De Belgische death metal band Solifugia zal zeker niet de boeken in gaan als de meest produktieve band bij onze Zuiderburen, want met één demo (‘Arraneae Attack’ uit 2001), één EP (‘Rampage Of Brutal Revenge’ uit 2008) en één full-length album (‘The Ultimate Promise Of Evil’ uit 2016) in ruim twintig jaar houdt het niet over zullen we maar zeggen. Nu is kwaliteit nog altijd belangrijker dan kwantiteit en het dient te worden gezegd dat Solifugia hun zaakjes op dat gebied goed voor elkaar heeft. Ruim acht jaar na hun laatste wapenfeit komt de band nu eindelijk weer eens met nieuw materiaal in de vorm van deze EP ‘Ageless Sadism’, waarop een intro en vijf nummers te horen zijn die tesamen goed zijn voor een klein half uurtje kwaliteits-death metal. Solifugia noemt zelf bands als Bolt Thrower, Gorefest en Vader als sommige van hun invloeden en daar kun je wel begrip voor opbrengen, want ook Solifugia begeeft zich in het lompe, brute, traditionele death metal spectrum waar voornoemde bands zich ook in begeven.

Na het bijzonder fraaie en onheilspellende intro wordt er bijzonder stevig geopend met ‘Daybreak In Limbo’, waarop meteen de sterke kanten van Solifugia goed tot uiting komen. De ritmesectie, bestaande uit bassist Johan de Vos en drummer Edward Timmerman, zorgt voor de lekkere fundering, terwijl beide gitaristen Bernard Timmerman en Maarten Dheedene de ene na de andere prima riff uit hun instrumenten toveren. Zanger Peter de Clercq heeft een lekkere gore grunt en je hebt continu het idee dat hij zijn ingewanden uit zijn lijf aan het kotsen is, love it! Het navolgende ‘Disposition To Reign’ is vanwege de indrukwekkende tempo-wisselingen zelfs nog een stukje beter en toont aan dat Solifugia in staat is om erg onderhoudend song materiaal af te leveren. Ook ‘All Spirits Enslaved’ en het puike ‘Sadistic Absolution’ zullen moeiteloos de goedkeuring van de death metal freaks verkrijgen en zijn gewoonweg erg volwassen death metal composities. Met afsluiter ‘Innocence Slain 2023’ wordt er teruggegrepen naar de allereerste demo, waar dit nummer ook op te vinden was. Anno 2024 heeft deze track nog niets van zijn charme verloren. Geluidstechnisch klinkt de EP als de spreekwoordelijke klok, maar dat kun je ook wel verwachten als je Dan Swanö voor het mixen en masteren hebt weten te strikken. Deze EP smaakt absoluut naar meer en het is dan ook te hopen dat de heren nu de smaak goed te pakken hebben en de komende tijd wat produktiever gaan worden. Solifugia bewijst met deze EP een bovengemiddeld goede death metal band te zijn, die het zeker verdient om in ieder geval een tweede full-length plaat uit te gaan brengen. Tot dan zullen we het met ‘Ageless Sadism’ moeten doen, maar dat is absoluut geen straf!