Lange tijd hinkte Frankrijk achter in het aanbieden van een degelijke metal scene en toch heeft ‘la douce France’ inmiddels met Hellfest één van de grootste Europese festivals met telkens een indrukwekkende affiche. Franse metal bands zijn er intussen ook in alle subgenres, maar meestal getuigen zij van een eigenzinnigheid waar je van moet houden. Het zevende studioalbum van Seth, een black metal band uit Bordeaux, kwam uit op de Franse Nationale feestdag, 14 juli. Ook Seth staat op de barricaden, maar dan in hun strijd tegen godsdienstige feiten. Nu hun landgenoten van Gojira het zelfs brachten tot een song tijdens de openingsceremonie van de Olympische Zomerspelen, lijkt ons het geschikte moment om ‘La France Des Maudits’ (het Frankrijk der verdoemden) onder de loep te nemen.

Het vorige album ‘La Morsure Du Christ’ (2021) werd dan weer geïnspireerd door de grote brand in de Notre Dame kathedraal in Parijs in 2019. Seth bestaat overigens al sinds 1995 en werd toen al opgemerkt en ondersteund door Season of Mist (al zijn ze pas voor ‘The Howling Spirit’ in 2013 echt ingelijfd bij dit label). Twee kernleden – Heimoth (gitaar, toetsen, ook in Sinsaenum) en drummer Alsvid (ex-Enthroned, Ad Patres) – vormen ook nu nog de ruggengraat van de zeskoppige band. De anderen zijn pas veel later toegetreden, zanger Saint Vincent bv. in 2016, de anderen nog meer recent. De eerste periode van Seth duurde tien jaar tot 2005. Pas in 2011 kwam men terug op gang en sindsdien bracht men drie albums uit.

Seth mag zich als pioniers beschouwen van Franstalige teksten in black metal. Bovendien heeft Saint Vincent een verstaanbare zwartgeblakerde manier van zingen, zodat dit gelukkig een band is zonder al te veel lukrake fratsen. Okay, soms klinkt hij behoorlijk ‘sick’ maar dat is eigen aan het genre. De acht songs op dit album worden verrijkt met wat orkestratie en koorzang, maar de essentie van een black metal band blijft overeind. De muziek is niet dichtgetimmerd, maar ademt en dat is op conto te schrijven van pauzes met tokkelende gitaren en fraaie keyboards. Er zit wanneer nodig een flinke vaart in, maar ook melodie. Oproer en dramatiek laten zich gelden in de soms lange nummers. De ruwe zangpartijen zijn dan ook geregeld verkondigend. De destructieve aard van dit beest komt in ‘La Destruction Des Reliques’ goed tot zijn recht, met fraai gitaarwerk van de heren. Trager van snit is ‘Dans Le Coeur Un Poignard’, maar dat komt de duistere sfeer uitermate ten goede en let op de mooie tokkelende gitaren die als harp klinken na de woeste apotheose. Het tweede deel van dit album vangt aan met het rustige, instrumentale ‘Marianne’ en ook het begin van ‘Ivre Du Sang Des Saints’ is kalm om dan via smeuïg rockend naar een black metal acceleratie te evolueren. Vlammende tremolo gitaren weven in ‘Insurrection’ een ondoordringbaar web boordevol souplesse en ook de tweede kanjer van acht minuten (‘Le Vin Du Condamné’) heeft allerminst een bittere nasmaak. Seth weet goed waar ze mee bezig zijn en ze voorzien ons met ‘La France Des Maudits’ dan ook van een eigengereid, intens black metal werk. In de herfst op tournee met Borknagar en Rotting Christ!