Severe Torture – interview met Thijs Van Laarhoven, gitarist
Thijs Van Laarhoven: “We zijn nu eenmaal een old school death metal band. Het mag niet te netjes of te steriel klinken”
Het heeft veertien lange jaren geduurd, maar Severe Torture is terug met een splinternieuw album. ‘Torn From The Jaws Of Death’ benadrukt hun rol als een kracht om rekening mee te houden binnen de gerespecteerde Nederlandse deathmetalscene. Ik had het genoegen om met gitarist Thijs van Laarhoven te zitten voor een boeiend gesprek over dit nieuwe werk, de redenen achter de lange wachttijd, en zijn onvergetelijke belevenissen in Mexico.
Koen de Waele Ι 14 mei 2024
Hallo Thijs. Jullie laatstverschenen album ‘Slaughtered’ dateert al van 2010. Lag de band al die tijd een beetje op zijn gat?
Na ‘Slaughtered’ zijn we vrij snel weer begonnen met schrijven, maar het liep niet echt soepel. We wisten niet precies waarom. Het kwam gewoon niet zoals we wilden. We hadden van alles geprobeerd, maar het leek niet te klikken. Dat klinkt misschien vreemd, want eigenlijk moet je niet te veel nadenken en gewoon spelen. We overwogen om een meer ‘old school’ geluid te creëren, met wat minder van dit en wat meer van dat. Ondertussen bleven we optreden en voor we het wisten, waren er alweer een paar jaar verstreken.
In 2016 besloten we even een pauze in te lassen. We wilden zien wat er zou gebeuren en misschien nieuwe inzichten krijgen. Tot onze verrassing gaf onze toenmalige drummer, Seth, aan dat hij geen zin meer had in het technische en snelle drumwerk. Hij hield van drummen, maar wilde gewoon lekker spelen zonder al te veel poespas. Plotseling zaten we dus zonder drummer. Seth was al twintig jaar bij de band, dus het was een grote stap om verder te gaan zonder hem.
We hebben serieus overwogen om te stoppen, maar besloten toch door te gaan. We wilden het een kans geven met een nieuwe drummer, en dat werd Damiën. Inmiddels waren we al in 2018 beland, acht jaar na ‘Slaughtered’. We begonnen helemaal opnieuw met schrijven. Alles wat we eerder hadden geschreven, werd eigenlijk niet meer gebruikt. Het schrijfproces verliep redelijk goed, maar we hadden allemaal drukke levens en de tijd vloog voorbij.
In 2022 brachten we een EP uit. De meeste nummers op het album waren al klaar, maar het had lang geduurd en toen kwam COVID-19 er ook nog eens tussendoor. Als we hadden gewacht tot het hele album af was, waren we nog een jaar verder geweest. Het idee om een EP met drie nummers uit te brengen, leek ons wel wat. Die EP kwam uit en daarna gingen we verder met de rest van het album. Het duurde uiteindelijk wel een jaar langer dan verwacht, maar nu is het album er eindelijk.
Eigenlijk hebben we in 2017 een tijdje stilgelegen. Sinds 1993 maken we deel uit van verschillende bands en dat is altijd doorgegaan. Het was dus niet zo vreemd om even een stapje terug te doen.”
Is er veel veranderd op die veertien jaar die tussen beide albums lag qua benadering?
is niet veel veranderd; het ging min of meer vanzelf. We lieten het zoeken los en besloten gewoon te schrijven. Wat eruit kwam, zou het worden. Het moest gewoon goed aanvoelen. We dachten er niet te veel over na, want dat hadden we net na het vorige album wel gedaan. Achteraf gezien was dat misschien niet de beste aanpak, maar op dat moment besef je dat nog niet.
Jullie hebben een heel apart geluid. Die zang van Dennis maar ook dat gitaarwerk van Marvin en jezelf. Werkelijk geen seconde passeert zonder dat jullie iets tevoorschijn toveren. Is dat nu jullie unieke benadering?
We doen het zoals we klinken. Toen we te hard aan het proberen waren, zijn we daarvan af gestapt. Uiteindelijk kwamen we erop terug. Het moet komen zoals het komt, dat werkt nog steeds het beste.
Toch haal je er het geluid van Severe Torture direct uit als je naar tien verschillende death metalbands luistert.
Absoluut! Niets ten nadele van andere death metalbands, maar het feit dat we zeer herkenbaar zijn, is een kracht. We spelen niet alleen met die laaggestemde gitaren en brute kracht. In plaats daarvan hoor je bij ons ook riffs, hooks en melodieën. Dat is precies waar we in uitblinken!
Ik moest trouwens denken aan de reclame van batterijgigant Duracell met dat konijntje dat maar bleef voort trommelen. Jullie drummer Damiën Kerpentier lijkt wel een machine. Hoe houdt hij dat vol?
