Voor het vierde album ‘Goddess’ is het Deense viertal Slaegt (aka Slægt in het Deens) getekend door het grote Century Media Records. Ze hadden echter met hun intrinsieke mix van black metal roots – vandaag de dag enkel nog te horen in de korzelige ruwe zang – en traditionele heavy metal (zelfs hardrock) al wat bekendheid opgebouwd bij Ván Records, maar ambitie is aanwezig.

Dat is op ‘Goddess’ gereflecteerd in vijf lange songs en een interludium. Ondanks de lengte van de nummers is de muziek vrij toegankelijk. Het rockt lekker. Dat is het minste wat we kunnen zeggen vanaf openingstrack ‘Deceived By An Amethyst’ uit de speakers schalt. Deze pulserende metal/rock song zwelt aan met akelige zang en verwordt tot vlotte uptempo rock die we meer met de postrock van een Sólstafir verwant vinden dan aan black metal. De ruwe, barse stem van gitarist Oskar laveert doorheen heldere gitaarpartijen en solo’s. Horen we daar even geen sax? O ja, we herinneren ons dat gitarist Anders ook saxofoon en orgel speelt. Vandaar. In ‘Kiss From A Knife’ heerst geordende chaos aan het begin. Het is een opgejaagde track die de complexiteit van prog nastreeft, maar alle kanten opgaat. Solo’s met jengelende gitaren vormen de kers op de taart. Meer structuur in het daaropvolgende ‘Hunt Again’, met ietwat verdoken, maar verhalende barse zang en erg knap gitaarspel. Orgel gaat vooraf aan het vlot rockende ‘Fealty, Thunder Whip’ dat terecht als eerste single en videoclip gekozen werd. Vooral wanneer de band naar het einde toe een trager ritme hanteert met gesproken tekst, terwijl de heldere gitaarsolo’s er onvermoeibaar in rondslingeren, wordt dit episch. Dat kunnen we ook zeggen van het elf minuten durende titelnummer, dat na het sfeervolle (orgel) interludium ‘Stabat Bloody Stabat’ (leuke woordspeling) dit album afsluit. Die laatste track is vernuftig opgebouwd. Het is een hymneachtig mediumtempo epos dat uitmunt in melodieus gitaarwerk. Een verhalende grafstem blijft beheerst, soms half sprekend, maar toch ook aanstekelijk. Na een viertal minuten gaat het stampend en opsommend verder, om na een overvloed aan vinnige gitaarsolo’s te eindigen met akoestische gitaar. Hier houden we een erg goed gevoel aan over, dat hebben deze Denen goed gefikst. Verwacht dus zeker geen striemende ijskoude black metal, maar melodieuze metal met een ruw en duister randje.