We hebben er lang op moeten wachten, het debuutalbum van de New Yorkse band Silvertomb. Alhoewel dit toch echt een nieuwe band is, is het niet helemaal een echte nieuwe band, omdat we de leden allemaal al kennen van andere bands, zoals Agnostic Front, Type O Negative en Seventh Void. Ik denk dat dat ook hetgeen is waarom dit album langverwacht en zo ontzettend vol lading is. In elk geval wel voor ondergetekende.

Ik heb lange tijd getwijfeld wat het nou precies voor muziek is die deze Brooklyn-scene maakt, maar na het luisteren van ‘Edge Of Existence’ weet ik dat Doom het genre is waar zij eindeloos veel talent voor hebben. Silvertomb zet hoog in op weemoedige gitaarklanken, die langzaam en herhalend worden gespeeld. Hier en daar doorwrongen van een intiem pianogeluid of een welgeplaatste drumslag, maar altijd voorzien van de kermende, meelijwekkende vocalen van Kenny Hickey. Die man verdient extra credit omdat zijn stem zoveel toevoegt aan Silvertomb. Aan de ene kant trekt hij soms bijzonder hard aan de ziel en aan de andere kant voegt hij hier en daar een troostende waarde toe. Troostend? Ja, want dit zijn absoluut geen blije liedjes. Integendeel, ze behandelen thema’s als kapotte relaties en eenzaamheid en doen dat heel eerlijk, op een harde, sobere manier. De muziek ondersteunt dat door meewarige melodiëen: veel gitaarsolo’s en heel veel grauwe, bijzonder strakke achtergrond op drum en basgitaar.

Het zijn ijzersterke nummers, nummers die zwaar op de ziel liggen en in staat zijn bergen te verzetten. Vrees echter niet, wie de mannen van Type O een beetje kent weet dat ze naast hun ontzettend negatieve gedachtes ook een bepaalde zwartgalligheid en zelfs een soort optimisme hebben, en dat komt ook hier naar voren. Bijvoorbeeld aan het einde van ‘Insomnia’, waar we bij het stukje ‘Sunrise’ eventjes een hele positieve vibe beleven, of tijdens het nummer ‘Sleeping On Nails And Wine’, ouderwets akoestisch en neerslachtig. En als ‘Not Your Savior’ overgaat van de eenzame schreeuwen tot het gelukzalige refrein tegen de drie minuten aan ervaar ik een weergaloze emotie: ‘You’re on your own tonight, on your own for life.’ Een hamerslag die alle illusies plat slaat. Vervolgens gaat het keiharde en overduidelijke Sabbathiaanse ‘One Of You’ van start en ik zou dat een hoogtepunt noemen, ware het niet dat ‘Edge Of Existence’ bestaat uit enkel hoogtepunten.

Het lijkt een concept dat gaat van slapeloosheid tot aan het begin van de donkere nacht en alles wat daar tussenin ligt. Voor iedereen die met bloedend hart heeft uitgekeken naar dit album: er zal geen enkele teleurstelling zijn! Verwacht geen Type O geluid, daar gaat deze band totaal niet over. Verwacht wel eenzelfde, geweldige kwaliteit. Dit is een album dat van de ene climax overgaat in de andere.