‘The End, So Far’ is alweer het zevende studioalbum van deze gemaskerde band uit Iowa. Hopelijk betekent de titel niet het definitieve einde van Slipknot want die bewijzen dat ze nog lang niet uitgezongen zijn en hun plaats aan de top van de metal scene welverdiend is. Wie de band kent, kan ondertussen voorspellen dat het openingsmoment iets is waarbij je meestal koude rillingen krijgt. Is het niet door een innig emotioneel gezongen aspect, dan gaat het meestal om onsamenhangende geluiden. Deze keer gaat de eer naar ‘Adderall’, een nummer dat bijna zes minuten duurt. Na een korte intro start een progressief klinkend rocknummer met weliswaar pakkende en ontroerende zang maar zonder enige aanwezigheid van metal. Het is pas op het volgende ‘The Dying Song (Time To Sing) dat Slipknot van start gaat zoals we ze echt kennen: beukend, boos en alles rond zich heen aan gruzels slaande. Heldere en agressieve zangpartijen wisselen elkaar af en het refrein ‘die, die, die’ is een ongetemd meezingmoment.

Nummer na nummer krijgen we zowel zalvende als kwaadaardige zang te horen. Soms met de meest geschifte intro’s die bestaan uit onsamenhangende blieps en andere elektronische geluiden. Wat verder in ‘Medicine For The Dead’ wordt zelfs een poging gedaan om de luisteraar te hypnotiseren met één of andere hypnosemachine. De band blijft spelen op een extreem hoog niveau en ondanks de toch wel lange speelduur van het album, blijf je als luisteraar geboeid en ontdek je telkens iets anders. ‘Yen443’ met gevoelige maar duistere zang, het enorm krachtige ‘The Chapeltown Rag’ met stukken gescratch en rappende zangpartijen erbij.  Op ‘Heirloom’ waagt Corey zich zelfs aan stukken deathcore en afsluiter ‘Finale’ is een ongelofelijke verzameling van emoties.

 ‘The End, So Far’ is een flinke brok om in zijn geheel te beluisteren en laat zich ook niet direct blootleggen. Dat gaat wel enkele luisterbeurten vergen.

Er kan nu wel met zekerheid gezegd worden dat Corey Taylor beschouwd mag worden als één van de sterkste metal zangers die er rondlopen op onze planeet. Niemand weet zoveel emoties als ontroering, verdriet, duisternis en agressiviteit door elkaar te mengen en dat in alle vocale regionen.

Een leuk weetje is trouwens dat ook drummer Jay Weinberg verkozen is tot nummer één in het lijstje van metal drummers door de lezers van het Modern Drummer Magazine. Aan klasse ontbreekt het hun niet.