We kunnen het hem niet meer vragen, maar na beluistering van het nieuwe album van de Noorse band Shaman Elephant is het zonder meer interessant om te weten of wijlen Jon Lord, toetsenist van de legendarische Deep Purple, ooit Bergen heeft bezocht en daar op de een of andere manier een blijvende indruk heeft achtergelaten. Op ‘Wide Awake But Still Asleep’ wordt een ongekend arsenaal aan antieke toetsinstrumenten bespeeld, van mellotron tot Hammondorgel en Fender Rhodes. Het is natuurlijk een onzinnige vraag en niet helemaal fair ten opzichte van Jonas Særsten (hmm.. Jon – Jonas? Nee, laat het los nu!) die met zijn prominente bijdrage ervoor zorgt dat Shaman Elephant een uniek geluid heeft. Een geluid dat nog maar eens bewijst dat Bergen veel meer te bieden heeft dan een stroom legendarische black metal bands, al zullen cynische betweters meteen zeggen dat Shaman Elephant muzikaal wel heel erg lijkt op de progressieve psychedelische rock van Motorpsycho die dan weer uit het een stuk noordelijkere Trondheim komen. Maar dat is spijkers op laag water zoeken.

We concentreren ons nu op ‘Wide Awake But Still Asleep’, het tweede album dat vier jaar na het debuut ‘Crystals’ verschijnt. Op dat debuut hoorden we een band die nog zoekende was, wat leidde tot een wisselvallig album waarin een belofte hoorbaar was die enigszins verloren ging door het gebrek aan focus. Wat de band ook precies zocht, het is gevonden, met als resultaat een lekker ouderwets en behoorlijk proggy klinkende plaat die wordt gedragen door Særstens toetsuitspattingen. Het titelnummer waarmee geopend wordt heeft een intro waar à la ‘Lazy’ geen eind aan lijkt te komen. Een spel met dynamiek leidt tot een af en aan rollen van geluidsgolven als de branding van de Atlantische Oceaan. Een song waarin de toetsen worden uitgedaagd door de gitaar in een soort van vraag- en antwoordspel zonder duidelijke winnaar. Na een aanloop van vijf minuten begint iets dat min of meer een conventionele song genoemd kan worden en horen we het zanggeluid van Eirik Sejersted Vognstølen voor het eerst. Zodra hij zijn mond opentrekt is het moeilijk niet te denken aan Bent Sæther van Motorpsycho. Ook de meerstemmige zang doet onvermijdelijk denken aan de grote broer uit een andere stad en het prijsnummer van dit album, ‘Traveller’, heeft wel wat van ‘Vortex Surfer’ maar dan met een orgel in de hoofdrol in plaats van een scheurende gitaar.

Voor iedereen die nog enigszins twijfelde aan wie Shaman Elephant schatplichtig zijn, heeft de band een verlossend antwoord door een song expliciet te wijden aan de jaren zeventig jazzrock legende Steely Dan. Dat is wel even andere koek dan de mix van Sonic Youth, Hawkwind, Captain Beefheart en krautrock die Motorpsycho kenmerkt. ‘Wide Awake But Still Asleep’ is ook een mix van van alles en nog wat; het is geen trommelvliezen verscheurende exercitie al zijn er genoeg momenten dat de vlam flink in de pan slaat. Dat is deels ook de verdienste van producer Iver Sandøy (bekend van onder andere stadsgenoten Enslaved en labelgenoten Seven Impale) die voor een ruimtelijk geluid zorgt waarin de keyboards als een waterval uit de groeven spetteren en de gitaar bescheiden maar wel degelijk aanwezig de gaten opvult. Het resultaat is een avontuurlijke en afwisselende plaat waarin de hand van de producer duidelijk hoorbaar is – in zekere zin lijkt Shaman Elephant daardoor wel op Seven Impale al is die band een stuk minder toegankelijk.

Shaman Elephant blijkt, eenmaal uitgekristalliseerd, de ideale band voor luisteraars die verlangen naar een aardsere versie van Motorpsycho. Een versie die even psychedelisch is, maar meer geworteld in jazzy progrock en pop. Daar zou toch een markt voor moeten zijn.