoort in de song ‘The Bad Fight’ en hij verschijnt ook in de videoclip. Briggs heeft wat mandoline gespeeld in deze song. Zo reiken de tentakels van het mogelijke meer en meer uit voor Sometime In February, want door deze connectie kwamen ze bij producer Jamie King terecht en is de mix van de muziek tot in de puntjes gaaf. Wanneer je zin hebt in een energieke brok instrumentale, progressieve metal, dan is Sometime In February een band om te onderzoeken.

Drudkh is trouwens een erg actieve band. Opgericht in 2002, brachten zij in de beginperiode wel elk jaar een album uit, tegenwoordig zitten ze aan het gemiddelde van elke drie jaar nieuw werk. En dan belanden we bij ‘Shadow Play’, het dertiende studioalbum op rij. De mystiek rond de band heeft me altijd doen denken aan de obscuriteit die hangt rond de Amerikaanse bands Wolves In The Throne Room of Agalloch. Muzikaal gezien zijn ze ook wel een beetje verwant aan elkaar.

Drudkh was destijds al een uitzonderlijke band vanwege hun afkomst uit Oekraïne. Sinds ze in oorlogsgebied verblijven is het alleen maar meer bewonderenswaardig dat ze met grote regelmaat nieuw werk blijven uitbrengen. In 2022 schrokken we nog toen hun vorige drummer sneuvelde in de strijd voor zijn vaderland, uit dat jaar stamt ook voorganger ‘All Belong To The Night’. Met het schaduwspel dat nu uitgebracht werd, blijft men trouw aan de vertrouwde sound van atmosferische black metal.

Men neemt in elk nummer de tijd om met repetitieve patronen het mysterie te onthullen. Zeker nu, want de eerste track – drie songs van zeven minuten en drie van meer dan tien minuten – ‘Scattering The Ashes’ wendt verstilde geluiden aan waarbij je met enige fantasie kunt voorstellen dat ze as verzamelen. Misschien een tribuut aan hun tragisch omgekomen bandlid? Trage vervormde riffs gaan over in weemoedig tokkelen, men herhaalt noten om ze dieper te laten inwerken op de geest van de luisteraar. Dit nummer blijft rustig en instrumentaal met wederkerende patronen, mogelijk als de cyclus van het leven. Het is in elk geval een verrassende start van ‘Shadow Play’.

We komen op bekend terrein met het elf minuten durende ‘April’ dat als contrast erg ruwe black metal is. Wel zijn er pagan invloeden en een keyboardlaag blijft altijd op de achtergrond, in elke song. Episch raggend is dit laat ons zeggen. Zelfs een beetje Primordial uit de beginperiode in ‘The Exile’, de volgende songs zijn nog sneller. Niet constant echter, Drudkh blijft mooi toveren met dat atmosferische element. In principe niets nieuws onder de zon, maar dat hoeft ook niet op zo’n hoog niveau. Luister maar naar afsluiter ‘The Thirst’ dat elke black metal fan zal laven door eerst hard van stapel te lopen en vervolgens nog vijf minuten sferisch, kalm en beschouwend te blijven. Wanneer er op ’t laatste dan toch nog enige screams opduiken, dan klinken die extra doorleefd. Drudkh blijft zichzelf en ook op ‘Shadow Play’ is dat een verdienste.