Inderdaad, Damiën is tien jaar jonger dan de rest van ons. Hij is een uitstekende drummer en bijna een machine. Soms moesten we hem zelfs afremmen. We zeiden dan: “Speel iets rustiger en voeg wat groove toe, in plaats van alleen maar ‘taktaktak’ te doen.” Het is beter om iemand af te remmen dan iemand op te jagen die het niet kan bijhouden. Damiën zou het liefst nog een paar bpm sneller gaan, maar het moet wel leuk blijven en de rest moet het ook nog kunnen spelen.
Ik heb de teksten niet maar aan de titels van de nummers gaat alles wat over gore, dood, anti-kerkelijk. Waar wordt de inspiratie van gehaald?
Vroeger schreven vooral drummer Seth en Marvin Vriesde, de andere gitarist, elk hun eigen deel. Nu hebben Marvin en ik alles geschreven. Onze teksten bevatten talloze moordpartijen, martelingen en antireligieuze thema’s. Dat schrijft lekker en past perfect bij de muziek. Daarom hebben we ervoor gekozen.
Uiteraard vertrekt alles van bij een goede riff. Hoe start een nummer bij jullie als je begint vanaf een blanco blad?
Bij het schrijven van metalmuziek begint het vaak met een hoofdriff en enkele bijpassende riffs. Het is moeilijk voor te stellen dat je bij metal begint met een goed stuk tekst en daar dan muziek omheen schrijft. Misschien kan dat wel bij meer melodieuze genres. Bij ons werkt het anders: we verzinnen een stuk riff en passen daar eventueel een tekst bij aan.
Jullie worden weleens Nederlands bruutste band genoemd. Wellicht zijn er al heel wat andere bands die even bruut spelen maar jullie zijn wel de originelen. Wat waren jullie grote voorbeelden destijds?
In Nederland zit je dan natuurlijk bij bands als Sinister, Gorefest, Pestilence en Asphyx. Dat waren de grote namen toen wij begonnen. Ik denk dat Sinister qua stijl nog het meeste bij ons in de buurt lag. Toen we begonnen was onze eerste mijlpaal om samen met Sinister te spelen. Dat lukte en toen namen ze onze zanger af. Dat waren onze voorbeelden. Dan had je in de jaren negentig nog eens die nieuwe golf van death metalbands zoals Cryptopsy en Dying Fetus. We werden daar enorm door beïnvloed en konden meevaren met die golf.
Nederlands blijft toch een internationale speler met hun death metalbands in Europa.
Zeker, Scandinavië, en met name Zweden, heeft een rijke geschiedenis als het gaat om metalbands. Maar je hebt gelijk, er zijn overal ter wereld zoveel geweldige bands. Ook België doet het goed. Er zijn enkele uitschieters en talloze goede bands. Vooral voor nieuwere bands is het echter lastig om zich te vestigen. In het jaar 2000 zaten we echt in de lift en legden we een solide basis. Tegenwoordig is het voor nieuwe bands inderdaad een uitdaging om diezelfde positie te bereiken.
De laatste Nederlandse death metalband die ik zag spelen was Ashpyx. Vooral straf is als hun zanger de show start met de woorden: Hoi, we zijn Asphyx, we komen uit Nederland en spelen death metal.
Het is zo een fenomeen. Ik heb ze nog nooit slecht gezien. Martin is zo’n goede frontman en hij dolt met het publiek.
Sinds 2010 met het album ‘Slaughtered’ zitten jullie bij Season Of Mist. Zijn jullie al die jaren contact blijven houden want ik kan me voorstellen dat een label niet zo blij is met een band die veertien jaar wacht om nieuw werk uit te brengen.
We zagen de labelbaas regelmatig op festivals en hij woont in Nederland. Dan praatten we altijd wat en ging het van: “bestaan jullie nog?” Pas in 2021 toen het idee van de EP er was en we al drie nummers hadden, zei hij dat we maar een hele plaat moesten maken. We kregen hem gelukkig mee met het idee om eerst een EP uit te brengen. Je hebt dan iets van teaser en dan een hele plaat.
Sinds 2010 zijn jullie bij Season Of Mist, met het album ‘Slaughtered’. Heb je je ooit afgevraagd of we al die jaren contact hebben gehouden? Ik kan me voorstellen dat een platenlabel niet blij is met een band die veertien jaar wacht om nieuw werk uit te brengen.
We zagen de labelbaas regelmatig op festivals, en hij woont in Nederland. Onze gesprekken gingen vaak zo: “Bestaan jullie nog?” Pas in 2021, toen het idee voor de EP er was en we al drie nummers hadden, zei hij dat we maar meteen een heel album moesten maken. Gelukkig stemde hij ermee in om eerst een EP uit te brengen. Zo hadden we een soort teaser en daarna het volledige album.
Het album werd gemixt door jullie landgenoot Mendel bij de Leij. Werd er door hem nog veel aangepast of veranderd?
