Zo ver is het gekomen: ik zie Nederland, ik zie black metal, ik keur goed. De laatste jaren zijn ze daar zo goed bezig dat je de meeste albums bijna blindelings kunt aanschaffen zonder in je voet te schieten. Natuurlijk willen we nog wel een beetje objectief en kritisch blijven, en de zaken toch fatsoenlijk onder de loep nemen. In dit geval betreft het Shagor (verbastering van Shachor, Hebreeuws voor ‘zwart’), waar verder niet veel over geweten is, dat met ‘Sotteklugt’ een eerste langspeler op ons los laat.

Zelfs door het losbarstende geweld bij de start van ‘Schemerzever’ hoor je de onmiskenbare melodieën die meestal kenmerkend zijn voor een potje sfeervolle black metal. De gitaren klinken helder, maar tegelijkertijd zit er een bepaalde ruis op de achtergrond en dat in combinatie met de getormenteerde vocalen van P. geeft een rauw randje aan het geheel terwijl de heerlijk klinkende simbalen voor verfrissing zorgen en de basgitaar overal luchtig doorheen huppelt. De vocalen van zanger/gitarist P. (de man achter ‘Bedehuis’ van Ossaert eerder dit jaar) zijn een beetje weggemoffeld en lijken van een heel eind weg te komen wat de link met raw black metal versterkt, maar door de cleane vocalen die er vanaf ‘Nachtdwaler’ doorheen gewoven zijn en de heldere gitaarklanken krijg je een dubbel gevoel. Soms bevind je je in een mooi bloesemend landschap met de zon op je voorhoofd, soms in een desolate woestenij waarbij de kou je om het hart slaat. Die tweestrijd achtervolgt je het hele album. Van beheerst en gelaten, soms melancholisch (ik meen zelfs ergens een stukje ‘Dodenmars’ van Chopin te horen), naar wild om zich heen trappend en als een bezetene tekeergaand. Dat laatste komt vooral tot uiting in ‘Respijt’ en ‘Dodendans’. De dissonante chaos in ‘Respijt’ is een aanslag op je brein en vooral in de beginfase voel ik het beeld opkomen van een verlaten kermis vol macabere clowns. ‘Dodendans’ is dan weer het hoogtepunt van ‘Sotteklugt’, en niet omdat dat het langste of laatste nummer is. Dit is gewoon de uitgebreide samenvatting. De song is niet zozeer atmosferisch, dan wel een ultieme uitbarsting waarin alle opgekropte agressie is gegooid. Zelfs tijdens de trage passages blijft de dreigende sfeer als een donderwolk hangen. Als album is ‘Sotteklugt’ ook herkenbaar en met herkenbaar bedoel ik niet voorspelbaar of generisch, maar door het typerende gitaargeluid en het terugkerende stramien weet je vanaf het openingsnummer waar je aan toe bent. Vind je dat goed, kan je met de rest ook wel wat. Andersom geldt natuurlijk ook.

Vandaag niet al te veel namedropping en vergelijkingen. Iedereen moet zelf een beeld kunnen vormen van deze nieuweling in de reeks zeer degelijke Nederlandse bands, maar als ik er toch eentje zou moeten noemen: wie bijvoorbeeld ‘De Verste Verte Is Hier’ van Laster een warm hart toedraagt, kan met dit debuut wederom niet in z’n voet schieten.