Wat de traditionele Sloveense keuken te bieden heeft weet ik niet, maar mocht goulash daar op het menu staan, dan is Snøgg het muzikale equivalent daarvan. Ondanks de bandnaam en de namen waarvan de twee leden zich bedienen (Ulv en Mørke) is Snøgg niet een Scandinavisch gezelschap, maar een nogal eigenzinnig avant garde black metal meets whatever duo uit Slovenië. “Dan, ko je Vrag vzel šalo”, de zevende release van de band is als een dampende ketel waarin allerlei niet meer te definiëren ingrediënten urenlang hebben gesudderd, met als resultaat een bijzondere, pittige stoofpot. De heren van Snøgg zijn niet van de vrijblijvende deuntjes en hebben zich in het verleden al laten inspireren door verhalen uit de Slavische, Groenlandse, Hindoe en Maya mythologie. Dit leidde een aantal jaar geleden tot het meer dan redelijke ‘Chhinnamasta’, een soort van progressief-sinistere mix van Opeth en Winterfilleth. Niet de band om hetzelfde kunstje te herhalen, was op de opvolger ‘Rituals of the Sun’ haast geen gitaar te horen. Een indrukwekkend staaltje darkwave dungeon synth – zo zou een satanische mis moeten klinken om echt eng te zijn. Na dit oeuvre-hoogtepunt was het (blijkbaar?) weer tijd voor iets compleet anders.

Wie het Sloveens voldoende machtig is kan zich dit keer vermaken met een soort van black metal hoorspel gebaseerd op de negentiende eeuwse roman “Deseti brat” (“de tiende broer”) van Josip Jurcic, naar verluid de eerste roman in het Sloveens. Een fragment uit het boek, over een zeeman die aan boord van een schip Vrag, de duivel, verslaat en doodt tijdens een zwaardgevecht is wat we voorgeschoteld krijgen. Snøgg werkt dit gegeven uit in een complex en bizar nummer van ruim twintig minuten waarin klassieke hardrock, epische black metal, jazz en pure noise om voorrang strijden. Het hoorspelgedeelte komt vooral tot uitdrukking in het feit dat er drie gastvocalisten tegen elkaar op grunten. Hoe het verhaal precies in elkaar zit blijft door de taalbarrière een raadsel, maar het komt er geloof ik op neer dat de duivel niet gedood kan worden en altijd zal voortleven in de vorm van menselijk gedrag. Het kwaad zal immers worden doorgegeven in de vorm van slechte daden.

Muzikaal krijgt dit op nogal chaotische wijze vorm als een mix van Shining, Dødheimsgard en vroege Bathory, waarmee Snøgg toch nog op een bepaalde manier aansluit bij de Noordse metaltraditie. Jammer genoeg ontaardt “Dan, ko je Vrag vzel šalo” in de laatste zes minuten in een orgie van gegrunt parlando geleid door een vocoder met zware distortion, op een bedje van white noise. Fascinerend, zonder meer, maar ook een afknapper, want in de voorgaande secties horen we een creatieve band die zonder al te veel scrupules leentjebuur speelt in de metalgeschiedenis en heftige black metal combineert met al dan niet gesamplede blaasinstrumenten en een viola. Het is een niet alledaagse combi die verbazend goed werkt. Twintig minuten is uiteindelijk te kort, zeker als een groot gedeelte daarvan wordt besteed aan duivelse tongentaal en je weet dat deze band tot zoveel meer in staat is.