De EP heeft ons zeker geholpen. We kenden Mendel alleen van zijn tijd bij Aborted. Hij had ook de laatste plaat van onze drummer’s andere band, Sepiroth, gemixt en die vonden we geweldig. We hoopten dat hij iets kon met ons geluid. Mendel ging aan de slag met de EP, maar de eerste mixen klonken te modern. We stuurden ze terug. We zijn nu eenmaal een old school metalband, en het mag niet te netjes of steriel klinken. Op die manier wist Mendel wat we wilden, en uiteindelijk kwam het nieuwe album snel uit met precies het geluid dat we voor ogen hadden. Mendel werkt veel met deathcorebands, en dat is niet helemaal ons geluid. Toch klinken we herkenbaar, en dat is volgens mij goed gelukt. Ik vraag me af of het met een Zweedse producer achter de knoppen ook zo zou zijn gegaan.
Ik zag op jullie facebookpagina dat jullie op 16 april nog in Mexico-stad speelden op het
Evil Death Fest CDMX. Naar Mexico mogen, dan zijn jullie toch nog steeds internationaal goed gekend. Hoe was dat daar?
We zijn net terug uit Mexico, en het was een fantastische ervaring. In 2007 deden we daar ook al een tour met zo’n negen shows. Dezelfde organisator wilde ons nu opnieuw boeken. Het kwam niet meteen uit, en Mexico is natuurlijk een heel ander land dan hier. Ze proberen veel, maar als iets niet lukt, gaat het gewoon niet door. Deze keer kwam het echter goed uit, en omdat ons nieuwe album al klaar was, hoefden we daar niet meer aan te werken.
Op vrijdag kwamen we aan. Op zaterdag speelden we een show waar zeshonderd mensen helemaal uit hun dak gingen. Op zondag genoten we van lekker eten en bezochten we enkele piramides. Maandag keerden we op ons gemak weer naar huis.
Het was dus geen onderdeel van een tour maar echt wel een exclusieve liveshow.
Dat klinkt raar maar net voor covid hebben we dat ook gedaan in Bogota, Colombia. Als je meerdere shows speelt, gaat het elke dag van de zaal naar de bus naar het hotel. Het is wel leuk maar je ziet niets van het land. In Colombia was het ook zo dat we donderdag vertrokken, één show speelden en dan maandag terugreisden. Dan ben je daar echt wel als toerist. Het heeft misschien wel wat met de leeftijd ook te maken. Rectal Smegma, een bevriende grindcoreband uit Nederland, is ook naar Mexico gegaan en die speelden de dag ervoor en erna ook shows. Die hebben alleen maar rondgereisd. Ze hebben wel een leuke tijd gehad maar dat relaxen van ons hadden ze niet. Het moet wel kunnen want een promotor moet het ook nog kunnen betalen.
Staan ze daar in Mexico op hetzelfde niveau dan hier?
Fans kunnen in verschillende landen heel anders reageren op liveoptredens. Hier in Nederland en België zie je vaak mensen rustig staan, een biertje drinken en met hun hoofd knikken. Maar in Mexico is het een totaal andere ervaring. Daar is het één grote moshpit van de bar tot aan het podium! Na de show sta je dan handtekeningen uit te delen en willen ze foto’s met je maken. Het is fascinerend hoe de dynamiek tussen artiesten en fans kan variëren afhankelijk van de cultuur en locatie. En inderdaad, zelfs als het podium en de apparatuur vergelijkbaar zijn, blijf je toch in een ander land met een andere mentaliteit. Zoals je al zei, in Mexico lijken ze te denken: “Het komt wel goed, maak je geen zorgen!
Staat er nu nog iets op het programma?
Over twee weken reizen we af naar Maryland Deathfest en dan spelen we nog vier shows met Bloodbath. Het is een kleine tour maar we hebben er wel zin in. Daarna volgen nog wat festivals. Verder zien we wel wat er nog komt. De plaat moet ook nog uitkomen.
Jullie kijken wel bewust naar kleinere maar meer kwalitatieve tours.
Het is een beetje zoals het uitkomt. Eigenlijk stonden we enkel geboekt voor Maryland Deathfest. Dan kwam er de aanbieding van Bloodbath en zo een kans krijg je niet snel. We hebben al vaker in de USA gespeeld maar nog nooit met zo een grote band. We zijn een kleine week weg. Die lange tourdagen doen we niet meer. We leven niet van de band, het hoeft ook niet. Het hoeft gewoon leuk te blijven.
Jullie zijn dan toch maar naar USA en Mexico geweest.
De Nederlandse bands doen het inderdaad goed. Veel van hen reizen de wereld rond, misschien zelfs meer dan Belgische bands. Nederland is dan ook iets groter, en we weten slim gebruik te maken van kansen. Veel bands zijn afhankelijk van buitenlandse optredens, omdat ze daar een groter publiek bereiken dan in Nederland zelf.
Moeten we nu terug veertien jaar wachten op een nieuw album?
Haha, achtentwintig jaar is misschien wat lang, maar ik begrijp het. We nemen de tijd en zijn geen band die binnen een paar maanden een album inlevert bij het label. Het is interessant om te zien hoe andere bands soms veel sneller werken. Wie weet, misschien kunnen we in 2027 een nieuw album verwachten, maar ik zal geen beloftes doen. Het belangrijkste is dat het schrijfproces leuk blijft!
Social media