Na een imposante carrière van bijna 40 jaar nadert het zelfgekozen einde van Slayer. Er is werkelijk geen extreme band die niet, rechtstreeks, danwel indirect, door het Californische kwartet beïnvloed is en met de laatste tour voor het laatste album, ‘Repentless’, lieten ze zien nog steeds vol voor het uiterst haalbare te gaan. Geen gezapigheid, ook geen dwangmatig snelle stukken uit bewijsdrang, en vooral, no happy music. Slayer doet wat alleen Slayer kan. De erfenis die oprichter en gitarist Jeff Hannemann naliet was misschien even te groot om op te vullen, maar er staan zeker werken op die live voor kippenvel en van felheid doordrongen koppen bij de meezingers weten te zorgen. Waaronder die van ondergetekende.

Ik kom uit een generatie waarvan iedereen zei “ik vond de oude… beter”. Steevast. Of het op die puntjes nu het derde album van Paradise Lost was, het tweede album van Machine Head, of de eerste van een reeds bekende artiest, steevast was het vroeger beter. Maar ik ben ook uit de generatie die ‘Decade Of Aggression’ als nieuwe release voorgeschoteld kreeg, de dubbel-live CD van Slayer, ter promotie van ‘Seasons In The Abyss’. En ook daarbij kregen wij van de oudere jongeren te horen dat ‘Live Undead’ er veel meer toe deed, maar dat was niet zo. Slayer was op dat moment op zijn artistieke hoogtepunt en het zorgde voor een commerciële acceptatie, zonder dat ze enige concessie hoefden te doen. Voor het eerst in hun leven speelden ze een groot openlucht festival (Monster Of Rock in Donnington, met WASP, Skid Row, Thunder en Iron Maiden). De schare fans van extreem was eenvoudigweg gegroeid in de underground. Je zou ook kunnen zeggen dat de geweldsgewenning in de muziek zijn intrede had gedaan. Maar als je er niet bij was, geloof mij maar, vanaf dat moment had iedereen het er over en iedereen had die dubbel CD. En dat is volkomen terecht.

Het was die live plaat ter ere van het tienjarig bestaan van de band die ervoor zorgde dat de band, eigenlijk met een hommage aan zijn fans, een status verwierf die vanaf dat moment alleen maar groeide. En eerlijk is eerlijk, ook nu nog dankzij de nummers die op die CD stonden, met name op de eerste CD van die twee. Het is dan ook niet meer dan logisch dat de band ook eindigt met een live-monument om “U” tegen te zeggen. Ik heb alleen de beschikking over de geluidsfragmenten, de film verschijnt 6 november, eerst in de bioscoop (kijk even in je buurt of je hem kan gaan kijken) en daarna op DVD. Maar vanaf het moment dat ‘Delusion Of Saviour’ ingezet wordt, sta ik in gedachten gelijk weer in die veel te ongemakkelijke IJsselhallen in Zwolle de wereld om me heen te vergeten, en te vergeten dat ik eigenlijk gewoon een hele nette, vriendelijke, behulpzame jongen ben. De handrem gaat er even af en deze verzameling live tracks, waaronder naast de usual suspects natuurlijk ruimte voor wat recenter werk, is de volgende en helaas laatste must-have van een band die onze community zo ontzettend veel heeft gegeven.

Zien we Slayer ooit nog terug na de farewell tour? Ik weiger te geloven dat het definitief over is, er zullen vast incidentele shows op festivals zijn. Maar de blijdschap waarmee Tom nu op het podium staat, opgelucht dat hij mag stoppen, voordat iemand hem ooit vertelt dat het tijd is om te stoppen, sprak tegelijk ook boekdelen. Ofschoon het citaat “I hate the life, hate the fame, hate the fuckin’ scene” van Jeff kwam, is het voor hem nu ook hoog tijd om zijn werkzame leven te laten voor wat het is. Zien we Kerry, Paul, of zelfs Dave ooit nog eens iets doen voor Slayer zonder Tom? Nee, dat kan niet. Dus ‘Repentless’ is echt het laatste Slayer studio-album. Met nog één laatste herinnering als afscheid. Live, zo als het hoort. Repentless, het woord bestaat niet, maar is vrij vertaalt “spijtloos”. Slayer zelf kent terecht geen spijt, en deze Killology is al even genadeloos als hoe de muziek destijds bij je binnen kwam. Dit live materiaal moet je hebben, als je jezelf fan noemt. En anders word je het wel.

Tracklist:
1. Delusions Of Saviour 1:55
2. Repentless 3:24
3. The Antichrist 3:04
4. Disciple 3:49
5. Postmortem 3:47
6. Hate Worldwide 5:07
7. War Ensemble 4:57
8. When The Stillness Comes 4:16
9. You Against You 4:22
10. Mandatory Suicide 3:58
11. Hallowed Point 5:36
12. Dead Skin Mask 4:57
13. Born Of Fire 3:21
14. Cast The First Stone 3:44
15. Bloodline 3:46
16. Seasons In The Abyss 5:51
17. Hell Awaits 5:21
18. South Of Heaven 5:24
19. Raining Blood
20. Chemical Warfare 5:26
21. Angel Of Death 5:53