Shyyne, wat een naam voor een band zeg, maar goed, als glamband kun je er nog wel mee wegkomen. Deze vier Engelse adepten van de jaren tachtig rock bestaan sinds 2012 en brengen met ‘Go Your Own Way’ hun eerste volwaardige album uit. Dokken, Lynch Mob, Cinderella en vooral het Zweedse Shotgun Messiah (wat een topband was dat!) worden als de grootste invloeden genoemd. Nou, da’s toevallig, die bandjes vind ik ook meer dan aardig.

Twaalf nummers lang neemt Shyyne ons mee ‘down memory lane’. Helaas is de productie, op zijn zachtst gezegd, niet om over naar huis te schrijven. Denk ouderwetse cassette demo’s en je hebt een aardig beeld. Het geheel klinkt bedompt en meer als een registratie van een doorsnee oefensessie dan als een geproduceerd geheel van serieuze opnames. Hetgeen je in deze tijd gewoon strafpunten oplevert. Waar het geheel muzikaal verder nog wel te verteren valt, gitarist Mark Wilkins doet soms best aardige dingen, is het vocaal echter een tranendal. Zanger Toni Gale heeft hiervoor in de bands Surrender en Rezist gezeten, maar ik denk dat ie daar weg is gestuurd. Zijn stemgeluid is namelijk echt niet om aan te horen. Het is vals, zwak en onevenwichtig, en levert niks anders op dan nog meer strafpunten. Helaas moeten we nog een laatste slokje tot de gifbeker leeg is: de composities getuigen ook niet van een surplus aan creativiteit en schrijftalent.

Waar ik begon met de opmerking dat de band met zijn bandnaam nog wel kan wegkomen, is de conclusie na het beluisteren van ‘Go Your Own Way’ dat ze dit met hun muziek niet gaat redden. Het advies aan Shyyne staat dan ook gelijk aan de titel van het negende nummer: ‘Shut Up’.