Soen heeft zich sinds het debuutalbum ‘Cognitive’ ontwikkeld tot een zeer gewaardeerde band die met de regelmaat van de klok diepgravende albums uitbrengt. De Zweden onder leiding van drummer Martin Lopez (ex-Opeth) en zanger Joel Ekelöf (Willowtree) bewegen zich muzikaal in de schemerzone tussen progressieve metal en alternatieve rock, maar hebben na knallers als ‘Lykaia’ en ‘Lotus’ zeker een eigen sound te presenteren. Daar is hun vijfde studioalbum ‘Imperial’ weer een overtuigend voorbeeld van.

De vrijgekomen tijd vanwege de coronacrisis investeerden zij in het minutieus afwerken van elke van de acht songs op dit album. De afwezigheid van tijdsdruk maakte dat de muzikanten zelf meer dan ooit tevreden zijn met het resultaat op ‘Imperial’ dat eens temeer een pareltje om te koesteren is geworden. Wie voelt zich immers niet onmiddellijk gekoesterd door de hoekige riffs van ‘Lumerian’ met vlak daarna de gedistingeerde, omfloerste zang van Ekelöf? Je kan afwisselend headbangen op de strakke ritmesectie en wegzweven op de gevoelige Pink Floyd achtige gitaarsolo van de Canadees Cody Ford die zijn plek wel gevonden heeft in deze band. De harde dissonante riffs van ‘Deceiver’ hakken er hard in, maar toch heeft dit nummer een zekere luchtigheid, vooral dan door de zangpartijen.

Weemoed is een belangrijke factor bij Soen. Het komt soms onverwachts opzetten, maar in ‘Monarch’ is het een constante, zodat deze ballade van een grote schoonheid is. Dat Martin Lopez geen gewone drummer is en altijd heel inventief uit de hoek komt, wordt prominent gemanifesteerd in het belerende ‘Antagonist’ (single en videoclip ruim de moeite!). De teksten doen je nadenken over het leven en de menselijke psyche en dragen zo dan weer een psychologisch steentje bij om deze tijden door te worstelen. We mogen zeker ook niet de voortreffelijke bijdragen op mellotron en keyboards van Lars Åhlund vergeten te vermelden, want luister maar eens hoe hij ‘Modesty’ van een zwevende achtergrond voorziet. Of het nu de heftigheid van de bonkende riffs in ‘Dissident’ betreft, of het melancholieke, welhaast doomachtige timbre van afsluiter ‘Fortune’ met zijn door merg en been gaande gitaarsolo, Soen weet steeds de juiste snaar te raken en heeft met ‘Imperial’ zijn vijfde exceptionele en oorstrelende worp gecreëerd die aan menigeen soelaas zal bieden dit jaar.