Slipknot, welke dertiger of inmiddels veertiger is er niet groot mee geworden? Ik kan me de release van het eerste album in 1999 nog redelijk goed voor de geest halen. Een negental boosaardige figuren met maskers die in oranje overalls optraden en allen voorzien waren van een nummer. Dat eerste wapenfeit, geproduceerd door Rick Rubin, was een sonische aanval op de ingedutte muziekwereld in het algemeen en metal in het bijzonder. Nu, twintig jaar later zijn er nog acht figuren over maar na het overlijden van bassist Paul Gray in 2010 en het ontslag van meester drummer Joey Jordison in 2013 worden op dit nieuwe album hun rollen voor de tweede keer waar genomen door drummer Jay Weinberg en bassist Alessandro Venturella. Wie de rol van de opgestapte/ontslagen Chris Fehn heeft overgenomen blijft vooralsnog een raadsel en deze meneer gaat voorlopig door het leven als Tortilla Guy.

Wie Corey Taylor een beetje heeft gevolgd de laatste maanden weet dat de zanger repte over een album wat muzikaal tussen ‘Iowa’ en ‘Vol.3’ zou liggen. Ook gaf hij aan dat het een zeer donkere en heavy plaat zou worden en ook wel wat experimenteel. Nou wat mij betreft kunnen we dat laatste gelijk doorstrepen want experimenten zijn er nauwelijks of het zou de redelijke bijzondere track ‘Spiders’ moeten zijn. Een zeer dansbaar deuntje dat wel wat weg heeft van ‘When Doves Cry’ van Prince maar dan met een behoorlijke schop onder de kont. Ook het door keyboards en hi-hat gedragen ‘My Pain’ is een vreemde eend in de bijt. Tot zover dus de experimenten. Overigens had ik nooit verwacht de naam van Prince in een Slipknot recensie te gebruiken maar dit geheel terzijde.

Dan die andere claim van het duistere, heavy album tussen ‘Iowa’ en ‘Vol 3.’ In. Die bewering snap ik wel. Het hele werkstuk heeft het opgefokte karakter wat ‘Iowa’ kenmerkte maar zeker ook de melodie die op ‘Vol 3.’ haar intrede deed is aanwezig. Dit destijds misschien gevoed door het succes van Stone Sour, maar waar die band af is gegleden naar een bedenkelijk niveau na het vertrek van Jim Root, klinkt Slipknot op dit nieuwe album vertrouwd agressief. De eerste single ‘Unsainted’ was daar al een voorbeeld van maar zeker de tweede single ‘Solway Firth’ welke het album afsluit benaderd bijvoorbeeld de agressie van een song als ‘People=Shit’. ‘Not Long For This World’ is dan een voorbeeld van een song die ook op ‘Vol 3.’ voorhanden was in de vorm van ‘Vermilion’. Wat verder opvalt aan ‘We Are Not Your Kind’ is dat de nadruk heel erg gelegd is op het maken van een zo heavy mogelijk album. Dit uit zich in de opbouw van de nummers, het ontbreken van gitaarsolo’s, het stemgebruik van van Corey Taylor en de glasheldere, keiharde productie van Greg Fidelman die net als bij ‘.5 The Gray Chapter’ achter de knoppen zat.

De uiteindelijke conclusie is dat het vijf lange jaren zijn geweest die de maggots hebben moeten wachten op een nieuw album van de gemaskerde helden maar het is het wachten waard geweest. De grootste metalband ter wereld is terug en behoorlijk gefocust op het verder uitbouwen van hun succes. Dat bewijst deze nieuwe plaat wel. Muzikaal zijn ze beter dan ooit en beter heeft een Slipknot release niet eerder geklonken. Slipknot is net als veel van hun fans (hoop ik) volwassen geworden. Ik kruis hem vast aan voor de eindejaarslijst.