Het is heel zeldzaam dat we (metal)bands uit Slovenië onder ogen krijgen, maar dankzij Reaper Entertainment maakten we kennis met SkyEye en hun derde album ‘New Horizons’. De band bestaat tien jaar – opgericht in 2014 – en dit is een stel trouwe aanhangers van classic heavy metal naar het voorbeeld van Iron Maiden, Saxon en Judas Priest. Vooral Iron Maiden lijkt ons het grote voorbeeld en de zang van Jan Lescanec heeft de invloeden van Bruce Dickinson, maar wat meer is, ook de capaciteit om dit materiaal op meesterlijke wijze uit te voeren. Zo wordt een pure, welbekende stijl toch nog een feest om naar te luisteren.

Sinds deze Sloveense fans van pure heavy metal in 2014 aan hun muziek begonnen te werken, kwam in 2018 het debuut ‘Digital God’ uit als eerste kennisgeving, maar het tweede album ‘Soldiers Of Light’ – dat in 2018 uitkwam – maakte dat ze opgemerkt werden door Metal Hammer magazine dat hen prompt als ‘nieuwkomers van het jaar’ betitelde. Sindsdien kregen ze wel een groot verlies te verwerken toen eerste gitarist en bezieler Grega Stalowsky besloot om zich terug te trekken, maar na het likken der wonden zijn ze als vijftal terug met ‘New Horizons’. Zoals dat hoort tussen ‘metal brothers’, is deze plaat aan de vroegere gitarist opgedragen en heeft hij zelf nog drie songs geschreven voor ‘New Horizons’.

Het bijna een uur durend album gaat van start met ‘The Decenders’ waaruit blijkt dat het dik okay zit met de zang (beetje ruw maar zuiver) en de instrumentale capaciteiten van de anderen. Het ophitsende ‘Fight!’ bevat al puik gitaarwerk. De eerste keer de oren spitsen doen we tijdens ‘Far Beyond’ – niet toevallig de eerste single – dat meer episch is en je bijblijft. Het geluid van een dieseltrein zet het vlotte ‘Railroad Of Dreams’ extra kracht bij. Maar het bewijs dat de band pakkende, lange songs kan schrijven, volgt met het licht oosters klinkende ‘Saraswati’. Dat is een Hindoeïstische godin van kennis en kunst. Je hebt hier een zekere mysterieuze geheimzinnigheid en het nummer heeft meer verwantschap met de stijl van Dio en Heaven & Hell dan met Iron Maiden. Alhoewel, SkyEye snijdt hier een historisch en mythologisch thema aan en daar is Iron Maiden ook niet vies van. Het gaat hen bijzonder goed af. Een prestatie uit volle borst van de zanger trouwens. Na het ietwat gejaagde, strakke titelnummer, verwachten we intuïtief weer Dio invloeden in ‘The Voice From The Silver Mountain’ (titel doet een belletje rinkelen, niet?) maar er zit toch een eigen twist in. Ondanks het feit dat de zin ‘Sail Away to the Rainbow Sky’ die verwachting aandikt en de leuze ‘we are brothers of metal’ nogal versleten is, maar nog steeds charmant. Het album heeft nog een epische lange afsluiter die voorafgegaan wordt door een symfonische intro ‘The Emerald River’. Het bijna tien minuten durende sluitstuk ‘1917’ snijdt weer een geschiedkundig thema met dramatische gevolgen aan. We genieten van de epische sfeer en de laatste twee minuten zijn een introverte serenade op piano met gevoelige, beschouwende zang. Openstaan voor nieuwe bands die gerenommeerde klassieke heavy metal spelen leidt dus in dit geval tot heel wat luisterplezier. Goed gedaan SkyEye!