Wanneer ik kennis neem van het feit dat het nieuwe Shores Of Null album ‘Beyond The Shores (On Death And Dying)’ uit één nummer van veertig minuten bestaat, dwalen mijn gedachten onvermijdelijk af naar die andere albums met een enkele lange track. Allen lieten zij een onuitwisbare indruk na. Dat zijn ‘Crimson’ van Edge Of Sanity (met Dan Swanö), ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ van Green Carnation (duurt zelfs een uur) en ‘Winter’s Gate’ van Insomnium. Shores Of Null is dus in goed gezelschap, maar anderzijds wordt hiermee de lat erg hoog gelegd.

Nu hadden we daar wel vertrouwen in, want met de voorgaande albums ‘Quiescence’ en ‘Black Drapes For Tomorrow’ vestigden deze Romeinen zich al in ons geheugen als een uitzonderlijk puike band. Bovendien zijn er gastbijdragen van o.a. Thomas A.G. Jensen van Saturnus en Mikko Katamaki van Swallow The Sun. Als doom/death metal liefhebber bereik je dan een staat van opwinding en torenhoge verwachtingen.

De epische benadering van ‘Beyond The Shores (On Death And Dying)’ vraagt naar een geladen thema en ook deze hindernis werd met verve genomen. Het boek van de Zwitsers Amerikaanse psychiater Elisabeth Kübler-Ross ‘On Death And Dying’ beschrijft de vijf stadia die een mens doorloopt vooraleer vrede te nemen met het einde van het aardse bestaan. Deze vijf emoties stonden garant voor een emotionele rollercoaster tijdens deze lange compositie. Van zwartgeblakerde gothic/doom metal is de band muzikaal opgeschoven naar meer expliciete doom/death metal, maar uiteindelijk komt het er op neer dat men alles verenigt in een herkenbare, vloeiende muzikale reis. De reis naar het dodenrijk in dit geval – en het einde is dan ook ontluisterend, als een opgang in de oceaan der tijd – maar op dat punt hebben we alle charmes van het leven geproefd.

Voor dit werkstuk heeft men ook serene vioolpartijen en klassieke piano opgenomen, onder leiding van Hour Of Penance bassist Marco Mastrobuono die ook steeds met Fleshgod Apocalypse werkt. Dat was een volgend nieuw element voor Shores Of Null, net zoals de summiere vrouwelijke zang halverwege die op conto van Elisabetta Marchetti (Inno) geschreven mag worden. De mannelijke cleane zang varieert van gotisch (lage stem Type O’Negative, anderzijds als Amorphis) tot ruw, terwijl een flink aandeel grunts de revue passeren. Meanderende melodieuze gitaarsolo’s strelen de buis van Eustachius, maar uiteindelijk zit je gewoon aan een muzikale feestdis waar het ene na het andere tongstrelende gerecht wordt opgediend, zonder er een overdadig gevoel aan over te houden. Dit bewijst dat de mentale veerkracht nog altijd superieur is aan de fysieke draagkracht. Shores Of Null heeft hiermee een meesterwerk afgeleverd, een album als pleister op de wonde, het bakkie muzikale troost om de ellende van 2020 te ontstijgen. En om het simpel te houden: elkeen die albums in zijn verzameling heeft van Swallow The Sun, Saturnus, Amorphis, Green Carnation, Type O’Negative of My Dying Bride, moet dit gewoon beluisteren!